Piet Heerkens s.v.d. - Vertesselkes (1944) - De Bakelse verzen
DE BOEREN VAN BAOKEL
Wè waren die boeren van Baokel toch dom!
Zo dom waren nergens de boere!
Ik heurde d'r zetten en 'k laagde me krom;
naa slao ik van rommeldebom op de trom
en ik zing van die Baokelsche toeren!
Ge weet wel waor Baokel in Brabant lee:
et lee aon den uitersten kaant, en
't bestao mar uit enkelde boerestee,
wè haai en wè waaie, - de weerelt, o jé,
is er toegestesseld mee kraante!
Ons taante Keeke, - dè weete gij wel, -
die wier geboren in Baokel;
z'is laoter getrouwd mee 'nen Tilburgsche kel;
d'r harses die werkte nie als te fel,
mar vertelle, dè kos ze miraokel!
Al wè'k van d'r weet over Baokels verlee,
dè zal ik van boven toe onder
aon öllie vertellen in 't lang en in 't bree,
lijk taante Keeke 't me veurverteld hee:
hoe lomper en plomper, hoe schoonder!
HANNES KAOKEL, VAN BAOKEL
Waor de weerelt mee pepier
is toegeplekt, in Baokel,
daor woonde in vruuger tijen eens
een boerke, Hannes Kaokel;
hij waar nog dommer as dom
en 't aachterstuk van 'n verke
waar heel wè slimmer dan hij,
zooas ge nog wel zult merke.
Gelukkig ha' Hannes 'n vrouw, en
dè waar 'n vrouwke uit honderd,
'n slimme, 'n Baokels wonder dus
en op d'aander' uitgezonderd.
Dees Hanna Marie, die huis en hof
en hoef en al beheerde
en over boerke Hannes zelf
en heel de rest regeerde,
had eens d'r rechterbeen verstukt
en kos nie uit de voeten,
en tòch, et waar den hoogsten hoogen tijd,
een van de twee zu moeten
'n koeike gaon verkoopen, en wel
in Boekel op de mert...
En Hanna Marie die naam et woord
gezeten aon den herd:
"Zeg Hannes, mergen is 't Boekelsche mert,
ik kan zo wijd nie loope;
gij gaot dus mergenvruug daorheen
een van ons koei' verkoopen!
Och, kos ik eiges mar gaon, want gij,
ge bent zoo'nen dommen Hannes,
zo schrikkelijk dom, zooas er hier
in Baokel geenen eene man is!
Mar jè, ge moet op pad, m'ne man,
en ik raoi oe dees ten goeie:
ge neemt et dikke Rooike mee,
de vetste van ons koeie;
en gij verkoopt et aon geen man
benejen de honderd en veftig;
en zeg veural geen woord te veul,
mar haawt oe eigen deftig;
geen domme dingen zeggen of doen!
niks zeggen is nog 't wijste!
En paas toch veur die kooplui op:
de biejers zijn de beste!
'ne Goeie kooper kijkt en kijkt
en vuult 'ns aon de koei,
dan doet ie ineens kordaot 'n bod!
Die praoters zijn geen goei!"
En Hannes Kaokel toog op pad
van 't domme dörpke Baokel
naor Boekel mee de vette koei,
alleenig, Hannes Kaokel;
de taanden hield ie op mekaar
en ie waar heel vaast besloten
om wijselijk te zwijgen, want
't is waor: die groote tooten,
die praoters en die maawers, al
die raoteleers en zwetsers
dè zijn de ware kooplui nie,
ik mot ze nie, die kletsers!
De kooplui kwamen langs de koei,
ze vuulden en ze praotten
en kwèèken deejen ze hard genog,
mar Hannes daocht: wè'n zotte!
Hij schudde alle-gedurig "nee!"
op al d'r druk gekwebbel,
hij kikte nie, hij knikte nie,
nee, Hannes hield z'ne rebbel;
mar tege de middag bleef den boer
alleen mee z'n koei op de mert,
en daocht: ik gao mar weer naor huis,
naor Baokel, want hier is et snert!
