Leny
van der Sanden-van Buul (1925)
Ik
kom uit een gezin van acht kinderen, heb zeven broers en ben op een na de
jongste.
Ons vader is heel jong overleden. Ik heb hem niet gekend.
Of mijn oudste broer een communieprentje heeft weet ik niet. Maar de
anderen
uit ons gezin wel.
Over mijn oudste broer (1925) gaat het verhaal dat hij na de
communiedag
het gekregen geld telde. Hij vond het zo'n kapitaal dat hij uitriep:
"daar
koop ik een huis van!"
De vierde in de rij deed zijn communie in 1939. Vader was ernstig ziek en
de
kinderen veelal bij familie ondergebracht. De communicant kreeg een pak
aan
van een van zijn neven. Hij mocht tien minuten mee op bezoek in het
ziekenhuis. Van vader kreeg hij een Hümmel-schilderijtje, wat later zoek
is
geraakt. Dit was de laatste keer dat hij vader gezien heeft. Zijn
"feest"
werd op die gevierd bij mensen in de buurt, die ook een communicant
hadden.
In 1944 was ik aan de beurt. En jawel, ik mocht in een koetsje naar de
kerk.
Mijn moeder zat er ook in. Maar om de kosten te drukken ging er nog een
communicantje met begeleider mee. Ik had een witte bruidjesjurk aan. Die
had
al eerder dienst gedaan toen ik bruidsmeisje mocht zijn bij een trouwerij.
Van het feest weet ik niet veel meer. Een neef heeft foto's gemaakt. Van
een
oom kreeg ik een door hem zelf geschreven ingelijst vers. Dit geschenk is
wel bewaard gebleven.
Mijn jongste broer was in 1946 de feesteling. Van een buurvrouw kreeg hij
een ganzenei. Hij bekeek het eens goed. Toen riep hij uit: "het is
gadverdomme een echt aai!"
