CuBra

INHOUD HEERKENS
HOME
BRABANT
AUTEURS
TEKSTEN
KUNST
FOTO
INTERVIEWS

Print

 

Tilburgsche Klanken

De 40 gedichten van Pater Piet Heerkens uit De Zaaier

Verzameld, geredigeerd, en toegelicht door Ben van de Pol

De Zaaier was een ontspanningsbijlage van de Nieuwe Tilburgsche Courant in 1941. Er verschenen in totaal 42 afleveringen van. In de nummers 1 t/m 40 stond onder het rubriekhoofd Tilburgsche Klanken een gedicht van Pater Piet Heerkens. Hieronder zijn deze bijeengebracht. Het getal vóór de titel van het gedicht geeft de aflevering van De Zaaier aan waarin het gepubliceerd werd.

Van de in totaal 40 gedichten vinden we er - wél in enigszins gewijzigde vorm - 10 terug in Vertesselkes en 10 in De Knaorrie. We hebben dit in de inhoudsopgave aangegeven.

Onderaan de pagina vindt u de verschijningsdata van De Zaaier

(v) = opgenomen in Vertesselkes

(k) = opgenomen in De Knaorrie

 

Inhoudsopgave:

01. Jan Kankerpit (k)

02. Hannes Kaokel 1 (v)

03. Dooi (Na-winter)

04. Hannes Kaokel 2 (slot) (v)

05. Moeder

06. De köster (v)

07. Mevrouwtje (k)

08. De kerk verdouwd (v)

09. 't Leeve

10. De gemeenteraod 1 (v)

11. De gemeenteraod 2 (v)

12. Irstecommuniekantje

13. De gemeenteraod 3 (slot) (v)

14. De schildersrekening (v)

15. Den avond

16. Lente

17. Van kwezels en ezels (k)

18. Wenter en Lente (v)

19. Raodselke (k)

20. 't Kasteel

21. De schoone weereld

22. Monika-speulder

23. Knotwilg

24. De mol van Baokel (v)

25. Geld (k)

26. Trouwsumke (k)

27. Kritieke

28. 't Sterfgeval

29. Spreuke (k)

30. Zeuventig jaor

31. 't Baokels boerke bij den Paus (v)

32. De brug

33. "Baokel" (v)

34. Moederhart

35. M'n lied

36. De deur van de kerk van Baokel (v)

37. De worrent (k)

38. Goeie raod (k)

39. Laot me...

40. Toen en naa (k)


 

01. Jan Kankerpit

 

Ieverans zit

Jan Kankerpit,

de kooning van de klieren;

Jan Kankerpit

die aaltij zit

te mopperen en te mieren

op alles wit

Jan Kankerpit

wel iet-wet af te keuren;

niks is 'm goed,

en alles moet

krek aandersom gebeure.

Eenieder kent

dieën zoere vent;

Jan Kankerpit z'n facie

is bleek en blauw,

is goor en grauw,

Jan Kankerpit, eilacy,

is malkontent

en dus gewend

om alles af te breken:

wè goed en geef

is, ziet ie scheef

en boordevol gebreken.

Vol pinne zit

Jan Kankerpit

gelijk 'n stekelverke;

hij zuukt 'ne wörm

in iedere vörm

van goed bedoelde werke;

'nen oorwörm is,

en nie zo mis,

Jan Kankerpit, ocherrem;

z'n tong is fit,

mar zonder pit

is kerel en gekerrem.

 

 

02. Hannes Kaokel 1

 

Waor de weereld mee papier

is toegeplekt, in Baokel,

daor woonde in vruuger tijen eens

'n boerke, Hannes Kaokel;

hij waar nog dommer as dom en

et aachterend van 'n verken

was heel wè slimmer as hij,

zooas ge nog wel zult merke.

Gelukkig ha Hannes 'n vrouw en

dè was er een vrouwke uit honderd,

een slimme, een Baokels wonder dus,

op d'aander uitgezonderd.

Dees Hanna Marie, die huis

en hoef en hof beheerde

en over boerke Hannes zelf

en heel de rest regeerde,

had eens d'r been verstuikt,

en kos nie uit de voete,

en tóch, 't was hoogen tijd,

een van de twee zu moeten

'n koeike gaon verkoopen

in Boekel op de mert...

En Hanna Marie naam 't woord,

gezeten aon den herd:

 

"Zeg Hannes, 't is Boekelse mert,

ik kan zo wijd nie loope.

Gij gaot dus mergevruug

een koeike in Boekel verkoope!

Och, kos ik eiges mar gaon,

gij bent zoo'nen dommen Hannes,

zo schrikkelijk dom zoo as

er hier geenen enkele man is!

Mar jè, ge móét op pad,

en 'k raoi oe déés ten goeie:

neem 't dikke rooike mee,

de vetste van ons koeie:

verkoop ze aon geen man

benejen de honderd en veftig!

Begao geen dommighei

mar haawt oe eigen deftig;

ge zegt geen woord te veul,

niks zeggen is nog 't wijste;

die kooplui, paas er mar veur op,

de biejers zijn de beste!

'ne Goeie kooper kijkt,

hij vuult 'ns aon de koei

en doet ineens een bod!

Die praoters zijn geen goei!"

 

En Hannes toog op pad

van 't domme dörpke Baokel

naor Boekel mee de koei,

alleenig, Hannes Kaokel;

de taanden op mekaar

en heel-heel vaast besloten

om wijs te zwijgen, want

't is waor, die groote tooten,

die praoters en die maawers, al

die raoteleers en zwetsers

dè zijn de ware kooplui nie,

ik moet ze nie, die kletsers!

De kooplui kwamen langs

de koei; ze vuulden, praotten

en ha'n et druk genog;

mar Hannes daocht: wè'n zotten!

Hij schudde mar van neeë

op al d'r druk gekwebbel,

hij kikte nie, hij knikte nie,

nee, Hannes hield z'ne rebbel...

maar ie bleef te langen leste

alleen mee de koei op de mert

en daocht: ik gao mar naor huis,

naor Baokel, want hier is et snert!

 

 

03. Dooi (Na-winter)

 

Weereld, vuile vieze boel,

natte kaawe modderpoel!

 

Giestere nog as mee suiker bestrooid,

naaw vol nat en slijk... et dooit!

 

Giestere nog zo blaank en rein,

hoe kunde vandaog toch zo smerrig zijn!

 

d'Autoos kletsen oe griezelig nat,

ge wordt toe-boven-toe volgespat...

 

Weereld, vuile vieze boel,

natte kaawe modderpoel!

 

Giestere nog zo blaank en rein,

hoe kunde vandaog toch zo smerrig zijn!

