Albert Hagenaars
Stadskoorts

*

 

zware klanken

verlacht zij episch

en onweerstaanbaar

drijft zij en trekt zij

naar zwarte lakens

 

een knot in het haar

 

dromers van haar wentelen

en zweet op haar rug

verlangen vergeefs

achter gordijnen

bijbels genot

 

 

 

*

 

parijs bij nacht

weer vergeefs gevrouw

en de onderliggende stegen

zwart als honger

 

alles wordt waaiend riet

de inzet van een groot verdriet

 

boulevardverdriet

 

---

 

 

STADSKOORTS, 1^e druk 1979, 2^e druk 1986. Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom.

 

Hagenaars maakt gebruik van woorden die in hun oorsprong origineel lijken: ‘bunkerscheurend’, ‘lentezaad’, ‘vervliesd’ etcetera. Ze lijken in de verzen van Hagenaars aan de ene kant geforceerd maar zorgen ergens ook voor een krachtige dimensie.

Robin Bruinsma, Brabants Nieuwsblad, 1979.

 

Voor Hagenaars is Stadskoorts zijn debuutbundel en gezegd moet worden dat hij meteen nogal wat registers opentrekt. Tussendoor af en toe ademhalen dus maar dat mag geen bezwaar zijn. De debuutbundel van Hagenaars, gestoken in een fel rode omslag, is geïllustreerd met werk van de kunstenares Elisabeth Bonvarlet, met wie hij in Frankrijk al een expositie had.

Dagblad De Stem, 1979.

 

De rode draad is de vrouw, eenzaamheid, somberheid. Over het algemeen kost het enige moeite om aandachtig te blijven lezen, omdat de zwaarmoedigheid zwaar drukt, maar als je daar eenmaal overheen bent kom je prachtige regels, stukken van gedichten tegen.

Samenvattend kan gezegd worden, een bundel met kwaliteiten maar van de lezer wordt wel enige inspanning verwacht.

Anni Labak, Hommelrevu, 1979

 

Blijkens de latere afdelingen is hij erachter, dat poëzie niet schilderen hoeft maar zingen moet, en dan vanzelf meer van het Ik af gaat functioneren. Maar of het dichten als gevecht om de vorm dan voor hem nog wel interessant genoeg zal blijven?

Drs. W. Diemer, Boekenzoekblad, 1980

 

---