In
de dagen nadat de nieuwe Messias werd ingehuldigd als president van de
Verenigde Staten verschenen er, zoals altijd, ook berichten over kleinere
onderwerpen in de kranten. Een van die berichtjes trok mijn aandacht. Want
al kom ik er zelf nog nauwelijks, het wel en wee van de katholieke kerk
blijft mij boeien. Zeker als het berichtjes betreft waarin het Vaticaan
een rol speelt. Als van daaruit boodschappen de wereld in geslingerd
worden, heb ik oren en ogen altijd wijd open.
‘Als de jongeren niet ter kerke komen, komt de kerk naar hen’ staat er
boven het bericht. Ik hoef het niet eens te lezen om de strekking al te
begrijpen. Men is daar in Vaticaanstad natuurlijk jaloers op de
aantrekkingskracht die de donkere Messias op zo vele Amerikanen,
Europeanen en andere wereldbewoners, en zeker ook op de jongeren,
uitoefent. Men vreest dat als gevolg daarvan de glans van de eigen Messias
en die van diens plaatsvervanger op aarde wel eens (nog meer) zouden
kunnen verbleken. Dus er dient tegenwicht geboden te worden.
Uit de eerste zin van het artikel blijkt meteen welke strategie de
Vaticaanse pr-afdeling gekozen heeft. Ik citeer: “Het Vaticaan gaat het
woord van God nu ook verspreiden via een uitgesproken jongerenkanaal:
YouTube.” Ik kon een spottend lachje niet onderdrukken toen ik dit las.
YouTube: het kanaal dat zoveel wereldse, in de ogen van het Vaticaan
afkeurenswaardige filmpjes voor iedereen beschikbaar maakt. Als je dat
uitkiest om het woord van God te verspreiden, hoe wanhopig moet je dan
zijn? Geef je met een knieval voor zo’n zondig medium in feite niet toe
dat jouw Messias de ongelijke strijd met een eigentijds idool definitief
verloren heeft?
Voor Federico Lombardi, chef van de Vaticaanse pr-afdeling, is dat geen
retorische vraag. De kerk past zich in zijn ogen gewoon aan de nieuwe
technologieën aan om een oeroude boodschap te verspreiden. Hij gaat er
blijkbaar van uit dat de jongeren van nu wel degelijk geïnteresseerd zijn
in ‘dagelijks twee tot drie nieuwe video’s over audiënties,
ontmoetingen van de paus met staatshoofden en vieringen op het
Sint-Pietersplein’. Ik schat in dat ze alleen zullen kijken als het om
een ontmoeting met de nieuwe Messias gaat. Ik betwijfel alleen of die daar
de eerstkomende acht jaar de tijd voor heeft.
Er was nog een artikel op dezelfde pagina van de krant dat mijn aandacht
trok. ‘Sarkozy geeft jongeren gratis krant’ staat er boven. Alweer
iemand die zich bekommert om de jongeren, dacht ik. De Messias van Europa
nog wel. Die is dus kennelijk niet alleen geïnteresseerd in jonge
vrouwen, maar in de jongeren in het algemeen. Om hen te bereiken, gokt hij
evenwel op een medium dat volgens velen met uitsterven bedreigd wordt: de
krant. Daar denkt hij anders over. Uit onderzoek is immers gebleken, zegt
hij, dat het lezen van kranten al op jonge leeftijd een gewoonte kan
worden. Daarom wil hij de 18-jarigen in zijn land een gratis abonnement op
een dagblad naar keuze geven.
Ook hier kon ik een spottend lachje niet tegenhouden. Het artikel vermeldt
niet waar en door wie het onderzoek is uitgevoerd, maar ik geloof sowieso
de uitkomsten niet. De kranten zullen onherroepelijk verdwijnen, hoeveel
Sarkozy er ook gratis verspreidt. Tegen de tijd dat de Messias in de VS
over water kan lopen, zullen de jongeren daarvan alleen via het internet
kennis nemen.