INHOUD HEERKENS
HOME
BRABANT
AUTEURS
TEKSTEN
KUNST
FOTO
INTERVIEWS

Print

Piet Heerkens s.v.d. - De Kinkenduut (1941)
aflevering 4 - 07-04-2004

Annemieke

 

Annemieke, melk en bloed,

om-en-om de duuzend weeke,

mee d'r flauwe bakvisstreeke

en d'r poezele lollige snoet

vend geenen eene jonge goed...

Annemieke, melk en bloed,

weete wel, kiendje, hoe dom dè ge doet?!

 

Annemieke, pront en groot,

vijf en twintig pas geworre,

zie de jongens al mee snorre...

mar den eene z'n haor is rood...

en dieën aandere... neemt ze nóót!...

Annemieke, pront en groot,

vat dieën eenen en stap in den boot!

 

Annemieke, struise meid,

dartig oud en propvol kuure,

't maag nie als te lang meer duure!

't leeven is kort en duur den tijd!

Melk en bloed dè bende al kwijt!

Annemieke, struise meid,

vat dieën rooie, 't is hoogen tijd!

 

Annemieke, veertig oud,

is al 'n aawe jonge dame!

As die kerels nááw mar kwame,

Rooie Jan of Scheele Wout,

alle hout is timmerhout!

Annemieke, veertig oud,

och, die kerels zijn al getrouwd!

 

Annemieke, oud en krom,

vroom van hart mar zuur van wezen,

zit d'ren kerkboek uit te lezen,

duuzende keeren blaoit ze om...

Zoo wordt wijs wie eens was dom!

Annemieke. oud en krom,

wenst den dood al wellekom!

 

 

Van Kees en Kee

 

Kees van Hal en Kee van Dam;

toen ze nog vreejen was 't vuur en vlam,

mar die vlam sloeg tussenbaaie

hoog omhoog in lichtelaaie.

 

Toen ze trouwden, - och lieve deugd, -

was et een hemeltje van geneucht,

mar eenen hemel zonder engeltjes,

van die lollige mollige bengeltjes.

 

En ze baden: "Lieven Heer,

laot bij ons zo'n engeltje neer".

Nog geen jaor en daor laag eenen dartelen

bengel in de wieg te spartele.

 

En ze baden weer: "Lieven Heer,

één is al mooi, mar twee is méér!"

En ze kregen 'n lekker Trieneke

mee een kuiltjen in d'r kieneke.

 

Twee is deftig, - daorveur nie, -

mar alle goeie dingen in drie!

En 't kwaam aaf: een blozend menneke,

en ze zongen van Hub-marjenneke!

 

Meerder zielen, meerder vreugd,

as et mar gao in eer en deugd;

noemerke vier, 'n leuk kabouterke,

kreeg den schoone naom van Wouterke.

 

Mar de buurvrouw, kaole madam

mee twee kender, zee: "Van Dam,

twéé, - of drié, - dát kan niet hinderen!

Hoe is 't, koopt u nóg meer kinderen?"

 

Kees van Dam zee: "'t Leeven lee

in Gods haanden, zee ons Kee;

Die den ekker nat laot regene,

laoten we mar naor hartelust zegene!"

 

't Wier in huis een druk bedrijf,

want mee dè-d-al kwaam noemerke vijf;

't waar geen bruintje, ok geen gitje,

mar een blozend blaank sneuwitje.

 

Kees en Kee die ha'n veul geld:

noemerke zis wier bijbesteld;

't waar een lief en leuk vuil delleke

mee een euwig snottebelleke.

 

Mar de madam van den gebuur

wier bij et buurten soms wè zuur,

want ze praotte van "niet fijntjes"

en ze spotte van "konijntjes"...

 

Kees van Dam en Kee van Hal

zuchtten bij dè zuur geval;

is den duuvel oew gebuurke,

dan is et leeven een vaogevuurke!

 

Mar daornééven, - heb ik et wel, -

braandt dan ok de echte hel!

Sommenketij waar et goed te merken:

't ruziede buiten al de perken!

 

Noemer zeuven en noemer aacht

kwamen tezaomen op eene naacht,

och, en ze piepten as twee veugeltjes,

as twee dreuge kenderkreugeltjes!

 

Buurvrouw schold: "Gij lijkt wel zot!"

Kees terug: Wie is as God?!

Gullie doet as kleine Schepperkes,

mar erg luie, juffrouw Snepperkes!"

