Ik woonde in de Tongerlosehoefstraat 91 en, geboren in 1944, deed ik officieel als zesjarige mijn eerste communie. Behoorden wij voorheen tot de parochie Hasselt, sinds de komst van de nieuwe parochie Vredeskerk ging ik daar naar de lagere school en deed vervolgens ook daar mijn eerste communie. Deze parochie, opgericht in 1948, maakte in het begin gebruik van de refter in het missiehuis "De Rooi Pannen", maar inmiddels was het gebouw dat later de functie van parochiehuis kreeg, ingericht als kerk. Voorin deze kerk stond een kleurig mini-altaartje. Zodra je naar de lagere school ging, werd de dagelijkse kindermis ’s ochtends om half acht, een vast onderdeel van je opvoeding. Ik was wel zes jaar, maar had mijn eerste communie nog niet gedaan. Toch werd ik door mijn moeder mee naar de kerk gestuurd, terwijl op dat tijdstip mijn vader allang naar zijn werk was. Tijdens de korte wandeling naar de kerk werd ik begeleid door mijn twee oudere zusjes. Die nieuwe kerk zat op dat tijdstip helemaal vol met kinderen. Op je knieën, beschermd door een dik vilten kussentje, volgde je de rituelen voor op het altaar. Tenminste, je probeerde dat, maar dit werd gehinderd door grotere kinderen die voor je zaten. Wat kon je doen? Volhouden tot het afgelopen was en vroom zijn. Het moment was gekomen dat iedereen te communie ging. Hier was ik niet op voorbereid en een vertwijfeling maakte zich van mij meester. Blijven zitten op mijn plaats of meelopen met de rest naar de communiebank. Vanuit mijn besluiteloosheid liep ik mee in de stroom kerkgangers naar voren. Daar deed ik wat iedereen deed en knielde aan de communiebank, deed mijn handen onder het witte kleed, om "Onze Lieve Heer" te ontvangen. En zo geschiedde. Terug op mijn plaats deed ik zoals anderen, handen voor de ogen en "bidden en danken". Na de mis gingen we terug naar huis om nog te eten voor het naar school gaan. Het was immers gebruikelijk om nuchter naar de kerk te gaan. Terwijl we samen in de keuken aan tafel zaten te eten en ons moeder onze boterhammen smeerde, ging plotseling de keukendeur open. De buurvrouw, Lien Verkooien, verscheen in de deuropening. Ze kwam ons moeder het nieuws vertellen dat ze van haar kinderen had gehoord, die natuurlijk ook in de kerk zaten. Of mijn moeder al wist dat haar zoon op die ochtend in de kerk te communie was gegaan? Nee dus, want mijn zussen hadden dat niet verteld en misschien ook wel niet opgemerkt. Hoe mijn moeder daarop en daarna naar mij toe heeft gereageerd weet ik niet meer. Wel is dit voorval mij altijd bijgebleven. Op oudere leeftijd heb ik Lien Verkooien nog diverse malen ontmoet. Toen ik haar dit verhaal vertelde, was zij het allang vergeten, maar ik niet!

NASCHRIFT

Toen Krelis Swaans later werkelijk zijn Eerste Heilige Communie deed, kreeg hij, zoals gebruikelijk, een eigen kerkboek cadeau, waarvan hier de inscriptie door zijn opa: