Een cursus hebben wij niet gehad, toen we eind 60er jaren in het huwelijksbootje stapten, wat vele stormen moest doorstaan in al die decennia, maar we werden wel uitgenodigd bij de pastoor van de St.Annaparochie, die natuurlijk al lang niet meer leeft. Hij probeerde om iets stichtelijks bij te dragen, maar we zeiden dat dat niet perse nodig was, en dan hij zich kon beperken tot het zakelijke gedeelte, de huwelijksmis e.d. We kregen een kale kop thee aangeboden, terwijl de zeereerwaarde een dikke sigaar rookte. Het was een welgedane persoon met dikke buik onder de zwarte toga, de borrel kwam vast op tafel na ons vertrek, omdat wij een zo goedkoop mogelijke dienst wilden, vanwege handjevol familie en zieke schoonvader, en natuurlijke krappe financien. Van anderen hoorden we, dat je bij de bestelling van een duuurdere dienst een gebakje kreeg, en daarna nog een drankje. We zijn in de kapel getrouwd in de Capucijnenstraat, waar nu de Chapel Studio is gehuisvest, dat was intiemer dan die grote St.Annakerk, die al lang geleden werd gesloopt. Later kwam "meneer pastoor" nog eens aan de deur, of "het tuintje al ingezaaid was". Niet al te beleefd, maar wel beslist, hebben we toen laten weten, dat soort belangstelling niet op prijs te stellen, want dat werd aan onze ouders ook al gevraagd toen zij in de oorlogsjaren trouwden. Hij is niet meer geweest. Mijn vader moest niks hebben van die "zwartrokken", kwam zelden in de kerk. Hij was nogal socialistisch vanwege de vakbond voor timmerlieden, die nota bene door de paters werd opgericht, naar ik later te weten kwam. Maar dat waren dan ook geen zwartrokken met hun bruine pij, maar hartelijke mensen die zich het lot aantrokken van de zwakkeren, en daar iets aan probeerden te verbeteren, waarbij ze de mensen in hun waarde lieten. Aan die paterkes denk ik terug met een warm gevoel.