Dus Hannes Kaokel kos z'n koei
in Boekel nie verkoopen
en moes mee 't dikke Rooike weer
naor 't verre Baokel loopen;
mar onderwege kwaam ie langs
een openstaonde kerk, en
dè waar 'n beeverdkerkske van
Antonius mee 't verken.
Ze kenden in die tije nog
geen kerk bij hullie in Baokel,
en Hannes daocht: wè'n raar café!
er is zoo geen spektaokel!
Hij mee z'n koei deur d'open deur
en ie keek 'r 's rond daorbinnen;
veurop, wè hoog, daor stond 'ne vent
vlak aachter 'n veld van pinnen,
op ieder van die pinnen stond
'ne witten stok te braanden...
zoo iet ha' boerke Kaokel toch
nog nooit in d'ommelaanden
van Baokel-dörp gezien gehad:
et waar 'n vremd caféke,
et waar d'r stil, hardstikke stil
in 't raar estamineeke;
de gaasten stonden, stom, stok-stijf
op blökskes tege paolen
en schenen nie van plan om van
d'r roesten af te daolen...
mar kijk, één ding stond Hannes aon:
die kooplui zeeë geen steek,
en den veurste mee z'n kuuske, kijk,
keek naor zijn koei, én keek...
Dè-d-is m'ne man, daocht Hannes, en
dieë koopman is 'ne wijze...
"Ge-middag, meensch, ik kan mee ou
wel praote! - Moete gij ze
nie van me koopen, hier, mijn koei,
ze is zo vet as modder!
Ge krijgt ze veur honderdfeftig pop;
jao, 't is 'ne flinken slodder,
mar, niks veur niks en veul veur veul;
zeg jao of nee, of knik 'ns;
Ge zegt zoo niks? Is 't oe te veul?
Schud mee oewe kop of knik 'ns!
Nou? - Hedde gij puf of nie, dan gaaw
want aanders gao'k naor Baokel;
ik haaw van zwijge, mar in 'n café
daor raok ik aon de kaokel!
Nog eens dus: jao of nee, meneer,
en aanders kunde stikke;
of mot ik mee m'nen waandelstok
'ns op oe mundje tikke?!
Ge haawt me stiekem veur den zot,
ik heb oe wel in de gaote,
mar dan kende gij Hannes Kaokel nie,
ik zal oe leere praote!"
En Hannes sloeg et gipse beeld
finaol toe gruzelemente...
mar op den blauwe plavuizen vloer
daor rinkelden... de cente...
De köster waar gewoon z'n geld
in 't helligenbeeld te stoppen,
want as zijn vrouw et in haande kreeg
dan waar et naor de knoppe!
En Hannes Kaokel vond 'ne zak
mee wel driehonderd gulde,
waormee ie laagend rap-rap-rap
z'n zakken allemaol vulde...
Toen bond ie et dikke Rooike mar
aon een van de pileeren
en mompelde, wè-d-ongerust:
"naa zal ik 'm mar smeere!
et dikke Rooiken is verkocht,
dè's klaor gelijk 'n klontje!"
En verder-op in 'n klein café,
gaaf Hannes gul 'n rondje,
en stapte toen weer stevig deur
naor Hanna Marie in Baokel,
de taanden op mekaar geklemd,
want van z'n druk gekaokel
en van de slaogen mee z'ne stok,
oei, Hannes, nie vergeten,
daorvan maag Hanna Marie, de vrouw,
in Baokel niks nie wete...
Hij schudde thuis z'n zakke leeg
op taoffel en zee: "Verdraaid,
wie noemt me náá nog "stommerik"?!
Ik zee genog gehaaid!"
