Print
deze pagina van
|
Zelf
speelgoed knutselen
- Reacties Zelf
een ruitjetikker maken |
|
Jan Schellekens (Tilburg) Het principe van de ruitjetik is simpel. Met het rubbertje van een beugelfles en de andere onderdelen, zoals twee ringetjes, een 3 mm boutje, en een 3 mm moertje, maakt men een zuignapje. Een touwtje met enkele knopen completeert de zaak.
Fons Goudsmit (variant met een knopspeld)
Aan ‘ruitje-tik’ heb ik ook vaak meegedaan. Het initiatief lag meestal bij iemand die dapperder was dan ik.
Benodigdheden: Een knopspeld, een kleine moer, (die van Meccano waren te klein) en een klosje zwart naaigaren.
Uitwerking: De knopspeld werd in de stopverf geprikt van een ruit, aan de onderkant in de een na onderste ruit. Aan de knopspeld hing een kort draadje waaraan de moer was bevestigd. Dat korte draadje werd vervolgens vastgebonden aan de lange draad van het klosje. Door achter de heg, waar je doorheen kon kijken zonder zelf gezien te worden, aan het touwtje te trekken, tikte de moer tegen de ruit daaronder. Alsof er iemand met zijn ring tegenaan tikte. Meestal ging de voordeur open en zag "ze" niemand. Het waren altijd vrouwen. De mannen waren aan het werk. Dit deed je nooit bij mensen die je aardig vond. Je kon het meestal maar enkele keren herhalen, want anders kwam ze door de voortuin naar de straat, of ze deed de deur niet meer open. Soms wisten ze meteen al wat het was en dan was je je moertje kwijt. A. Bots (variant met stopverf)
Speelgoed zou ik het bepaald niet willen noemen. Het was een vorm van kattenkwaad die in mijn jeugd [ik ben 73 jaar] werd toegepast bij het soort mensen die van nature niet bepaald tot het verdraagzame type behoorden en weinig van de jeugd konden verdragen. Heel selectief toegepast evenals deurtje binden. Ik zou het de jeugd vandaag de dag niet aanraden. De verhoudingen zijn volkomen omgedraaid. Tóén enkelen die onverdraagzaam waren en nú enkelen die dat niet zijn. Meteen de politie en taakstraffen of opvoedingscursus er achteraan! Vooruit, hoe maak je ruitje tikkers. Heel eenvoudig met behulp van een gummi-sluitring die om de afsluitdop van beugelflesjes zaten. Grolsch past die sluiting geloof ik nog toe. Deze ring werd gevuld met stopverf of kauwgom. Een dun houdschroefje of spijkertje er door steken met de kop binnenwaarts gericht, Ziet er dan uit als een miniatuur gootsteenontstopper. Aan "de steel" werd vervolgens een lang stuk ijzergaren vastgemaakt die op korte onderlinge afstand voorzien werd van een aantal knoopjes. De zuiger/ontstopper werd op de ruit van het slachtoffer geplakt. Vervolgens op enige afstand, zodat je niet meteen herkend werd, de draad tussen nagels van duim en wijs of middelvinger halen waarbij de knoopjes er voor zorgden dat er een ratelend [tikkend] geluid geproduceerd werd door hamerend kop van schroef of spijker. De gevolgen laten zich raden. Dolle pret!!!!
K. van Ginniken (Vlijmen)
Johan Mudde Ruitje tik. Het principe is een steentje of iets anders zwaars, in een dun draadje geknoopt met aan de ene kant zo’n tien cm. over en een heel lang eind aan de andere kant. Dan moet het korte stuk op een of andere manier tegen een raam bevestigd worden zodat het steentje vrij naar beneden hangt. Met een punaise in het bovenkozijn of met stopverf (dat pulkte je uit een ergens pas ingezette ruit) tegen het glas. Dan stelde je je verdekt op en trok een klein stukje aan het lange eind en liet weer los. Zo tikte het steentje tegen het glas. Nog mooier was het draadje net strak houden en met je vingers erop trommelen. Dan ratelde het steentje. Kwam er iemand aan dan gaf je een forse ruk en maakte benen, op naar een volgend raam. Knalrood hoofd en kletsnat van ‘t zweet. A.J.A. Sprokholt (Uden) Plak de tikker met spuug op de ruit bij een minder geliefde buurman, en trek touwtje tussen touw en wijsvinger door. Zorg dat je harder kunt lopen dan buurman!
|
