|
Emanuel
van Amelsvoort -
gedichten over de Binnendieze
Diezemuren
Al eeuwen houden Diezemuren
Het water en het land apart.
Ze staan elkaar maar te begluren
En raakten daardoor zeer verstard.
Een Diezemuur vroeg aan de ander:
"Kom toch eens even dichterbij,
Voordat ik door de tijd verander
En zo vervallen raak als jij.
We staan elkaar maar aan te kijken.
Dat doen we nu al eeuwenlang.
En nooit kan ik eens laten blijken,
Hoezeer ik naar jouw kracht verlang.
Je bent zo mooi met mos behangen,
Met hier en daar een groene plant.
Nog ied're dag groeit mijn verlangen
Naar jou daar aan de overkant.
De ander sprak met mededogen:
"Ook ik wens jouw aanwezigheid.
Laat ons contacten middels bogen.
Dan raak ook ik mijn spanning kwijt.