"BAOKEL"
Toen Baokel in de Peel
nog lang geen "Baokel" hiette,
en d'eerste kerk in 't dörp
al op begos te schieten,
jao, haost al verrig waar,
toen kuierde den Dikke,
den Börger van et dörp
vol slimme dommerikken,
'ns rond die kerk en zaag
et gras al volop groeien
op 't dak en in de geut...
"Goei voeier veur de koeie",
zoo mompelde den baos,
"mar laastig om te maaie;
ik zal er dus et best
'n koei op laote waaie;
die zal d'r al dè gras
wel mee plezier afgraoze!"
Den Dikke, nie veur niks
den börger van die dwaozen,
liet dus 'n koei omhoog-
katrollen deur Van Dooren,
de metseleer van 't dörp...
want boven aon den tooren
hong nog katrol en touw
tot sieraod van de kerk, en
tot teeken dè den bouw
eens verrig kwaam deur wérken!
et Koeike kreeg 'n touw,
dè zeker nie zu knappen,
goed om de nek gekneupt...
Naa kunde hendig snappen
dè-d-al de boeren en
d'r knechten gaaw 'n hendje
mee kwamen helpen, - och,
mar toen de koei 'n endje
omhoog geheschen waar,
toen maokte ze spektaokel
en bölkte, erg benauwd:
"Bao-bao-bao-baoke-Baokel!"
En al et slim geboert
riep: "Stop, want aanders stikt ze!"
"Laot stikken!" riep den baos
van 't dörp, "mar zuiver spreekt ze
den naom van 't dörpken uit:
we noemen et vort "Baokel!"
Zoo wierd et leste woord
van 't koeike een miraokel!
En dè-d-ocherm die koei
er 't leeven bij moes laoten,
daorover heurde in 't dörp
toe heden toe nie praote!
En dè ge 'r toe vandaog
et gras volop ziet groeien
op 't dak en in de geut...
daor moete oe nie mee moeie,
want Baokel héé z'n kerk,
dè's al 'n heel miraokel,
en 't dörpke héé 'ne naom,
ge moet 'm loeie: "Baokel!"
DE DEUR VAN DE KERK VAN BAOKEL
Dus Baokel had 'n kerk,
dè waar een heel gebeure!
Mar 't waar me 't kerkske wel:
een kerkske zonder deure!
Van deuren ha'n ze in 't dörp
nog nooit nie heure zinge,
want deuren, goed beschouwd,
zijn nog mar vremde dinge!
Zo'n houtere stop-in-'t-gat,
zo'n plaanke gaoten-stopper
mee hengsels, klink en slot
en nog 'nen houteren klopper...
Den börgermeester waar
eens ver op reis getogen,
naor Deurne, in de buurt;
daor had ie, ongelogen,
zo'n stop-in-'t-gat gezien,
en, pas teruggekomen,
stuurde-n-ie den timmerman,
hij hiette Jantje Doomen,
naor Deurne om die deur
goed te bezien, - in Deurne
bekeek Jan goed dè ding
van aachteren en van veurne.
"Ik maok ze nao", zee Jan,
"mar hoe d're náóm onthaawe!?
Zo'n deur is dus 'n deur!"
Jao, Jantje waar 'ne gaawe!
"En deur 'n deur gao'k deur!"
Wel honderdduuzend keere
bleef Jantjen onderweg
dè zinneke rippeteere:
"dus deur 'n deur gao'k deur!"
Toen is dè Jantje Doomen
herhaolend "deur 'n deur
deur" veur 'ne sloot gekomen;
hij naam 'ne raomscheut, sprong,
hij waar no' nie verslete!
en kwaam aon den overkaant
mar waar z'n "deur" vergete...
"Verdorie-nog-aon-toe,
hoe kan 't oe overkomen
dè gij zoo iet vergeet,
gij, slimmerik Jan Doomen!"
