W.
Heefer - v.d. Molengraft - reactie op het bericht van Annie Horstman
Pure kindermishandeling wat
haar werd aangedaan in 1944, nota bene in de oorlog, ijskoud en
onbarmhartig. Doodzonde inderdaad, maar dan niet door haar begaan.En dan
die school, die er nog wat scheppen bovenop deed, intriest! Gelukkig
maakten zusters met menselijk gevoel het later goed, zoals Jezus het
bedoelde. Hopelijk zijn de ware boosdoeners later gaan nadenken over hun
handelwijze, en tot inkeer gekomen. In de 50er jaren moesten wij na onze
H.Communie minstens 3 maal per week 's morgens voor schooltijd naar de
kerk, nuchter natuurlijk, daarna naar huis voor ontbijt en dan naar
school.Dat werd bijgehouden in een soort rapporten en telde mee voor 'goed
gedrag", hetgeen hardop voor de klas werd verkondigd. Daar ik
steevast van m'n stokje ging vanwege lage bloedsuikerspiegel (bestond toen
nog niet...), en maar weer naar huis gebracht werd, besliste mijn
praktische moeder: ofwel van tevoren eten ofwel niet naar de kerk. Die
nonnen met hun flauwekul! Het werd dus het eerste en gewoon niks zeggen.
Het flauwvallen was voorbij en de basis gelegd voor onoprechtheid, vanwege
rare verzinsels die nergens op sloegen. Kan er nu nog kwaad om worden,
maar gedane zaken nemen geen keer. Logisch dus, dat velen later, toen het
niet meer moest, het instituut Kerk de rug toekeerden. In hel, duivel of
"zonden", door kinderen begaan, heb ik nooit geloofd, want God
is liefde, wat ik pas na die katholieke schooltijd ontdekte.Als je
kinderen die tegenwoordig hun communie doen, hier over vertelt, snappen ze
niet, waar je het over hebt. De zwarte habijten, waar we zo bang voor
waren, zijn dan ook alleen nog te zien in een museum of met karnaval en
feestjes.En met moderne zusters, fraters en paters heb ik een uitermate
goede verstandhouding!
