L.S.
Hoe herkenbaar... leed door zuinigheid.
Niet één rok
afdragen moest ik, nee, jarenlang alle kleren van de twee
zussen boven mij. Mijn moeder naaide ze zelf, met een dubbele zoom en een
reservestuk aan het lijfje, zodat dat nog uitgelegd kon worden. Daartoe
waren ook alle naden extra breed. Bovendien was het voordeliger om 3
dezelfde jurken of jasjes te maken. Wat was ik trots op elke echt nieuwe
jurk... het eerste jaar. Na 4 jaar in hetzelfde patroontje was dat wel
over!
En wat droegen mijn 3 zonen: de kleren van hun neven en broertjes... met
knielappen of afgeknipte mouwen. Mijn echtgenoot kreeg elleboogstukken en
gekeerde kragen, uiteraard. Keerzijde: wat was het geweldig een zak
gedragen
kleren te oogsten en voor jezelf een nieuwe stijl te ontdekken!
Voor de fiets
kwam de step. Sinterklaas bracht mijn jongere broertje een
splinternieuwe, en mij op diezelfde 06-12 onze oude step, die ineens niet
meer groen, maar rood was. Reden: ik zou toch het volgende jaar een fiets
krijgen, een heuse nieuwe. Kreeg ik ook, eentje op de groei. Eerst blokken
dus, maar die hielpen niet genoeg... pas na een jaar kon ik met, en na
drie
jaar zonder blokken fietsen. Pas op mijn 18e was ik er 'uitgegroeid'.
Etenswaren: met
een pond gehakt kon ons gezin van (toen) 6 personen
gemakkelijk 2 dagen doen. 1 bal, 12 schijven. De grote voor de groten, de
kontjes voor de kleineren. Mijn vader slachtte na het eten wel eens een
sinaasappel voor het hele gezin. Maar het summum vormden toch wel de
'suikerbildjes'. Zwarte Piet 'reed' wel eens een bescheiden formaat
suikerbeest. Dat werd dan na het eten verdeeld. Wie geweldig braaf was
geweest kreeg de kop: die was het dikste.
Ach, leed... we wisten niet beter. En als we eens mopperden was de kreet:
"Jullie hebben de oorlog zeker niet meegemaakt" voldoende om ons
schaamtegevoel op te wekken. Sterker: nog steeds spaar ik touwtjes, stop
ik
sokken, draag ik bloezen die mijn zonen en echtgenoten jaren geleden te
klein zijn geworden, koop ik wel eens tweedehands kleren, gooi ik zelden
of
nooit eten weg. Niks mis mee, toch?
Met vriendelijke groet,
Rees Versteden (55)