Mar hoe-t-ie daocht en daocht
en deger prakkezeerde,
't waar boter aon de galg;
en hoe-t-ie et ok probeerde,
et woordje waar ie kwijt,
hij waar et verlore gespronge,
en ie mopperde in z'nen baord:
"Je, Jan, wè náá gezongen?"
Hij semmelde dubbend deur
en 't wier al zuutjes döster,
toen 't woordje "deur" 'm weer
te binnen schoot, zóó, löster:
Jan Doomen liep verdraaid
in 't donker rats verloren
en kwaam daor veur 'n heg
van brem en scherpe doren;
hij vrong en vreukte vreed
om deur die heg te komen,
en toen 't 'm lukte, riep
ie: "'k Ben er deur, Jan Doomen!
Er deur! Er deur! Dè-d-is 't!
Naa moe'k et nie meer vergeten!
Er deur! Er deur! Er deur!
Naa za'k et vort wel weten!"
En Jantje Doomen liep
en riep zo hard ie kos:
"Ik ben er deur! er deur!"
.............................. (1)
liep dwars deur waai en bos,
deur slooten en deur heggen,
terwijl ie toepartoe
"ik ben er deur" bleef zegge...
Zoo kreeg dan Baokels kerk
zo'n stop-in-'t-gat van plaanke,
en ze hee dè-d-aon 't zjenie
van Jantje Doomen te daanke!
DE KÖSTER VAN BAOKEL
De köster van Baokel,
Jan Voets, waar vergimme
den domste nog nie, nee,
et waar eenen slimme!
Eens moes dieë köster
in 't kerkske wè werken
en haolde in de buurt zoo
een leer, waor ze 't verken
op uithalden; 't houtje
leek Jan om te klimmen
bezunder geschikt toe,
want Jan waar 'nen slimme.
Hij kwaam over 't kerkplein
mee 't leerken aonstappen,
zóó, dwars veur 'm uit, en
naa kunde wel snappen:
die leer kos de veurdeur
nie deur, ochot neeë,
mar wie nie te slim is
mot sterk zijn: drie treje
gong Jan aachteruit en
toen rende-n-ie, mee' t leerke
dwars veur 'm, op 't gat toe...
Te breed! - Nóg 'n keerke!
Hij liep nóg wè wuuster
en 't wo' mar nie lukke,
hij kos er die leer nie
de veurdeur deur drukke...
Daor zaag Jan 'n kraai
naor den tooren toe vliege,
'nen pijl in den bek, en
ze vloog, zonder liege,
ineens deur et galmgat...
"Wel gatjevergimme,
die kraai krijgt et verrig,
riep Jan, 't is 'n slimme!"
Toen viet ie z'n leerke
zóó, tusschen z'n beene
en ie slofte veuruit naor
de deur... en 'r deurheene!
Zó slim waar dieë köster!
Hoe dom is 't gekaokel
wanneer ge heurt zeggen:
"De dommen van Baokel!"
DE KERK VERDOUWD
De Baokelsche kerk stond
te dicht bij de straot;
"'n fout van den dommen
pastoor", waar de praot.
't Waar geenen tut-tut om
'n nuuwe te bouwe;
Jan Voets wies wel raod:
"Ons kerkske verdouwe!
Want douwe kost niks, dus
we douwen ons kerkske
'n end van den weg aaf!"
.............................. (2)
"Dè krijgen we verrig",
zee Tinuske Oomen,
'n lid van den raod,
"as de boere mar komen!"
"We doen 't", zee den börger
in naom van den raod,
"we douwen ons kerske
'n end van de straot!"
De boere van Baokel
die kwamen bijeen
en ze trokken d'r jassen
al uit om meteen
aon 't douwen te gaon,
mar Jan Voets, dus de köster,
dieën slimme, die zee
"'k Heb 'n veurstel, dus löster:
we leggen ons jassen
aon d'aandere zij
vlak tegen de kerkmuur,
dan zien we of wij
wè vordere mee al
ons sjouwen en douwen!"
