Christien
van Schijndel-Pijnenburg (1960)
Dejeuneetje...
Op en top jeugdsentiment! Ook ik kreeg (bijna 43 jaar geleden
inmiddels) bij
mijn eerste heilige communie zo'n kop en schotel op een ontbijtbordje. Dat
stond keurig netjes in de kast te wachten en op bijzondere feestdagen
mocht
het gebruikt worden, waar het uiteindelijk gebleven is, kan ik me niet
meer
herinneren. Waarschijnlijk gebroken in de afwasbak!
Maar ook mijn eigen kinderen kregen bij hun eerste heilige communie zo'n
dejeuneetje van hun oma. Ik kan me nog herinneren dat het toen al
moeilijker
verkrijgbaar was. We moesten echt zoeken naar een winkel, waar het nog te
koop was. Dit serviesgoed staat nog steeds bij ons in de
"grote"kast, bij
het exclusieve serviesgoed en steeds weer bij de jaarlijkse schoonmaak
komt
het even uit de kast, wordt het uitvoerig bekeken door de kinderen en gaat
het terug in de kast.
Waarom ik u schrijf is echter het gegeven dat er ook speciale
schilderijtjes
veelvuldig als cadeautje werden meegebracht (vaak door de peettante). Zo
kreeg mijn zus een schilderijtje met een gebedje van tien kleine
engeltjes.
Twee aan het hoofdeinde, twee aan het voeteneinde van het bed, twee opzij
enz. Het heeft jarenlang op onze slaapkamer gehangen, ik kan het me nog zo
voor de geest halen, maar ik ben de tekst kwijt en kan ik kan me
herinneren
dat ik die als kind heel mooi vond. Misschien dat iemand in uw rubriek
zich
de tekst nog wel kan herinneren. Volgens mij waren het traditionele
kadootjes voor de eerste communie.
De meeste indruk maakte op mij de feestdag thuis, na de H.Mis. Dwars door
de
grote huiskamer stond dan een grote, lange tafel, met daarop een
smetteloos
wit tafellaken. De tafel feestelijk gedekt voor een echt diner. Al gauw 20
personen die dan kwamen eten. Oma, opa, peetoom en peettante (met hun
eigen
kinderen erbij uiteraard, soms wel 7 stuks), eigen gezin van 9 personen
enkele vrienden...... Dan kwam de hele grote pan met rundvleessoep, die zo
lekker kon ruiken, daarna koude schotel, volop koude schotel, daags
daarvoor
gemaakt met de hulp van Tante Sjaan, die daar een hele dag voor uit trok
om
te komen helpen. Gevulde eieren, gevulde tomaat, knakworstjes, zalm en
sardientjes!. Het water loopt me nog uit de mond als ik daar aan denk. Tot
slot echte pudding (zware bavarois) met bitterkoekjes of ananas en heel
veel
slagroom.
Na dit zware eten, moest de afwas worden gedaan en gingen de mannen
wandelen
met een grote sigaar om het eten te laten zakken en daarna was het
openhuis
voor de andere ooms en tantes en neven en nichten. Ze brachten bij ons in
de
familie allemaal hetzelfde mee. Je kreeg van iedereen: een gulden! En dat
was wat in de jaren zestig. Soms haalde je wel 50 gulden op. De helft
mocht
je gebruiken en 25 gld. ging naar je spaarbankboekje van de RPS, waar je
wekelijks op school ook al een zegeltje van een kwartje voor mocht kopen
om
te sparen op een spaarkaart.
Daags daarna op school werden de cado's natuurlijk besproken en er was
altijd wel iemand die meer dan 100 gld. had gekregen en daar keek je dan
echt tegen op. Dat waren nog eens rijke mensen! Echte rijke mensen lieten
trouwens vooraf een foto maken bij de fotograaf en herinneringsprentjes
drukken: Ter herinnering aan mijn eerste heilige communie (maar zo rijk
waren ze bij ons thuis niet!).
Fietsen e.d. werden bij ons niet gegeven, dat kan ik me niet herinneren,
die
kreeg je bij je "plechtige communie" de hernieuwing van de
doopbelofte in de
zesde klas van de lagere school. Dan kreeg je een horloge of een fiets,
want
die fiets had je toch nodig als je vanuit het dorp Esch naar Boxtel of
Vught
moest fietsen voor het vervolgonderwijs.
Al schrijvend realiseer ik me dat mijn eerste communie en ook later mijn
plechtige communie veel indruk op me gemaakt hebben, ik kan me die dagen
nog
goed herinneren en ik kan bijna nog de sfeer van die dag voelen in mijn
lijf!