 

 

04. Hannes Kaokel 2 (slot)

 

Dus Hannes kos z'n koei

in Boekel nie verkoopen

en moes mee 't dikke rooike weer

naor 't verre Baokel loopen;

mar onderweg kwaam Hannes langs

'n openstaonde kerk, en

et was et beeverdkerkske van

Antonius van 't verken.

Ze kenden in die tije nog

geen kerken bij hullie in Baokel,

en Hannes daocht: wè'n raar café

er is zoo geen spektaokel!

En Hannes mee z'n koei naar binnen,

hij keek 'ns rond: 'ne vent

stond aachter 'n veld van pinnen,

op ieder pinneke stond

'ne witte stok te braanden...

Zoo iet ha Hannes Kaokel

nog nooit in d'ommelaanden

van Baokel-dörp gezien!

et Waar 'n vremd caféke,

en 't waar hardstikke stil

in dees estamineeke;

de gaaste stonden stil en stijf

op blokke tegen paolen

en schenen niet van plan om van

d'r roesten af te daolen...

mar één ding stond 'm aon:

die kooplui zeeën geen steek;

en den eene mee z'n kuuske

keek naor z'n koei, én kéék...

Dè-d-is m'ne man, daocht Hannes, en

et is beslist 'ne wijze...

"Ge-middag, meensch, mee óú

kan 'k praote! - Moete gij ze

nie koopen, 't dikke rooike?

Ze is zo vet as modder!

Veur honderdveftig pop!

et Is 'ne flinke slodder,

mar, niks veur niks

en veul veur veul! - Nou knik 'ns.

Zeg jao of neeë, - en is 't te veul

dan schud oewe kop, of kik 'ns!

Nou? Hedde gij puf of nie, mar gaaw

want aanders gao 'k naor Baokel;

ik haaw van zwijge, mar in 't café

daor raok ik nog aon de kaokel!

nog ééns dus: jao of nee?!

En aanders kunde stikke!

Of moet ik mee m'nen stok

'ns op oe mundje tikke?!

Ge haawt me veur den zot,

ik heb et wel in de gaote!

mar Hannes kende gij dan nie,

ik zal oe leere praote!"

En Hannes sloeg et gipse beeld

finaol toe gruzelemente...

mar op den blauw-plavuize vloer

daor rinkelden de cente...

De köster was gewoon z'n geld

daor in et beeld te stoppen,

want as 't zijn vrouw in haanden kreeg

dan was et naor de knoppen!

Dus Hannes zaag 'ne zak

mee wel driehonderd gulde,

waormee ie rap-rap-rap

z'n zakken allemaol vulde...

hij bond et dikke rooike mar

aon een van de pileeren

en braocht, wè-d-ongerust:

naa zal ik 'm mar smeeren!

et Koeiken is verkocht,

dè's klaor gelijk 'n klontje!

En Hannes gaaf in 'n klein café,

wè wijer-op een rondje.

Toen stapte ie stevig deur

naor Hanna Marie in Baokel,

de taanden stevig op mekaar,

want van z'n druk gekaokel

en van dè slaon, oeioei,

dè moes ie nie vergeten,

daorvan moog Hanna Marie

in Baokel niks nie wete...

Hij schudde thuis et geld

op taoffel en zee: "Verdraaid,

noem mijn dan nog mar dom!

Ik ben genog gehaaid!"

 

 

05. Moeder

 

Moeder, die in den hemel hoog

bij 's lieven Heerke woont,

ik wo' wel weten of oe oog

geen enkel kierke vond

waordoor g'oe eige kender hier

beneje nao kunt gaon,

en - is et waor - doe mijn 't plezier

en heur me's efkes aon:

 

Oe ooge zaag ik zacht en klaor,

- en nóg, in mijn gedaacht! -

m'nen engel wor ik nooit gewaor

al ie er dag en naacht!

Toe moeder, vraog den lieven Heer

of gij nie ruile meugt

mee mijnen engel, die dan meer

kan zörge veur m'n deugd...

 

Toe moeder, vraog 't den lieven Heer,

ik mis oe haand, oe oog,

want al den trubbel drukt me neer

en 'k wil omhoog, omhoog...

De wereld trekt zo aon m'n kleer,

ze plekt aon mijn gemoed,

toe, vraog et aon den lieven Heer.

Hij vendt et zeker goed!

 

 

06. De köster

 

De köster van Baokel,

Jan Voets, waar vergimme

den domste nog nie, nee,

et waar eene slimme!

Eens moes dieë köster

in 't kerkske wè werken

en haolde in de buurt zoo

'n leer, waor ze 't verken

op uithalden; 't houtje

leek Jan om te klimmen

bizunder geschikt toe,

want Jan waar 'ne slimme;

hij kwaam over 't kerkplein

mee 't leerken aonstappe

zoo dwars veur 'm uit... en

naa kunde wel snappe:

zóó kos ie de veurdeur

nie deur, ochot-neeë,

mar wie nie te slim is

moet sterk zijn! - Drie treeje

gong Jan aachteruit en

toen rende ie mee 't leerke

dwars-weg op de deur aon...

"Te breed! - Nóg 'n keerke!"

Hij liep nog wè wuuster

en 't wo' mar nie lukke,

hij kos er die leer nie

de veurdeur deur-drukke...

Toen zaag Jan 'n kraai recht

den tooren invliege;

ze droeg eenen strooipijl

en vloog, zonder liegen,

ineens deur et galmgat,

en Jan riep: "Vergimme,

die kraai krijgt et verrig!

Wè ben ik 'ne slimme!"

Toen viet ie z'n leerke

zoo tussen z'n beenen

en liep naor de veurdeur...

en 't gong er deurheene...

Zóó slim waar dieë köster!

Jao, 't is dom gekaokel

wanneer ge heurt zeggen:

"De dommen van Baokel!"

 

 

07. Mevrouwtje

 

Vruuger hiette ze simpel "Betje",

naaw "Elise", nao den trouw;

vruuger hield ze wel van 'n pretje,

naaw is 't 'n freete, zuure mevrouw.

 

Rooie lippekes verft ons Betje,

en ze lakt d'r naogels, nou!

ròse as de kleur van d'r flauw cigretje,

ròse as de zeum van kleed en mouw.

 

Lief is de glimlach van Elise

noemt de leurder heur "mevrouw";

zeet ie "Juffie..." "O, die vieze,

lompe pummel!" zucht dieë pauw.

 

Betje, 'k heb oe in de smieze:

heel oe geluk is aon de sjouw:

as z'oe bejuffen, dan moete'r van kniezen,

as z'oe bemuffen, dan laagde flauw...

 

Erm geluk, wè moet et er vriezen

in de villa van zo'n mevrouw!