De boeren begossen
d'r haand' te bespouwen...
"een-twee-húup! een-twee-húup!"
én gedouwd as er wier!...
Mar aachter et kerkske
ree Toddeman Lier
.............................. (3)
en die zaag daor die jassen
en laoide ze gaaw
op z'n waogeltje... Sassen,
den Dikke, den börger,
die gong zoo 's louwen
of 't kerkske verschoof bij
dè roepen en douwen...
Toen kwaam ie geloopen
en bölkte: "'n Wonder!
De jassen die liggen
er ammaol al ónder!
Haaw op! Haaw op!
Wè zijn me toch sterk!"
Toen stond ze vort góéd,
die Baokelsche kerk!
DE GEMEENTERAOD VAN BAOKEL
1.
Dom Baokel had ok
'ne gemeenteraod;
de lejen die waren
wel dom, mar nie kwaod.
Eens hielden ze raod
in 't midden van Mert
en zaten te zaomen
rondom eenen herd;
mar 't vuur van den herd
wier ontzaggelijk heet
en al die lejen
die raokten in 't zweet...
er moes iet gebeuren
of 't waar al te laot,
den raod zu verschroeie!...
Jan Voets wies weer raod:
"We staopelen kaawe
klot op et vuur!"
Zoo gezeed, zoo gedaon,
en, is goeie raod duur,
.............................. (4)
hij is góéd; inderdaod
et wier minder heet
veur den Baokelschen raod!
Mar de kaawe klot viet
weer vuur onderhaand
en den raod, ocherrem,
verbraandde pekaant;
de lejen die kregen 't
verschrikkelijk benauwd
en vroegen mekaar al:
"Waor zit toch de fout?
Hoe zulleme naaw aon
den vuurdood ontgaon?!"
Toen zagen ze 't hundje
van Jannen opstaon;
den beest lee z'n eigen
wè wijer van 't vuur,
en heel den raod riep:
"Zóó moet et sekuur!"
En ze schoven de stoelen
'n end terug-huup;
en waar d'r concluzie
nie zuiver en stuup?
"Hoe wijer van 't vuur,
hoe minder stik-heet,
et is mar de kwestie
dè ge dè wéét!"
2.
'n Jaor daorop waar
de raod weer bijeen;
en den herd wier weer werm:
ze verschroeiden d'r been;
mar ze waren de list
van den hond weer vergeten
en zaten miraokels
te braoien, te zweeten...
Goddaank zijn de boeren
van Baokel nie dom,
en ze zochten 'n afdoend
goei middeltjen, om
't gevaor van et gloeiïge
vuur te bezweeren
en daormee den braand van
d'r pooten te weeren.
Toen naam den börger
'n kloek besluit:
hij stuurde den booi om
de metseleer uit.
Frie Oomen die kwaam
al daolijk geloopen
en kreeg bevel om
den herd gaaw te sloopen
en in een-twee-drie-vier
eene nuuwen herd
te bouwen, 'nen herd
die zo werrem nie werd,
'ne nuuwen herd die
wè wijer af stond...
Frie Oomen die daocht
aon 't verhaol van dieën hond;
hij ha-g-et gespeld uit
den Helmondsche kraant...
Frie daocht: ze zijn hier
nie slim naovenaant!
Toen trok ie de stoelen
van al de lejen
'n end aachteruit,
zoo enkelde schrejen!
En 't holp, verdulleme,
de raod waar gered;
hij waar weer buiten
't gevaor gezet!
En 't jaor daorop is
dieën slimmen Frie Oomen,
as wijze man in
den raod gekomen!
Zoo groeide de wijsheid
van Baokel mee 't jaor,
veural wè betreft
dè braandgevaor!
3.
Mar nog 'n jaor laoter,
daor zaat weer de raod
in d'eigenste kaomer
mee wijze praot,
om over 'n kwestie
geducht te beraoje;
mar 't vuur van den herd
begos weer te braoien
en enkelde lejen
verbraandden d'r pooi'...
