Carnaval:
Mijn moeder viel in 1982 de eer te beurt om door Boekels
carnavalsvereniging "De Knöllekes" tot "verdienstelijk
Boekelaar" gekozen te worden. Tijdens de jaarlijkse
Pronkzitting werd haar middels een scetch, gevolgd door Toon Herman's
"24 Rozen", alle lof toegezwaaid. Ze werd uit de zaal naar
voren geroepen en met 24 échte rozen in het
zonnetje gezet. Zo'n Pronkzitting betekend 3 dagen volle tent; en zo gaf
moeder dus 3 dagen achtereen acte de présence. Niet meer als
vanzelfsprekend vond ze het dan ook, om na afloop van de éérste avond
op de prins af te stappen en hem toe te fluisteren: "Hier, nim ze
mar wir terug, dan kunde ze morgen wir gebruiken !"
Mijn moeder vond het gewoon niet nodig om ergens geld aan uit te geven, als het
ook anders (goedkoper) kon. En dit in een tijd, dat wij als kinderen om
ons heen zagen dat het wèl
anders kon.
Natuurlijk veel zuinigheden waar andere inzenders ook aan memoreerden,
met uiteraard de vertrouwde 'zunige' kook- en eetgewoonten.
Karnemelksepap uit fles, werd door moeder met water aangelengd, en een
weinig opgewarmd. Suiker was toen nog sacharine (zoals Buisman op de
koffie ging). Je kreeg van die dikke klonten in een zurig waterig papje.
Wij noemden dat 'môlleke-spierst'.
Ik mocht bij
de judo. Ieder had een hagelwit judopak, behalve ik!
Mijn judopak had m'n moeder zèlf gemaakt, van stof die ze op de markt
had gekocht.
Dat deze stof veel steviger was dan de stof van die kant-en-klare
judopakjes telde voor mij niet. Mijn judopak was tot mijn grote
ongenoegen iets grauwer dan die andere... en dàt is wat bij een
10-jarige telt!
Zondagmiddag
met z'n allen met de Zuid-Ooster-bus naar opa en oma. Ons was opgedragen
om als de portieren open draaide, en bloc de bus in te stormen, en zo
snel mogelijk ergens achterin te gaan zitten. De andere passagiers
volgden, en als laatste kwam ons moeder. Het lukte haar altijd wel, om
bij het afrekenen enkele kinderen te
verdonkeremanen... Of de chauffeur niet beter wist!
Sinterklaas:
Na twee dagen verdween het speelgoed weer in die 'geheimzinnige' donkere
kast op de vliering, om 'n jaar later (in een nieuw kleurtje) aan de
jongere kinderen gepresenteerd te worden.
Ook nog iets
over ome Frits, die bij ons thuis inwoonde.
Het was zijn gewoonte om kapotte smeltstoppen (die witte stoppen in de
meterkast) met 'n dun koperdraadje te repareren. Dat ging jaren goed,
tot dat hij een iets te dik koperdraadje had gebruikt, en behalve wij,
ook de héle straat zonder stroom kwam zitten...!
Trouwens, ik was laatst in een supermarkt en moest tot drie keer toe aan
het - veelal jeugdig - bedienend personeel vragen waar de maïzena
stond. Ze hadden er nog nooit van gehoord. In deze tijd van relatief
dure kant-en-klare eetoplossingen zal ook zoiets als maïzena tot het
verleden gaan behoren.
Zo zie je maar, de geschiedenis zal zich herhalen.