Moest oewe man nóg 'n vrouwke kiezen,

zeker zocht ie nie naor ou!

 

 

08. De kerk verdouwd

 

De Baokelse kerk stond

te dicht bij de straot;

'n fout van dieën domme

pastoor, zee de raod...

't Was geenen tut-tut om

'n nuuwe te bouwe,

mar 't kösterke wies wel

'n middel: "Verdouwe!

Want douwe kost niks, dus

we douwen ons kerkske

'n end van den weg aaf,

al is 't een heel werkske!"

"As de boere mar kome,

zal 't hendig zat lukke",

zee timmerman Doomen.

"We doen 't", zee den börger,

in naom van den raod,

"we douwen ons kerske

'n end van de straot!"

 

De boere van Baokel

die kwamen bijeen

en trokken d'r jassen

al uit om meteen

aon 't douwen te gaon;

mar Jan Voets, dus de köster,

den slimme, die zee:

"'k Heb 'n veurstel, dus löster:

we leggen ons jassen

aon d'aandere zij

vlak tegen de kerk aon,

dan zien we of wij

iet vördere mee al

ons sjouwen en douwen!"

Zoo wier dan gedaon, én

gedouwd as er wier...

Mar aachter de kerk

ree toddeman Lier

en ie zaag daor die jassen

en laoide ze gaaw op

z'n waogeltje. - Sassen

den dikke, den börger,

die liep zoo 'ns rond want

hij tweffelde of 't sjouwen

wel holp, mar z'ne mond

sloeg waogewijd open...

"'n Wonder! - 'n Wonder!"

riep Sassen, "de jassen

die liggen al onder

de muren geschoven!

Wè zijn me toch sterk!"

Toen stond ze vort goed

de Baokelse kerk!

 

 

09. 't Leeve

 

Deur ieder meenseleeve lee

'n lange lijn van wel en wee.

 

'n Rij van kruise, hard en vreed,

stao jaor nao jaor veur ieder gereed.

 

't Zijn kruiskes, heel wè zwaorder als

et gouwe kruisken aon den hals.

 

Veul grauwer, nie zo lief van glaans

as 't kruiske van oewe roozekraans.

 

En 't alderzwaorste kruis? - Den braand

die laait in ieder zielelaand.

 

et Is de vlam, die aaltij gloeit,

die ieder zieltje schrijnt en schroeit.

 

Mar waorvandaon komt toch dè vuur?

Van duuvel, vijand of gebuur?

 

Oo-neeë, van geen vremde haand!

'n Hooimijt vliegt van-zelf in braand!

 

In ieder hart, in elk gemoed,

in iederen boezem broeit 'ne gloed.

 

Laait dieë gloed naor buiten uit

dan helpt geen blusse mee eemer of spuit.

 

En 't eenigste middel? Dè kende goed:

veurkome van dieën zinnegloed!

 

Gelijk den boer, die hee gehooid

z'n schelven dikkels weer open gooit.

 

Dus: waok en bid en rep oe haand,

of 't is gedurig zielebraand!

 

Wie bidt en werkt bezweert et wel,

wie 't niet doe, wordt 'n kleine hel!

 

 

10. De gemeenteraod 1

 

Dom Baokel had ook

'ne gemeenteraod;

de lejen die waren

wel dom, mar nie kwaod.

Eens hielden ze raod

in et midden van Mert

en zaten tezaomen

rondom eenen herd,

mar 't vuur, och, dè vuur wier

ontzaggelijk heet

en al die lejen

geraokten in 't zweet...

er moes iet gebeuren

of 't waar al te laot,

den raod zu verschroeien...

Den börger wies raod:

"We staopele kaawe

klot op et vuur!"

Zoo gezeed, zoo gedaon,

want is goeie raod duur,

hij is góéd! - Inderdaod,

et wier minder heet

veur den Baokelse raod!

Mar de kaawe klot die

viet vuur onderhaand

en de raod, ocherrem,

die stikte pekaant,

de lejen die kregen 't

verschriklijk benauwd

en vroegen mekaar al:

"Waor lee toch de fout?!

Hoe zulleme naaw

aon den vuurdood ontgaon!"

Ze zagen den hond van

den börger opstaon...

den hond lee z'n eigen

wè verder van 't vuur

en heel de raod riep er:

"Zóó moet et sekuur!

We hebben 't gevonden,

we doen lijk den hond!

Hoe slim is dieën beest

dettie 't middeltje vond!"

Ze schoven d'r stoelen

'n end aachteruit

en den Baokelse raod trok

hieruit et besluit:

Hoe wijer van 't vuurke

hoe minder heet!

De zaak is mar simpel,

as ge 't mar weet!

 

 

11. De gemeenteraod 2

 

De week daorop was

de raod weer bijeen

en den herd wier weer werm, ze

verschroeiden d'r been;

ze waren de list van

den hond rats vergeten

en zaten miraokels

te braoien, te zweeten...

Goddaank zijn die boeren

van Baokel nie dom,

ze zochten 'n af-

doend middeltjen om

't gevaor van et gloeiïge

vuur te bezweeren

en daormee den braand

van d'r schenen te weren.

Toen naam den börger

'n kloek besluit:

hij stuurde den booi om

den metseleer uit.

De metseleer kwaam

al daolijk geloopen

en kreeg et bevel om

den herd te sloopen

en gaaw-gaaw-gaaw

eene nuuwen herd

te metselen, die nie

zo werrem werd;

ofwel eenen herd

die wè wijer af stond...

De metseleer daocht aon

't verhaol van den hond,

hij had et gespeld uit

den Helmondse kraant

en daocht: onzen raod is

nie slim naovenaant!

Toen trok ie de stoele

van al de lejen

'n end terug-huup,

zoo enkelde schrejen...

en et holp, potverdorie,

de raod waar gered,

d'r leeven was buiten

gevaor gezet...

In 't jaor daorop

is metseleer Roozen

vanwege dè feit

tot raodslid gekozen.

Zoo groeide de slimheid

van Baokel mee 't jaor,

veural wè betreft

dè braandgevaor!

 

 

12. Irstecommuniekantje

 

Och kiendje, wieste gij toch 's goed

hoe schoon ou zieltje straolt:

veul schoonder as de sterren in de locht,

veul schoonder as ge mar ooit hè't gedaocht,

veul schoonder as et zunneke dè daolt

in gloeiende locht.

 

Jao, kiendje, as ge 's mergens vruug

de blaanke Hostie draogt,

dan zien oe duuzend' engeloogen aon

dan zie 'k oe, oo, zo geeren aon,

oe eugskes en oe mundje jaogt

mijn zörge naor de maon.