Den börger wies raod:
hij stuurde den booi
om 'n groote kuip
en die liet ie gieten
vol mölk, zooas zij daor
de karnemelk hieten.
"Steek daor oe verbraande
pooten mar in!
'n Beter middeltje
kenneme geen!"
En 't holp as de foeter,
mar nao dè baoje,
toen kossen die boere
verduld nie meer raojen
aon wie al die voeten
beheurden! - De pooi'
ha'n allemaal eendere
teene! - Den booi
is toen bij den buurman
'ne riek gaon vraogen,
en kwaam er al gaa mee
zo'n ding aandraogen;
hij staak dieën riek
in de kuip, en verdraaid,
et middeltje waar weer
heel slim en gehaaid:
de boeren die vúulden
d'r eige pooi,
zo leelijk prikte
de riek van den booi;
ze trokken d'r eigenste
voeten weer vlug
uit de witte mölk
van de kuip terug!
En zeg naa dan nog mar:
"Dom Baokel! Dom Baokel!"
Ik zeg: 't is gelogen,
't is dom gekaokel!
DE MOL VAN BAOKEL
De Baokelsche boeren
die ha'n nog noot
'ne mol gezien,
toen Klaoske de Groot
'ne leevende mol vond
op z'nen ekker;
hij riep den slachter,
hij riep den bekker,
riep al de boeren
toe ver in et rond
om 't ondier te zien:
et laag op den grond
in z'n piloowe pekske
te vruuten, te vringen
mee hendjes en vuutjes,
zó'n vremde dingen...
Den eene die zee:
"et Is 'n soort meensch,
mar dan 'ne mislukte!"
Ze waren 't nie eens;
'nen aandere zee:
"'t Is 'n olliefantje!"
mar den dieë kreeg weer
van den derde 'n standje:
"Zeg, bende naa staopel,
et is 'n jong verke,
dè kunde aon z'n doen en
z'n laoten wel merke!"
Den börgermeester
die kwaam daor al aon,
mee heel z'ne raod om
'm bij te staon;
ze keken en keken
en gongen beraojen:
ze zouen et ondier
mar op laote laoien
en 't gaa gaon verzuipen
in 'n ven of 'ne sloot!
Of zummet verbraande?!
Dè-d-ondier mót dood!
"Ik zal et wel slachten",
zee Jan, de slachter,
"en worst er af maoken!"
mar Piggen, den pachter,
zee: "Börgermeester,
dè noot van z'n leeve!
we kunnen et beter
vergift ingeve;
misschien is 't den duuvel
in eige persoon!"
Toen zee den börger
op plechtigen toon:
"We zullen et ondier
ter plaotse begraoven!"
En al de boeren
begossen te draoven
om schuupen te haolen,
en spaoiden terstond
een graf veur den mol
op Klaoske z'ne grond.
En op dè graf kwaam
'ne zerk van cement,
waorop ge kost lezen:
"N.N. - Onbekend.
Hier lee begraoven,
leevend en wel,
een ondier, blend,
en mollig van vel!"
'T BAOKELSCHE BOERKE BIJ DEN PAUS
'n Baokelsch boerken is eens gekomen
toe in de hellige stad van Rome,
hij maokte daor daodelijk apperentie
om ok te gaon op audiëntie
in 't groot paleis bij den helligen Vader.
Den helligen Vader zee: "Kom nader,
mijn zoon, waar komt gij vandaan?"
- "Oo, hellige Vader, ik koom van ons Jaan!"
- "Onsjaan? Waar mag dát land wel liggen?"
- "Ons Jaan die hiet van-huis-uit Piggen!"
- "Waar woont ge dan, mijn beste man?
Noem mij uw land en vertel mij ervan!"
- "Ik woon in Baokel. hellige Vader!"
