Aangezien
ik vlak na de bevrijding het levenslicht zag in een gewone
volksbuurt, was zuinigheid een gegeven, je wist niet beter. Omdat het
kindertal beperkt bleef, zeer tegen de zin van de pastoor, viel het mee
met
de armoe, bovendien had je daar als kind geen erg in. Oom en tante met 9
kinderen woonden echter in een piepklein huisje, en werden door de overige
familie geholpen, de familiebanden waren nog hecht, en naar de
"steun" ging
men niet snel. Honger leden we eigenlijk niet, simpele pot zonder
liflafjes, en alleen op zon- en feestdagen iets extra's. Er waren toen nog
niet zoveel (te) dikke mensen, hoogstens directeuren of pastoors. Naar het
lyceum kreeg ik moeders fiets mee, zo'n omafiets met inderdaad blokken op
de
trappers. Daar schaamde ik me voor tegenover schoolgenootjes, die meestal
uit beter gesitueerde families kwamen. Daar leerde ik ook het onderscheid
tussen "have's" en "have not's", op de laatsten werd
nogal eens neergekeken.
Na 3 jaar van school af: een baantje om het gezin financieel te
ondersteunen, want meisjes gingen toch trouwen, en hoefden dus niet door
te
leren. Mijn moeder heeft inderdaad na het huwelijk alleen voor het gezin
gezorgd, de tijden zijn veranderd. In ons oude huisje in de St.Annaparochie
was alleen een koude kraan in de keuken, 2 kolenkachels en WC buiten,
zonder
spoeling, altijd fris en milieuvriendelijk! Wassen in de tobbe, de was
koken
op een brander in de schuur, kolen scheppen en slapen op onverwarmde
zolderkamertjes, zomers smoren en 's winters ijsbloemen op de ruitjes.
Maar
er was wel een grote tuin, en je kon volop op straat spelen en naar
speelveldjes zonder hondenpoep. Auto's waren er haast geen, de TV kwam pas
later en de computer verkeerde nog in het embryonale stadium. Telefoon had
slechts een enkeling, wel werd hier en daar een varkentje vetgemest in het
varkenskot. Volop tijd dus voor spelletjes, buiten en binnen, en vanalles
fantaseren. Met verjaardagen werd er gezongen uit volle borst, als de
borrel
op tafel kwam. Tegenwoordig lijkt het wel alle dagen feest, maar of men
zoveel gelukkiger is...? Alle ellende in de wereld komt onmiddellijk de
huiskamer binnen, het verkeer is een jungle, bodem, water en lucht
vervuild.
Met weemoed denk ik terug aan die tijd van tevredenheid met weinig
criminaliteit, want er viel haast niks te jatten, en de grens tussen mijn
en dijn was nog duidelijk. Luxe en buitenissigheden kunnen me nog steeds
niet bekoren, want tevredenheid zit in kleine dingen. Hopelijk gaan meer
mensen consu-minderen, de enige oplossing om ervoor te zorgen, dat er voor
generaties na ons nog wat overblijft. Bovendien is het een sport om
tweedehandse kleding en spullen aan te schaffen of te ruilen, en
dat is "tegesworrig gin schaand mir".
Gegroet,
W.
Heefer - v.d.Molengraft