 

Jao kiendje, 'k zie 't aon oe eugske blij

hoe schoon ou hartje blinkt:

ou zieltjen is dan, klinkklaor glaans,

et schittert lijk 'ne remonstraans:

'n heilige Hostie in gouwe rink

mee diamaante kraans.

 

 

13. De gemeenteraod 3 (slot)

 

'n Week of wè laoter,

daor zaat weer de raod

in d'eigenste kaomer

mee wijze praot

om over 'n kwestie

geducht te beraoie;

mar 't vuur van den herd, dè

begos weer te braoien

en enkelde lejen

verbraanden d'r pooi...

Den börger wies raod:

hij stuurde den booi

om 'n groote kuip en

die liet ie toen giete

vol mölk - zooas we

de kernemelk hieten.

De kuip wier dus vol

witte möllek gegoten

en 't börgerke zee:

"Stik daorin oe poote!

't Is goed veur de blijne!

Mijn aawe lui zin:

een beter middeltje

kenneme gin!"

en 't holp! - Mar nao zoowè

'n halfuurke baoje,

toen kossen de boere

verduld nie meer raoien

aon wie al die voeten

beheurden! - De pooi

ha'n allemaol eendere

teene! - Den booi

ha sommenketij wel

'ns heldere vlaogen

en kwaam op 't idee om

'ne riek te gaon vraogen

bij een van de buren...

hij staak z'in de kuip -

den börger die laachte

z'n eigen 'n stuip! -

Mar zo gaaw ha den booi in

de mölk nie gestooten

of al die boeren die

vuulden d'r pooten!

Ze trokken ze allemaol

daolijk en vlug,

d'r eige pooi, uit

de möllek terug!

En zoo wier den booi,

dè slimme miraokel,

vort aaltij genoemd:

"den redder van Baokel".

 

 

14. De schildersrekening

 

Dees nota, opgesnord

uit Baokels papperassen,

kan oe as document

verbluffen en verrassen.

Ze is op perkament

mee 'n gaanzeveer geschreven

en dus de euwen deur

nog taomelijk gééf gebleven.

et Is de nota van

'nen aawen Baokelsen verver

en aon de taol te zien

'nen echten kwaastenbederver.

 

"Eerst hè'k gerippereerd

de veertien kruiswegstaties,

toen nog wè bijgewerkt

de heiligen d'r facies

die op 'n rijke staon

langs muren en pileeren,

ik hè'r twee weken lang

aon moeten fatsoeneeren.

Pilatus hè'k 'n broek,

'n nuuwe, aongegeven

en vliegepuntjes van

z'n wangen afgevreven;

'nen zulder in de boks

kreeg Simon van Cyrene

en ok 'ne kousenbaand

aon allebaai z'n beene;

ik streek 'ne nuuwen blos

op Magdelena's wangen

en 'k heb den goeie moordeneer

weer aon z'n kruis gehangen;

ok hè'k Pilatus' vrouw

mar sloffen aongeschoten,

'ne nuuwe kuit gelapt

aon den soldaot z'n poote;

'k heb aon z'n lange neus

wel twee uur ligge prutsen

en uit z'n ijzere schild

hè'k weggewerkt de butsen;

den duuvel zijnen stert

liet ik wè schoonder krullen

en 'k heb den pluim aon 't end

mee haor aon moete vullen;

den beul heb ik aon z'nen erm

nuuw' spierbollen gegeven

en onder z'n bobbelneus

et kneveltje bijgevreven;

ik lee 'nen betere plooi

in et kleed van de weenende vrouwen,

en éénen Farizeeër kreeg

twee nuuwe wije mouwen;

reus Goliath kijkt naa

'n bietje meer verwilderd,

'k heb op z'n grof gezicht

wè puisten bijgeschilderd;

aon Pharao's leger hè'k

drie daoge liggen prutsen,

want z'n soldaoten ha'n

compleet verslete mutsen;

ok hè'k 'nen dag besteed

aon Sint Antonius' verken;

z'n stertje waar kapot!

?

drie uur hè'k moeten werken

aon 't rad van Sinte Catrien

en aon den baoien rok

van Sinte Filomien;

Kristoffel kreeg 'n boks

die nie zo leelijk strak zit,

want et is geen leeven in

'n boks die nie gemak zit!

'k Gaaf koning David mar

'n nuuwe harp in haanden,

en in z'ne mond 'n stel

spiksplinternuuwe taanden.

 

De rekening bedraogt

10 gulden en 50 centen."

Gezien en goedgekeurd

deur Baokels kerkregenten.

 

Piet Oomen

Jan Doomen

Sus Kloek

Sas Broek

Cis Tresoor

De Pastoor.

 

 

15. Den avond

 

De koekoek koekoekt deur et hout

en wilde duifkes koere,

de kinkeduuten worre stout

en kwaoken in de moere,

en deur den aovond, zoft en stil,

loeit er 'n koei die naor stal toe wil.

 

De lente lee al over et laand

as 'n zuut geluk veur de boere

en nao den aovondzonnebraand

komt lief de maon koekeloere;

De lentenaachte zijn nog kil,

dáórom dè dè koeike naor stal toe wil.

 

 

16. Lente

 

De lente praolt in volle tooi!

Wè-d-is de weereld naa weer mooi!

De koeikes graozen et malse gras

zo gretig of et al boter was.

De veugeltjes zwemme, klocht bij klocht,

al duikelend deur de lekkere locht.

En deur den vijver, vief en stout,

schieten de viskes rood en goud.

De locht is blauw en zoft als zij

en 't waoter kleurt er blauw van bij.

 

En is mijn hart náá vrang en zuur?

Is mijn gemoed náá koud en guur?!

De weereld is et die me zo trekt!

'k Hang aon de weereld vaast geplekt!

Den hemel hangt zo hoog en ver

en er wenkt mar 'n enkelde bleeke ster!

De weereld lokt; ze lijkt zo feen,

den hemel die kán toch zó zuut nie zeen!

Toch weet ik et wel, oo, al te best:

de weereld is mar 'n aokelijk nest!

De weereld is mar 'n gouwe kooi,

mooi van verre, mar verre van mooi,

en daorin huppelt mijn zieltje rond

en 't fladdert zich aon de spijltjes wond...

Och, lieve vrijheid, ruim en rijk,

ik ben in m'n kooi as 'n leevend lijk!

 

En 't knaorrie-pietje dan?! 't Eet en drinkt,

in 't houtere kooike waarin et... zingt!

Jao, 't ópen kooike wier zijnen dood;

et stierf van honger in 't veld vol brood!

Gelukkige tamme kanaorie-piet,

die ingekooid van et leeve geniet!

Geduld! Geduld! gij wilde vink,

en draog oe gevangenisstraf wè flink!

