Piet Heerkens s.v.d. - Brabant - 4

Harriëtje

Katsebolle-gooiend nichje,

ritmisch as 'n leuk gedichje

gooide oe bollen en ge doet ze

veur oe vief en hel gezichje

uit oe hendjes titse, boetse

tegen de muur van buurman kapper,

aaltij vlugger, aaltij rapper,

en ge meut ze, nee, ge moet ze

begeleie mee 'n lieke,

mee 'n lollig melodieke;

om oe rappighei te toetsen

hefte naaw en dan oe kwieke

rechterbeentje, linkerbeentje,

om er van oe bollen eentje

weg te katsen zoo van onder

mee 'n rap en handig zetje;

waotersoepel, Harriëtje,

katsebolle-gooiend wonder,

zie 'k oe soms nog midden onder

't zingend katsen tussenbaaie

as 'n wervelwendje draaien,

dan weer vallen op oe kniekes...

én die versjes, én die liekes...

Katsebal,

ik heb oe al

in m'n eene haand,

in m'n aandere haand,

in baai m'n haande,

van klapperdeklap,

van stapperdestap,

van rommeledom,

ik draai 'ne keer om;

En Karolijn

stond aachter 't gordijn

wa dee ze daor?

ze kamde d'r haor;

wa dee ze nog meer?

ze waaste d'r haande,

ze dreugde ze aaf,

ze zet' z'in de zij,

ze knielde d'r bij

veur vadder en moeder,

veur zuster en broeder,

veur knecht en veur meid,

veur dames en heeren,

toen stond ze weer op

die groote pop

van porcelijn,

al was ze mar klein...

Paf van al die handelizaosie,

as vier pupkes van speklaosie,

trullekes open, kijkt ons Pietje,

(aanders zo'n druk deugenietje!)

mee Johanneke, Insje, Ansje

naor 't gegoochel en de graotie

van oe katsebollend dansje,

en van aachter 'n stiekem ruitje

haaw ik oe alle vijf in 't snuitje;

in de wieg lee kleine Hansje,

kraait gelijk 'n flierefluitje

en de koekoek van et klökske

koekoekt zeuven deur de kaomer,

kruipt dan gaaw weer in z'n hökske,

deurke toe; 'nen zwaoren haomer

timmert zeuve klaore slaogen

op de tooreklok daorbuiten;

moeder tikt al op de ruiten...

twee-drie-vier-vijf mundjes vraogen:

"Is 't al tijd?" - "'t Is zeuven uren!"

"Oóóóch, 't is zund, et gong zo lekker!"

"Lekker maag zo lang nie duren!

Hier, vier snuupkes van den bekker!

Ingerukt, naor taantje Betje

in de Wolstraot! - Harriëtje,

help die vier 'ns gaaw 'n hendje,

klee ze vast uit; en vlug 'n bietje,

Insje, Ansje, Joke, Pietje,

gaaw naor boven en te bed!"

Wonderschoon is kenderpret,

as ge'r kenderlijk op let,

't is een engelemelodieke,

't is 'n lieke! - 't is 'n lieke!

Stokperdjes

Niemand neemt dè't kiepke kwaolijk:

lee et z'n aai dan kaokel' et daolijk;

zoo wil ieder haontje 'ns kraaie,

ieder poeske haawt van aaie,

ieder hundje haawt van blaffe,

iedere meester moet 'ns straffe;

iederendeen hee zoo z'n pretje,

't fatje rookt z'n cigaretje,

't kiendje hee z'n hobbelperdje,

't verreke z'n wiebelstertje,

't meiske hee d'r permanentje,

't nunneke d'r kerkboekprentje,

't wiegekiendje fles of tuutje,

't dametje d'r nuuwste huudje,

't menneke sigaar of pepke,

't jungske glijert op z'n stepke;

"iederendeen z'ne meug", zee 't boerke,

't heerke maokt 'n autotoerke,

ik 'ne kuier langs m'ne klaover

en mijn perd is zot op haover,

zot op sloeber is m'n verke,

en m'ne zoon is zot op werke,

en m'n dochter zot op Jaone,

't wordt mar erger deur vermaone.

Iederendeen hee z'n plezierke,

Felix Timmermans z'n Lierke,

Chamberlain z'n perepluuke...

Gao zoo zelf mar verder zuuken...

Iedere gek hee z'n gebrekske,

Iedere bek z'n eigen wijske;

laot den wijze en den zotte

vremd doen lijk ie ment te motten

onder et hobbele naor et graf,

sukkelend op 'ne kiependraf.

(à la Poirters)

Rikketikketik

Rikketikketik, penduuleke klein,

aaltij tikte gij helder en fijn,

rikketikketik bij dag en döster,

of ik sluimer, of ik löster,

of ik er efkes niks van heur,

euwig tikte gij mar deur,

rikketikketik, om deur mijn leeven

millimeter-stripkes te geven,

allemaol stripkes, effe kort,

en geregeld tikte gij vort

toepartoe tot aon mijn sterven...

Zulde gij nog véúl stripkes kerven?

Is 't gedaon haost? - 'k Wor al bang!

't Is al kilometers lang,

't leevenslint van mijn verlejen;

't lee gekronkeld over zeeën;

over laanden en rivieren

zie 'k mijn stripkeslintje slieren,

over zaand en kietelkaaikes,

over slooikes, venne, waaikes,

over kampong, dörp en stad,

over pen en boek en blad!

'k Weet preciesekes waor ge begint,

strak gemillimeterd lint,

mar et end kan 'k nie betrappen,

'k weet alleen dè g'ns af zult knappen...

Rikketikketik, penduuleke klein,

aaltij tikte gij klaor en fijn,

korte stripkes in donkere uren

die in schijn mar langzaam duren;

effe lang in blije stonden

tikte gij oe streep-sekonden

toe m'nen alderlesten snik,

tijdverdeelend klokgetik,

rustelooze leevenmeter,

rustige seconden-eter,

klein penduuleke, rikketikketik,

mee oe licht en vlug geklik;

eenmaol zal et toch gebeuren,

eenmaol moet et lintje scheuren...

rikketikketik, penduuleke klein,

iederen tik kan de leste zijn!

Op et huwelijk van Tijs Dorenbosch

14 Mei..... 10 Juni

Dorenbosch, geen bos van dorens,

zónder dorens aon den stam,

zatjes zwijmelden de torens

van den Bosch en Amsterdam,

toen et onweer wè bedaorde

en de locht wè-d-openklaorde

en et tòch toe trouwen kwam.

Lijk oe pen, tweepuntig, menig

siersel schiep, zoo gloeie enig,

lenig, schoon, oe liefdevlam!

Op et huwelijk van Sjef en Leni

Leni, naa de vrouw van Sjeffe,

beter koste 't al nie treffen:

in den grooten bootennood

is er tóch nen boot gevonden:

losjes leet ie vaastgebonden

langs den oever van den sloot.

Sjef, dus naa de man van Leni,

vaastere ster dan Sonja Heni,

slao de riemen in den sloot!

Nie zo schommele! nie zo spalke!

stevig roeien zonder te zwalke,

recht veuruit toe in den dood!

Haaw mekaren hoog in eere,

leer mekaar nóg meer waardeere

bij et worstelen in oe plicht.

Schaduw, kender, moet er vallen

neffen et licht, op öllie, op allen,

schaduw, vijand van et licht...

Hee de zon d'r zonnevlekke,

hee de maon d'r donkere plekke,

licht is neffen schaduw schoon!

Rembrandt kan oe 't kunsje leeren

om ok schaduw hoog te eeren:

licht méé schaduw spant de kroon!