- "Maar wáár ligt Baokel, verklaar u nader!"
- "Wel vlak bij Deurne, mar ver van den Bosch;
't is enkelde uuren gaons mee den os!
"De Meierij" zoo hiet ons laand,
et lee aon den uitersten wereldraand;
de wereld die is er aon drie van de kaanten
rats toegeplekt mee aawe kraanten;
bij ons in de haai zijn me ammaol gezond;
en 't is er goei volk; we verbraanden den grond
en de peerden die onze waogens trekken
is 't fijnste vleesch veur de lekkerbekke;
de eenigste deur van ons huis is de schouw;
de knecht slaopt er aaltij bij de vrouw,
den boer bij z'n meid in saecla saeclorum!"
- "O maledicta Bacelorum!
Gij kent uw katechismus niet goed!"
- "Oo, hellige Vader, vraog veur de voet!"
- "Dat wil ik eens doen! Dus: hoeveel goden
aanbidt ge in Baokel?" - "Bij ons is 't de mode
te zeggen van vier: den Vader, den Zoon,
den helligen Geest en den Paus van Rome!"
- "'t Is goed", zee den helligen Vader, "en 't loon
wanneer u het leven wordt weggenomen?"
- "Dè's pap mee suiker in saecla saeclorum!"
- "Sit benedicta Bacelorum!"
DE SCHILDERSREKENING
Dees nota, opgesnord
uit Baokels papperassen,
Kan oe as document
verbluffen en verrassen;
ze is op perkament
mee 'n gaanzeveer geschreven
en dus de euwen deur
miraokels gééf gebleven;
et is de nota van
'nen aawen Baokelschen verver
en aon de taol te zien
'nen echten kwaastenbederver.
"Eerst hè'k gerippereerd
de veertien kruiswegstaties,
toen nog wè bijgewerkt
de beelden en d'r facies.
Pilatus hè'k 'n nuuw
schoon bruukske aongegeven
en vliegepuntjes van
z'n wangen afgevreven;
nen zulder in z'n boks
kreeg Simon van Cirene
en ok 'ne kousenbaand
aon allebaai z'n beene;
ik streek 'nen nuuwen blos
op Magdelena's wangen
en 'k heb den moordeneer
weer aon z'n kruis gehangen;
ik hè Pilatus' vrouw
mar sloffen aongeschoten,
'ne nuuwe kuit gelapt
aon den soldaot z'n poote;
'k heb aon z'n lange neus
wel twee uur ligge prutsen,
en uit z'n ijzeren schild
wè weggewerkt de butsen;
den duuvel z'nen stert
hè'k schoonder laoten krulle
en ok den pluim aon 't end
mee haor aon moete vulle;
den beul hè'k aon den erm
nuuw spierbolle gegeven
en onder z'n bobbelneus
et kneveltje bijgevreven;
ok gaaf ik betere plooi'
aon drie van de weenende vrouwen;
'ne Farizeeër kreeg
twee nuuwe wije mouwen;
Reus Goliath kijkt naaw
'n bietje meer verwilderd;
'k heb op z'n grof gezicht
wè pösten bijgeschilderd;
aon Pharao's leger hè'k
drie daoge ligge prutsen,
want zijn soldaoten ha'n
compleet verslete mutsen;
ok hè'k 'nen dag besteed
aon Sint Antonius' verken;
z'n stertje waar kepot!
.............................. (5)
drie uur hè'k moete werken
aon 't rad van Sint Cathrien
en aon den rooien rok
van Sinte Filomien;
Kristoffel kreeg 'n broek
die nie zo leelijk strak zit;
et is geen leeven in
'n broek die ongemak zit!
'k Gaaf koning David mar
'n nuuwe harp in haanden
en in z'n mond 'n stel
spierwitte nuuwe taanden.
De rekening bedraogt
tien gulden vijftig centen."
Gezien en goedgekeurd
deur Baokel's kerkregenten.