Eens vliegde weg uit de gouwe kooi,

en den hemel is ruim en wijd en mooi!

 

 

17. Van kwezels en ezels

 

Echte domme ezels leeren

nie te stooten drie-vier keeren

tegen dezelfde steen' of kaaie,

mar d'r krek omheene te draaie...

 

Kwezels stooten d'r teere teenen

dikkels tegen dezelfde steene,

die ze "aonstootsteene" hieten

omdè zij er d'r teenen aon stieten...

 

Moest ik kiezen te worren 'n kwezel

oftewel eenen dommen ezel,

zeker koos ik et alderbeste

en allicht dus 't alderleste!

 

Dommer as de domste ezels

zijn die fijne lompe kwezels...

Leer mar uit oe doppen kijken

en op domme ezels lijken!

 

 

18. Wenter en Lente

 

Den aawen Wenter zit in z'n hut

et is er koud en döster;

ge heurt 'm mompele, löster:

"Ik ben verdraaid nie prut!

 

Wie is er sterk lijk ik?!

Ik blaos, en al et waoter

in sloot' en vennen staot er

versteend en stijf van schrik!"

 

"Klop-klop!" klinkt op de deur.

"Wie is er?" roept de Wenter.

'n Kenderstem: "Gij bent er

zo maachtig, lijk ik heur?!"

 

"Dè ben ik? As ik blaos

versteent et zachte waoter!"

"Mar ík blaos, en et gaot er

weer loopen as 'nen haos!"

 

"Ik koom, en de blaoier valle

morsdood op waai en weg!"

"Ik koom, en op boom' en heg

ontbloeie weer duuzendtalle!"

 

"Ik fluit en wit as krijt

zijn straote, wegen, waaie;

de kaawen en de kraaie

zijn al d'r eten kwijt!"

 

"Dan aosem ik, aawe meens,

en al oe krijt is heenen,

en zellef neemde oe beenen

en foetsjie bende ineens!"

 

Daor slao de veurdeur open,

de Lente staot er veur...

toen is de Wenter deur

de keuken weggeslopen...

 

Toen klapte de Lente blij

in allebei d'r hendjes,

en 't laachte zuut en fijntjes;

't was in 't begin van Mei!

 

 

19. Raodselke

 

'k Ken 'n dörp: 't is eigenaorig:

daor is nooit geniemand jaorig!

 

't Is 'n dörp van houtere huiskes:

op et dak staon allemaol kruiskes.

 

Allemaol huiskes zonder deure,

zoo van aachteren as van veure.

 

Huiskes net sigarekiesjes,

sommigte versierd mee biesjes.

 

't Dörp hee twee-drie-vier étages,

mar geen winkel-étalages.

 

Wilde 'r in, dan moete spaoie...

wè-t-oe niemand aon zal raoie!

 

't Is een dörpke zonder straote,

en ge heurt er nooit nie praote.

 

't Is er euwig doods en döster,

en ge heurt er ok geen geflöster.

 

Niemand ziet er, niemand heurt er,

niemand zaonikt, zucht of treurt er!

 

't Zit er stampvol mannen en vrouwen,

mar geniemand denkt er aon trouwen.

 

De bewoners, zonder willekes,

liggen te slaopen, stom en stillekes.

 

Boven 't dörpke staon de boomen

zacht te ritselen en te droomen.

 

Meense ziede 'r enkelde keeren,

boven 't dörpke, in zwarte kleeren.

 

Mar ze zijn d'r nooit nie lang,

net of zijn ze 'r allemaol bang...

 

't Dörp z'ne naom is grif te raoie...

eens zal oe iemand naor binne spaoie...

 

 

20. 't Kasteel

 

Oe weereld, Heer, dè-d-is 'n schoon kasteel

mee zofte bonte Perzen op de vloere,

mee diepe schilderijen langs de muuren

en laampen aon 't plafon van blauw fluweel.

 

Schatrijken Heer, wè bende gul, royaol:

Ge stuurt de kunsteneer, et zjeniaole leeven,

die maag hier aaltij aon 't sieren blijven

mee gruune blommen, zuute veugeltaol.

 

't Is aaltij feest om ons, aaltij muziek,

as wend en störmen op den örgel speulen

en op vioolen 't veugelvolk, mee veulen,

aon 't fiedelen slaon - wè klinkt dè manjefiek!

 

Mar nooit zal ik vergeten, Heer, wè 'k weet:

dè-d-al de dinger die 'k zo blij zie blinken

en al de klaanken die 'k zo zuut heur klinken

alleen mar franjes zijn aon Ou blauw hemelkleed.

 

 

21. De schoone weereld

 

God, jao, ge hebt et ons verteld:

den hemel is zo schoon,

en et hemeltje hedde Gij ons veurspeld,

et hemeltjen as ons loon.

 

Gij zegt: ons oogen zijn te blend,

ons ooren zijn te doof,

ons hart te klein - geniemand kent

den hemel as deur et geloof.

 

A'k denk aon 't zaolig hemelrijk,

valt één minuutje me... lang!

Mar as ik oe schoone weereld bekijk,

dan nie, zij mar nie bang!

 

et Gruune land, de blauwe locht,

de gouwe zonneschijn...

van d'eerde krijg ik nooit genocht,

want, oe! ze is zo fijn!

 

 

22. Monika-speulder

 

Ge trekt en sjouwt,

ge douwt en trekt

en et örregelt zuut deur de straote;

ge kekt benauwd

en oe blauwe neus lekt

en ge laot er oe monika praote.

 

Kek, bende getrouwd?

En oe vrouwke trekt

mee ou deur de stille gementen?

Gij douwt en trekt,

zij trekt en sjouwt

én ze schooit er oe schellep vol cente!

 

 

23. Knotwilg

 

Zeg, aawe knotwilg, krom en hol

wè doede gij daor?

De lente spookt oe in oewen bol,

Zeg, is 't níé waor?

 

Ge spruit weer nuuwe tekskes uit

en blad nao blad,

ge lijkt 'n fontein die gruunsel spuit

alover et pad.

 

De zon wordt werm, de weereld jonk,

de lente bloeit;

Ge bent 'nen heelen aawen tronk,

en toch: ge sproeit!

 

Zeg, aawe knotwilg, oud van hout,

mar jonk van bloed,

ik haaw, lijk gij, van jaoren oud,

'n jong gemoed.

 

 

24. De mol van Baokel

 

De Baokelsche boeren

die hadde nog noot

'ne mol gezien,

toen Klaoske de Groot

'ne leevende mol vond

op z'nen ekker;

hij riep den slaoger,

hij riep den bekker,

riep al de boeren

toe ver in et rond

om et ondier te zien:

et laag op den grond

in z'n piloowe pekske

te vruuten, te vringen

mee hendjes en vuutjes,

zó'n vremde dingen...

