Umdé
ik net noa den oorlog geborren ben, kan ik meneigen nog wel wé dingen
herinneren van de zunnighed bij ons thuis.
Ons
vader werkte bé de Looierij in Osterwijk - ik geleuf in ongeveer de
smerrigste afdeling die er waar - het looigedilte - wor al
die smerrige zwoare huien binnenkwaame en wor al het vlis en zo
nog aon zaat. Hij zaat dan ok nogal es onder de puisten en zweren, mar
ja wie zeurde doar nou over. Es ie thuis kwaam stonk ie zo noar de
chemicaliën, dé waar verschrikkelijk. Toen ie al vijf joar dood waar,
konde in de schuur wor zunnen overal aalted hing, dezelfde stank nog
ruiken.
Ons
moeder waar erreg zuinig mar kon ok heel goed mee geld umgoan, dé moes
wel, want we han ut nie zoveul. En es ge vier keinder héd, dan hédde
wel we noddig.
Ons
vader ging in de zommer bij unne bevriende kennis in Bést helpen in de
tuinderij, um we geld bé te verdienen vur ut huishouwe; Es ie soavus
thuis kwaam van ut wérk in Osterwijk dan fietstenie um un uur of
half zeuven noar Bést en kwaam dan um un uur of tien wir thuis.
Sméreges waar ut toch wir um zes uur of nog vruuger dag um te gon
werken. En op zotterdag waar ie mistal al um zes ure noar Best en
dan kwaam ie soavus um un uur of tien pas wir thuis. Mar.... hij ha dan
wel un tientje verdiend en ok brocht ie dan un kiep mee - un goei vette
- die ons moeder dan soaves nog kókte. Zodoende aten we de hille week
kieppesoep en bé de érpel en de gruuntes han we dan ok nog un stukske
kieppevlis. Ok kreeg ie wel iedere keer déttie doar waar gewist,
gruuntes mee vur zun huishouwe.
De
Looierij organiseerde ieder joar een kinderreisje vur alle kiendjes
van de werknemers; moeder mocht mee es begeleiding. We gingen mee
wel twintig bussen noar Limburg, noar de Veluwe, noar Avifauna en nog
meer.
De
werknemers han un hil joar lang vijfentwintig cent per week
gespoard via de reisclub en van dé geld mochten wij dan op reis.
Umdettie bé de reisclub spoarde, mochten we ok ieder joar kiezen ut
enkele mooie dagtrips vur het gezin; mée we bijbetalingen konden we dan
noar ut buitenland b.v. Köningswinter, Altenahr, Brussel of de
Watervallen van Coo. Nou ondanks dé we nie veul geld han, zurgde
ons moeder wel dé we ok inne keer per joar mee konde mée zun reisje.
We zaatten dan van sméreges un uur of zes tot snaachs ëën uur bekant
konstant in de bus um een reisje noar de Ardennen te maken. En es dan
soaves loat nog inne keer angeleed wier aon de grens bij een of
ander danscafeeke b.v De Virtien Billekes, dan bleven wij en nog wé
andere mensen mar in de bus zitte - soms wel twee uur - want
we han nie zuveul geld um ok naar binnen te goan en iets te goan
drinken.
Mar
we han wel heel veul lol gehad dieën dag; we kregen toch broodjes
onderweg in de bus en ok han we extra snuupkes bij ons, en...we mochten
bé de chauffeur dur de microfoon liedjes zingen en dan zong de hille
bus mee, dé snapte wel; umdé ik bij het koor zaat, mocht ik natuurlijk
nogal es noar veuren komme um te zingen.
Mar
ja, we gingen dan wel mee mee die reisjes, ons moeder ging ok nog es
vier oavonden in de week un kantoor schonmaken samen mee ons tante en
doar kreeg ze dan ok nog es unne riksdoalder per week veur;
dé waar toch schon meegenomen.
Zuinig
waren we ok bij het eten. Ik moet zeggen, ons moeder kokte goeie soep,
maar noa den derden dag wier ie wel wé dunner. En es ze dan ooit
erwtensoep gemakt hai en die un bietje ha loaten oanbranden, en es
wij er dan wé van zinnen, dan zin zei, nee hij is alleen mar oangezet
en dan moesten we mar gewoon dieën soep opeten, ok al was ie eigenlijk
hillemoal nie lekker. Er wier ok nie vur iedereen unnen bal gehakt
gebakken, maar inne groten bal, die dan laotter in schefkes wier
gesneeën. Ons vader kreeg wel wé meer dan wij, maar hij moest ok hard
werken. Ok es we boerekol han mee kookworst, iedereen un klein stukske
en veur ons vadder een iets grotter stuk. En es er iemand joarig was,
dan mocht ie utkiezen wettie wo eten en dé eindigde dan mistal méé
chocoladepudding mee slagroom, mar ja de waar mar zes kirre per joar,
tenminste toen alle keinder al geboren waren. Noa ut eten wier
der nooit iets weggegooid; de restjes wierren verdeeld tussen
ons vader en den hond, want ja dé bist moest toch ok wé te eten
hebben. Soavus dronken we, toen we al wé grótter
waren un bekske koffie of misschien twee en dé was ut dan; gin
bier of limonade of un borreltje, nee dé was alleen már op unne
feestdag. Wel kregen we in de zommer és ut werrem waar wel ranja, mar
dan wel extra "light", dus veul watter en wennig
limonadesiroop. Maar we vonden dé allemoal nie errug.