 

Buurvrouw zweeg en nao een jaor

kwaam et volgende, zwart van haor;

't waar dus, goed geteld, et negende

waor den hemel Kee mee zegende.

 

Buurvrouw trok d'r schouwers op,

wees mee de vinger naor d' re kop:

"Och, die fent heef ze alle fijf niet,

anders had hij ook soo'n wijf niet!"

 

Kleine kender worren groot

en dan stappen ze in eenen boot,

en die huwelijksbootjes raoken

vol mee kleine leuke snaoken.

 

En zoo maokten Kees en Kee

menig trouwpartijke mee,

och, en et wieren zoo'n pronte grutjes!

mar mee de buurvrouw was et frutjes!

 

Buurvrouw wier melankoliek,

overspannen, zenuwziek.

Twee bedorven, wufte kinderen,

kunnen, ach, ontzaggelijk hinderen!...

 

Kees en Kee die wieren oud

en ze vierden et feest van goud.

"Kom mar op!" riep Kees, "al zijn d'r

honderd kender en kleinkender!"

 

Over de honderd zijn er geweest

op et schoone gouwe feest.

Soms is et leeve toch nog een lolletje,

zonder een deftig parasolletje!

 

"'k Ziet 't!" zee Kees, "Over honderd jaor

zijn we weer allemaol bij mekaor,

en dan zulleme, jao, dan zulleme

euwig bruilloft viere, verdulleme!"

 

 

Boemeljongen

 

I.

Hoe ree ie naor stad mee z'n zakke vol geld;

't arabische ros droeg em fier deur et veld.

 

Minaachtend verliet ie vaoders landouwe...

Bah! za'k as 'nen boer deur dieë modder gaon sjouwe!?

 

Mee bonzende borst ree de jonge naor stad,

daor vond ie z'n vrienden, daor wier ie een fat!

 

Daor lagen te laagen, te lonken, te loeren,

drinkende vrienden en blinkende hoeren.

 

M'nen boemeljongen, wè dee ie toch dol...

z'ne zak liep zo leeg en z'n hart wier zo hol!

 

II.

Den boemeljongen, erm, nog ermer as Man Job,

wier verkensherder ergens bij 'ne boer in 't schop.

 

Hij herderde mee zörg die vieze sloeberbende

en sleet z'n jeugd, oei-oei, in honger en ellende.

 

Hij goot de vieze spuuling in den houteren trog

en 't leek 'm lekker toe as waar et werme grog.

 

De verkens wieren vet, den herder zörgde puik,

mar eigens wier ie dor en maoger as 'ne struik.

 

Den honger knaogde hard aon 't lijf van weelde,

de spijt aon 't hart dè-d-al z'n schoon geluk verspilde.

 

III.

"Och, waar ik mar op vaoders boerderij

och, waar ik daor mar knecht, dan waar ik vrij!

 

Ik doe 't! Ik doe 't! Ik gao 't aon vaoder vraogen!

Ik vraog vergiffenis en zal de boete draogen!"

 

De tobber liep en liep en kwaam bij vaoders aon,

die jaoren, dag-aon-dag, op den uitkijk ha gestaon...

 

Weer wier ie heer in huis zoo as in vruuger daogen!

Wè zal ie náá zijn dwaoze daod beklaoge!

 

Gij, boemeljongen, die deez versje leest,

bid goed oewen Vadderons en gij geneest!

 

 

Kenderteentjes

 

Trap geen kender op d'r teentjes,

schup nie tegen kenderscheentjes

nie heel zuutjes

nooit nie hard,

want in kleine kenderteentjes,

kenderscheentjes,

kenderbeentjes

klopt gevuulig moeders hart;

trapte gij op die kleine teere,

al te kleine, al te zeere

kendervuutjes

nóg zo zuutjes,

och, ge trapt op et moederhart!

iedere moeder is een wonder!

't Groote moederhart begon d'r,

- zachjes, zuutjes, -

't eerst te kloppen in die teentjes,

in die vuutjes,

in die scheentjes,

in die beentjes...

Kendersmart is moedersmart!

 

 

Moeder

 

Er waar geen ding in heel et laand

zo werrem en zo zacht,

as, moederke, oew harde haand

en, moeder, oew gedaacht'.

 

Jao, 't engelekoor zong wonderfijn

in et veld van Betlejem,

toch heurde-n-ik liever naa, kon et zijn,

nog eene keer, moeder, ou stem!

 

(Naor A. Wibbelt)