Den eene zee:

"et Is 'n soort meens,

mar dan 'ne mislukte!"

Ze waren 't nie eens,

want 'nen aandere zee:

"'t Is 'n olliefantje!"

mar die kreeg weer van

den driede een standje:

"Zeg, bende naa staopel,

et is 'n zwart verke,

dè kunde aon z'n doen en

z'n laoten wel merke!"

Den Börgermeester, die

kwaam daor al aon

mee heel z'nen raod

om 'm bij te staon;

ze keken en keken

en gongen beraojen

ze zouen et ondier

mar op laoten laoien

en 't gaaw gaon verzuipen

in 'n ven of 'ne sloot!

"Of zummet verbraande?!

et Ondier mót dood!"

"Ik zal et wel slachten",

zee Jan, de slaoger,

"en worst er af maoken!"

mar Jaonus, z'ne zwaoger,

zee: "Börgermeester,

dè noot van z'n leeve,

we kunnen et beter

vergift ingeve;

misschien is 't den duuvel

in eigen persoon!"

Toen zee den börger

op plechtigen toon:

"We zullen et ondier

ter plaotse begraoven!"

En al de boeren

begossen te draoven

om schuupen te haolen;

ze spaoiden terstond

een graf waor Klaoske

et ondier vond.

En op dè graf kwaam

'ne steen van cement

waorop ge kost lezen:

"N.N. - Onbekend.

Hier lee begraoven,

leevend en wel,

een ondier, blend,

en mollig van vel!"

 

 

25. Geld

 

et Geld, dè dom is,

maokt recht wè krom is,

geleerd wie dom is

en wijs wie stom is.

 

et Goud, dè god is,

maokt scherp wè bot is

en heel wè kapot is,

nog zotter wie zot is.

 

et Geld, dè zo fijn is,

- wè-d-enkel mar schijn is -

maokt groot wè klein is

en smerrig wè rein is.

 

et Goud, dè koud is,

maokt jong wie oud is

en goed wè fout is

en zuut wè zout is.

 

et Geld, dè rond is,

maokt heer wie hond is

en ziek wie gezond is,

verwaond wè... mar grond is!

 

et Goud, dè rood is,

verguldt wè mar lood is,

kleedt aon wè bloot is

toedetter de dood is!

 

 

26. Trouwsumke

 

1 x 1 = 1; en

1 + 1 = 2;

mar as er twee gaon tróúwen,

hoe koppele dan díé twee?

 

Twee peerde veur ééne waoge?

Twee vinken in ééne nist?

Dè's 1 + 1 = 2 en

zoo is 't nie op z'n bist!

 

Om ideaal te trouwen

is nie zo heel gemak!

De alderdikste touwen

die breke wel 'ns: krak!

 

Te trouwen en te rouwen

verschilt mar ééne T.

Die T is 't rechte kruiske

van 1 + 1 = 2.

 

Er is mar één goei kruiske,

de ware liefde alleen;

waor liefde woont in 't huiske,

daor is et 1 x 1... dè's één!

 

 

27. Kritieke

 

Oei, wè moet ik naa begiene?

Moet ik klaoge, moet ik griene,

moet ik zwijgen sine fine?

 

Op et fluiten van 'n lieke

komen er soms van die kaoi kritieke

aongezwaaid op kraaiewieke.

 

Op et schrijven van 'n buukske,

krijgde honden aon oe bruukske

en veur 't bloeien 'n dun duukske!

 

Moeder geef me gaaw 'ne ploster,

bid 'n malsen paoternoster...

't leeven is geen stroop, mar moster!

 

Kritikasters, deugenietjes,

snaoterende kooiparkietjes,

waorom zo gevit op... liedjes?!

 

Is ou vák dan steene-gooie?

Krijgde geld veur luize vlooie?

Ik begroef nog liever dooie!

 

Erme sloebers, laot de dinge

waor meziek in zit toch zinge!

Laot de kiendjes touwke springe!

 

Boome zijn zooas ze groeie,

blomme krek zooas ze bloeie!

Bende tuinier? - Dan meugde snoeie!

 

Zingde zelf ok niet 's 'n möpke?

Zoo-van "gif me nog 'n dröpke"

of "öpke-döpke-boterstöpke"?

 

Kunde 't nie? Dan moete 't laote!

Moete'r ok nie over praote!

Erremoei loopt in de gaote!

 

Vitte gij om de kúnst? - Ocherrem,

loopte dáórom toch zo werrem?

Zuchte dáórom zo'n gekerrem?

 

In dees miseraobele tije

kan 'n möpke er veul verblije!

Hè' dáórom dan meeëlije!

 

Laot ons simpele liekes neure;

laot ons zingen en nie treure,

wè-t-er hier ok maag gebeure!

 

Kritikasters, deugenietjes,

snaoterende kooiparkietjes,

vit nie op ons simpele liedjes!

 

 

28. 't Sterfgeval

 

'ne Waandeleer vroeg,

en liep dan deur:

"Wie is daor dood?"

"Vrouw van de Leur!"

 

De buurvrouwe zuchtten:

"'n Brave vrouw!"

"Gaon al d'r kender

zwaor in de rouw?"

 

Meneer Pastoor

baad op et lest:

"Ga christenziel..."

en dan de rest.

 

De dokter bromde:

"Da was me nog-al

'n erg gecom-

pliceerd geval!"

 

et Jongste kiendje,

vief en vlug,

vroeg: "Pa, komt mammie

no' nie terug?"

 

'ne Man kijkt droevig

en strak naor de grond,

twee stroeve groeven

staon om z'ne mond...

 

 

29. Spreuke

 

Wie geeft

wat ie heeft,

die is werd

dat ie leeft.

 

Wie doet

wat ie moet,

is nie beter

as goed.

 

Wie vecht

om z'n recht,

is wè beter

as slecht.

 

Wie liegt

en bedriegt,

is nie werd

dat ie biecht.

 

Wie liegt

as ie biecht,

die is werd

dat ie de hel in vliegt!

 

 

30. Zeuventig jaor

 

Ik kreeg van den hemel mijn zeuventig jaor,

ik zwierf in de wije weereld rond,

mar aaltij weer wier ik gewaor

hoe 'k hang aon mijnen geboortegrond.

 

En aaltij, aaltij oppernuut

trok me mijn hart naor d'aawe stad

waor 't mergenrood mijn leeven zuut

inzette boven et hemelpad.

 

Naa loopt dè levenspad ten end,

aachter me gloeit et aovondrood,

en d'aovondster, daor veur me, schijnt

al bleek in 't blauw - zóó komt de dood...

