Mijn verhaaltje over mijn 1e H.Communie.Het is geweest in 1943, dus tijdens de oorlogsjaren ofschoon ik mij niet herinner of er toen al iets merkbaar was van de oorlog, ik denk dat wij er pas in 1945 vlak vóór de bevrijding echt mee geconfronteerd werden.Wat ik mij herinner van de Communie, was in elk geval de voorbereidingen al een jaar van tevoren op school met biechtoefeningen,opstellingen en wat te doen als we eindelijk de lang verwachtte Communie zouden ontvangen.Er werd met name gehamerd op het feit dat we BESLIST nuchter moesten zijn,vrij van zonden en mocht zich het feit voordoen dat de priester de H.Hostie zou laten vallen tijdens de uitreiking men alleen maar met een hoofdbeweging de priester daar op moesten attenderen en onder géén voorwaarde zelf met de hand de hostie mochten oprapen.Wat glashelder tot en met nu in mijn herinnering staat is het volgende;Wij hadden thuis in het schuurtje onder een "kunstmoeder"(warmte afgevende lamp), een stel kuikentjes zitten welke uiteindelijk als kip later geconsumeerd werden,maar dat terzijde.Vlak voor het "ter kerke gaan", zei mijn vader: Geef jij de kuikentjes nog even wat voer.Dat gebeurde dus.Ik in mijn mooie communiepak (gemaakt van kleding van mijn oudere broer) naar het schuurtje.Geef de kuikens hun voer.Deze pikten heel driftig het gegeven voer.Ik als kleine jongen van 7 zijnde dacht toen: Dat moet toch wel ontzettend lekker zijn omdat zij zo gulzig op het voer aanvielen. Dus dacht ik; laat ik dat ook maar eens proeven.Ik deed wat in mijn mond en ineens realiseerde ik mij dat ik mijn communie zou doen en de verdoemenis van de eeuwig brandende hel op mij wachtte, omdat ik niet nuchter meer was.Alles uitgespuwd en met een levensgroot schuldgevoel terug naar binnen.Uiteraard durfde ik niets te vertellen.Wij gingen naar de kerk en toen ik mee naar voren ging om de communie te ontvangen bekroop mij het gevoel dat de priester beslist zou merken wat ik gedaan had.Heb waarschijnlijk een vuurrode kop gehad toen ik de hostie ontving, maar weet dat uiteraard niet meer.Mijn hele communiedag wat een ontspannen feest zou moeten zijn was eigenlijk een debacle vanwege mijn zware zonde.Ik heb hier tot mijn plechtige communie (5 jaar lang) mee rondgelopen en zonde op zonde gestapeld omdat gedurende die hele 5 lange jaren er regelmatig, tenminste 1x per maand gebiecht werd en ik dat vergrijp bleef verzwijgen.Wanneer ik eindelijk heb gebiecht wat er gebeurd was weet ik niet meer, ik denk zelfs dat ik dat nooit heb gebiecht,want dit zou een te zware zonde geweest zijn denk ik. Heb wel al die jaren zoveel mogelijk gebedjes uit alle soorten kerkboeken opgezegd voor mijzelf omdat er aflaten mee te verdienen waren en ik in mijn naïviteit dacht dat hiermede alles goed zou komen.Ik ben er nu wel overheen, ben intussen 67 en zeker niet (meer) gefrustreerd en denk er alleen glimlachend aan terug.Voor de rest herinner ik mij wel nog de geïjkte cadeautjes, een rozenkrans, wijwatervaatje,een sinaasappel, en kop en schotel met bordje met daarop "ter herinnering aan Uw 1e H.Communie" dat gebruikt mocht worden op Zondagen en daarna verdween in de porseleinkast en soms zelfs wel een kwartje en van "de rijke tak" van de familie 1 gulden. Na ontvangst van de diversen giften van ooms en tantes werden we naar buiten gebonjoerd want het was meestal toch meer een feestje voor volwassenen die gezellig een paar borreltjes dronken en bleven hangen tot "het feestvarken" al lang en breed naar bed was.Voor de rest hangt me niet veel meer bij van deze oh zo belangrijke dag, omdat het bovenstaande gebeuren teveel drukte op mijn geweten. Maar uiteindelijk is alles toch wel goed gekomen met mij geloof ik.