Heel
herkenbaar zijn de ervaringen van de communicanten in lief en leed. Ook ik
heb een gedegen opleiding gekregen voor deze bijzondere dag, inclusief het
oefenen met de ongewijde hostie en... het proefbiechten bij Sr. Ludolpha.
Wat was dat angstig, ik was doodsbang dat zij mijn zonden persoonlijk zou
nadragen.Er werd ons natuurlijk ook geleerd dat we uit eerbied niet op de
H.Hostie mochten bijten en heel moesten doorslikken. We werden daar ook op
ondervraagd. Op een dag vroeg juffr. van Hemert ons waarom we niet op de
H.Hostie mochten bijten, Hupie stak haar vinger op en de juffr. zei:'
Vertel het maar Hupie".
Hupie:
"Aanders bloeit ie."
Wij
natuurlijk lachen maar ik kan me nog goed herinneren dat de juff. het
antwoord niet als dom behandelde.
De
liedjes die we leerden was ook een verhaal apart, de tekst werd regel voor
regel voorgezongen en wij zongen na, net zolang tot we de liedjes van
buiten kenden. Van een liedje luidde de tekst zo:
Er
klopt een klein klein handje
aan
het hartendeurtje aan
Och
klein communicantje
laat
mij hier binnengaan enz.
De
muziek was zo dat alle lettergrepen een tel duurde behalve
"handje" dat hield twee tellen aan waardoor het klonk als
"haantje". Ik begreep nooit wat dat haantje en het hartendeurtje
met elkaar te maken hadden maar heb jarenlang gezongen dat het
haantje aan het hartdeurtje klopte.
De
voorbereiding op, en de communiedag zelf heb ik als zeer spannend
ervaren,om mijn kinderangsten kan ik nu glimlachen.
Mijn
communiejurk bleek achteraf geleend te zijn van de buren, waardoor
ik nooit als bruidje heb mogen meelopen in de .Sacramentsprocessie;
dat was een grote frustratie.