 

M'n werk is aaf, m'n hart is muug,

ik wil op huis aon mee alle maacht!

Naa kom mar, Aovond, mergevruug

is 't zonsopgang en nooit meer naacht!

 

 

31. 't Baokels boerke bij den Paus

 

'n Baokels boerken is eens gekomen

toe in de heilige stad, in Rome,

hij maokte daor daolijk apperentie

om ok te gaon op audiëntie

in 't groot paleis bij den heiligen Vader.

Den heilige Vader zee: "Kom nader,

mijn zoon. - Waar komt ge vandaan?"

"Oo, heilige Vader, ik koom van ons Jaan!"

"Onsjaan? - Waar mag toch dat land wel liggen?"

"Ons Jaan die hiet van-huis-uit Piggen!"

"Waar woont ge dan, mijn beste man?

Noem mij uw land en vertel mij ervan!"

"Ik woon in Baokel, heillige Vader!"

"Maar wáár ligt Bakel? - Verklaar u nader!"

"Wel vlak bij Deurne, mar ver van Den Bosch;

wel drie uure reizen is 't mee den os!

'De Peel' zoo noeme wij ons laand,

et lee aon den uitersten weereldraand,

daor is de weereld aon drie van d'r kaanten

goed toegeplekt mee aawe kraanten.

Bij ons in de haai zijn we ammaol gezond;

en 't is er goei volk; we verbraande den grond (1);

de peerden die onze waogens trekken

is 't fijnste vleesch veur de lekkerbekken (2);

de eenigste deur van et huis is de schouw (3);

de knecht slaopt er aaltij bij de vrouw (4);

de boer bij z'n meid in saecla saeclorum! (5)"

"O, maledicta Bakelorum!

Kent gij uw katechismus goed?

Ik zal u vragen voor de voet:

Er zijn hoeveel goden?"

"Bij ons in Baokel is 't aaltij de mode

te zeggen van vier: de Vader, de Zoon,

de heiligen Geest en de Paus van Rome!"

"'t Is schoon," zee de Paus, "en wat is et loon

wanneer u het leven wordt afgenomen?"

"Dè's pap mee suiker in saecla saeclorum!"

"O benedicta Bakelorum!"

 

1. turf;

2. ossenvleesch;

3. de deur, ze hadden nog geen schouwen in Bakel;

4. de man is de knecht van de vrouw;

5. de vrouw is de eenige meid van den boer.

 

 

32. De brug

 

Over 'n waoterke lee 'n brug;

staode daorveur: 'n droevig uur;

staode eróp, ge kunt nie terug,

ok nie nao langeren duur.

 

Al heel veul volk is erover gegaon

en verdwenen in de mist;

ééne keer zulleme'r ammaol op staon

dè-d-is al zo lang beslist.

 

et Vlonderken is mar smal en zwak,

mar och, et is nie zo lang;

et vlonderke wiggelt, maar haaw oe gemak,

'nen engel gao mee, zee nie bang!

 

Den engel die stuupert oe zuutjes veuruit

dan heurde van ver 'n bekende wijs,

ge neuriet al mee mee dè zuute geluid;

en ge stapt al in 't Paradijs!

 

 

33. "Baokel"

 

Toen Baokel in de Peel

nog lang geen "Baokel" hiette

en d'irste kerk van 't dörp

al op begos te schiette,

jao haost al verrig waar,

toen kuierde den Dikke,

den börger van et dörp

vol slimme stommerikken,

'ns rond die kerk en zaag

et gras al volop groeien

op 't dak en in de geut...

"Goei voeier veur de koeie,"

zoo mompelde den baos,

"mar laastig om te maaie;

ik zal er dus et best

'n bist op laote waaie;

die zal d'r al dè gras

wel mee plezier afgraoze!"

Den Dikke, nie veur niks

et opperhoofd der dwaozen,

liet dus 'n koei omhoog

katrollen deur Van Dooren,

de metseleer van 't dörp...

want boven aon den tooren

hong nog katrol en touw

tot sieraod van de kerrek

en tot 'n teeken dè

ze verrig kwaam deur werrek!

et Koeike kreeg et koord,

dè zeker nie zu knappen,

dus om d're nek gekneupt...

Naa kunde hendig snappen

dè-d-al de boeren en

d'r vrouwen gaaw 'n hendje

mee kwamen helpen - och,

mar toen die koei 'n endje

omhoog getrokken waar,

toen maokte ze spektaokel

en bölkte, erg benauwd:

"Bao-bao-bao-bao-bao-Baokel!"

En al et slim geboert

riep: "Stop! Want aanders stikt ze!"

Den börger kweek: "Bè-nee!

Ge heurt et: zuiver sprikt ze

de nuuwe naom van 't dörp!

We noemen et vort 'Baokel'!"

Zoo wier et leste woord

van 't koeike as 'n miraokel;

en dè-d-ocherm die koei

er 't leeven bij moes laoten,

daorover heurde gij

in Baokel-dörp nooit praoten!

En dè-ge'r toe vandaog

et gras volop ziet groeien

op 't dak en in de geut,

daor moete oe nie mee moeie,

want Baokel héé z'n kerk,

dè's al 'n heel miraokel!

en 't dörpke héé 'ne naom,

ge kunt 'm loeie: "Baokel!"

 

 

34. Moederhart

 

'ne Jonge kerel

zwoer euwig trouw

aon 'n schoone, valse

vreede vrouw.

 

Die vrouw zee: "Goed,

mar haol me terstond

et hart van oe moeder

veur mijnen hond!"

 

Hij gong, en hij sloeg er

z'n moederke dood,

liep weg mee et hart,

van bloed nog rood...

 

Mar ie stiet z'ne voet

en ie viel op de grond,

et moederhart barstte...

de barst wier 'ne mond...

 

De mond van et moederhart

spraak 'm aon:

"M'n keend, hedde oe eige

soms zéér gedaon?"

 

 

35. M'n lied

 

Wie zal dicteeren hoe 'k m'ne zang

moet plooie naor de mode?!

et Lied is vrij van mode, dwang,

commando's en synoden!

Geeft ware liefde ziel en gloed,

de vreugde ritme, klaank en klem,

zingt blije liefde mee vrije stem,

dan is mijn lieke goed!

Wie kan de vreugd bedwingen?

Wie lee de liefde stil?

't Zijn engeltjes: ze zingen

gelijk 't de hemel wil!

 

 

36. De deur van de kerk van Baokel

 

Dus Baokel ha' z'n kerk,

- dè waar 'n heel gebeure! -

mar et was me 't kerkske wel:

'n kerkske zonder deure!

Van deuren ha'n z'in Baokel

nog nooit nie heuren zinge,

want deuren, goed beschouwd,

zijn nog mar vreemde dinge!

