Verhuizen naar Frankrijk

Ben is met pensioen en nu hebben Anne en hij een huis in Frankrijk gekocht. Niet zomaar een vakantiehuisje om er een keer of twee, drie per jaar naar toe te gaan, nee een groot huis om er het hele jaar door in te wonen. Het huis staat op een heuvel op een kilometer afstand van een klein dorp in de Lomagne, de streek van de knoflook. Een heerlijk land.
Vanaf hun heuvel hebben ze een prachtig uitzicht over de glooiende akkers rondom. Bij helder weer kunnen ze, op hun favoriete bankje dat op het zuiden gericht staat, heel vaag de contouren van de Pyreneeën zien. Daar zitten ze samen op de warme zomeravonden te praten over hun toekomstplannen. En over de verschillen tussen het boerderijtje in de Peel waar ze woonden en het grote oude huis hier. Over de mensen ook van daar en hier. Hoe anders ze zijn en hoezeer hetzelfde.

Iedere dag rijden ze naar Beaumont om boodschappen te doen, want in hun dorp is door de komst van de supermarkten al lang geen bakker meer, geen kruidenier, geen slager, niets. Ze zwaaien naar iedereen die ze tegenkomen want ze willen Frans zijn met de Fransen. Dat doen ze nu een maand of drie. Langer wonen ze er nog niet.
Op die tocht naar Beaumont passeren ze altijd het vrouwtje met de blauwe hoed. Die gaat ook boodschappen doen. Te voet, iedere dag. Ze is minstens tachtig, denken ze, maar ze legt de vier kilometer van Esparsac naar Beaumont nog vitaal af. En in Beaumont kijken ze of opa al buiten staat. Opa is een broodmager mannetje in een blauwe kiel en blauwe broek met zo'n typische Franse baret op zijn kleine hoofd. Iedere morgen om uiterlijk half tien wordt opa buiten gezet en tegen de avond wordt hij weer naar binnen gehaald. Al die uren staat hij eenzaam voor de grijs-witte muren van het huis op de hoek. Hij kijkt alle auto's na en, zonder iemand te herkennen, iedere passant. Soms doet hij een stapje naar rechts, dan weer een naar links. Dat is alles.

Op hun favoriete bankje praten Ben en Anne er 's avonds over. Over dat wandelvrouwtje met haar blauwe hoedje en over die tragische opa op zijn hoek. Anne herinnert zich een ander vrouwtje dat ze ontmoette in de supermarkt in Venray, de laatste keer dat ze daar was. Dat had haar hulp ingeroepen. Och mevrouw, had ze gevraagd, zou u mij even willen helpen? Ik ben mijn bril vergeten en ik kan de koffie niet vinden. Toen ze het pak roodmerk had, wilde ze nog naar de pindakaas en naar de ontbijtkoek. Ze bleef het lief en dankbaar vragen en Anne had haar met plezier geholpen. Ook met het vinden van de sinaasappelen en de worteltjes en bij de kassa met het afrekenen. Nadat Anne ook nog het boodschappenwagentje had gevuld, vroeg het vrouwtje of ze misschien iedere donderdagmiddag daar in de super kwam. Ze had met enige spijt met nee geantwoord. We gaan verhuizen, had ze gezegd, naar Frankrijk.

Vanaf hun hoge zitplaats zien ze af en toe een auto over een van de vele smalle weggetjes tussen de velden rijden. Ver weg, zodat het speelgoedautootjes lijken. Ook de Renault Kangoo die van de boerderij van Henri en Josette komt, zien ze, met het hondje dat er luid blaffend achteraan loopt. Nou moet je opletten, zegt Ben, dat hondje rent mee tot de derde hoogspanningmast. Dan stopt hij en loopt terug. Het klopt precies en ze lachen er samen om, net als gisteren en eergisteren.

Dan vraagt Ben zich af van wie hij ook weer dat verhaal gehoord heeft van die man die iedere dag wel en keer of zes naar het winkelcentrum loopt. Om mensen te zien. Die koopt telkens iets niet, zodat hij weer terug moet. Onderweg maakt hij met zichzelf een afspraak wat hij zal vergeten te kopen: de margarine, een banaan of de karnemelk? Soms vindt hij het moeilijk om te beslissen. Dan gaat hij op een bankje op het plein zitten en wacht tot hij het weet.

Anne weet niet van wie Ben het gehoord kan hebben maar ze vindt het wel een merkwaardig verhaal. Samen kijken ze nog naar de schitterende zonsondergang in het westen en bespreken wat ze allemaal zullen doen als de kinderen en de kleinkinderen in augustus komen.

Dan gaan ze naar binnen en drinken een glas wijn terwijl ze naar Nova kijken.