Den Börgermister waar

eens ver op reis getogen,

naor Deurne, in de buurt,

en daor ha'ie ongelogen

zo'n "stop-in-'t-gat" gezien,

en, pas teruggekomen,

stuurde ie de metseleer,

- hij hiette Jantje Doomen -

naor Deurne om et te zien...

en Jantje gong naor Deurne,

bekeek de deur heel goed

van aachteren en van veurne.

"Ik maok ze nao," zee Jan,

"mar hoe d're náóm onthaawe?!

Die deur is dus 'n deur

- jao, Jantje waar 'ne gaawe! -

en deur 'n déúr gao'k déúr!"

Wel honderdduuzend keere

bleef Jantje onderweg

dè zinneke rippeteere:

"dus deur 'n déúr gao'k déúr!"

Mar toen is Jantje Doomen,

herhaolend "deur-de-deur-

deur" veur 'ne sloot gekomen;

hij naam 'ne raomscheut, sprong

- hij was no' nie versleten! -

en raokte erover, mar

hij waar z'n "deur" vergeten...

"Verdorie-nog-aon-toe,

hoe kan 't oe overkome,

dè gij zoo-iet vergeet!"

zoo bromde Jantje Doomen;

mar hoe ie daocht en daocht

en deger prakkezeerde,

't was boter aon de galg;

en hoe't ie 't ok probeerde,

hij waar et woordje kwijt,

hij was et kwijt-gespronge!

hij krabde 'ns in z'n haor

en daocht: "Wè náá gezongen!?"

hij semmelde mar vort,

en 't wier zoo zuutjes döster,

toen 't woord 'm weer ineens

te binnen schoot, zóó, löster:

Jan Doomen liep verdraaid

in 't donker rats verloren,

en kwaam daor veur 'n heg

van brem en wilde doren,

hij vrong en vreukte vreed

om deur die heg te komen,

en kwaam er eindelijk deur

- "Ge bent er déúr, Jan Doomen! -

Er deur! Er deur! Dè-d-is 't!"

Naa moe'k et nie vergeten!

"Er deur! Er deur! Er deur!

Naa za'k et vort wel weten!"

En Jantje Doomen liep

en riep zo hard ie kos:

"Ik ben er deur! er deur!"

Hij liep deur waai en bos,

hij vrong deur al de heggen,

terwijl ie toe-par-toe

"ik moet er deur" bleef zeggen.

Zoo kreeg dan Baokels' kerk

zoo'n stop-in-'t-gat van plaanken,

en hee dè-d-aon 't genie

van Jantje Doomen te daanken!

 

 

37. De worrent (1)

 

Weinig harsens denke klaor,

weinig tungskes spreke waor;

denken oe harsens waore dingen

en laote die over oe tungske springe,

(Worrend is 'n gevaorlijk iets!)

spring dan gaawkes op oe fiets,

of nog liever in oe Fordje,

start, geef gas, en waocht geen hortje,

of 'ne steen vliegt deur oe ruit!

Scherve kerven deur oe snuit!

 

Dörfde waore dinge te zeggen,

dörfde oe kaorten open te legge,

smeer dan oe kuiten en poets de plaot,

want worrent maokt iedereen kaod!

 

1. De waarheid

 

 

38. Goeie raod

 

Goeie raod

náó de daod

komt te laot!

 

Goeie raod

véúr de daod

zelden baot!

 

Goeie raod

zonder daod,

kaole praot!

 

Goeie raod

én de daod:

pront zoo, maot!

 

 

39. Laot me...

 

Laot me stijgen, laot me vliegen

en op witte wulkskes wiegen

deur de locht, zo lekker blauw,

laot me stiekum, stiekum löstere

naor wè Hans en Grietje flöstere:

zuute praot van hou en trouw.

 

Laot me aon al de reuskes ruuken,

laot me veugelnisjes zuuken

in de gruune doorenheg;

laot 'n lekker glaoske goeien

aawe klaore deur me gloeien...

binnekort is alles weg!

 

Laot me kuiere langs den ekker

laot me over vruuger lekker

droomen 's aovons op de baank,

want et leeven is zo bitter:

zoere gal en edik zit er

deur m'ne leste leevensdraank.

 

Och, et kan nie lang meer duuren.

't Is al herfst, et weer is guur en

'k weet de plek al van m'n graf!

Laot me nog van 't zuute leeven

klaore dröpkes pruuven neeven

al wè zoer is, scherp en straf...

 

Laot me stijgen, laot me vliegen

en op witte wulkskes wiegen

deur de lekkere blauwe locht.

Laot me stiekum, stiekum löstere

naor wè Hans en Grietje flöstere:

zuute woordjes, nooit gedaocht.

 

 

40. Toen en naa

 

De lentelocht waar mild en blond,

m'n hart nog jong en oergezond,

en blij waren al mijn daoge,

 

'k baad alle daoge: "Lieven Heer,

veur Ou te lijen is me 'n eer,

toe, gif me 'n kruis te draoge!"

 

't Wier zomer, herfst, et weer wier guur

en rouwe wende kierve

m'n teere zieltje uur aon uur

 

en al de blumkes stierve...

toen baad ik vort mar: "Lieven Heer,

wè zon, wè kraacht, nie méér!

 


 

 

De verschijningsdata van De Zaaier:

1941 01 10 nr. 01

1941 01 17 nr. 02

1941 01 24 nr. 03

1941 01 31 nr. 04

1941 02 07 nr. 05

1941 02 14 nr. 06

1941 02 21 nr. 07

1941 02 28 nr. 08

1941 03 07 nr. 09

1941 03 14 nr. 10

1941 03 21 nr. 11

1941 03 28 nr. 12

1941 04 04 nr. 13

1941 04 11 nr. 14

1941 04 18 nr. 15

1941 04 25 nr. 16

1941 05 02 nr. 17

1941 05 09 nr. 18

1941 05 16 nr. 19

1941 05 23 nr. 20

1941 05 30 nr. 21

1941 06 06 nr. 22

1941 06 13 nr. 23

1941 06 20 nr. 24

1941 06 27 nr. 25

1941 07 04 nr. 26

1941 07 11 nr. 27

1941 07 18 nr. 28

1941 07 25 nr. 29

1941 08 01 nr. 30

1941 08 08 nr. 31

1941 08 16 nr. 32

1941 08 22 nr. 33

1941 08 29 nr. 34

1941 09 05 nr. 35

1941 09 12 nr. 36

1941 09 19 nr. 37

1941 09 26 nr. 38

1941 10 03 nr. 39

1941 10 24 nr. 40

1941 12 24 nr. 41

1941 12 30 nr. 42