Toen ik m’n Communie dee,
ik weet het nog zò goed.

Ik ha’n mooi blauw manteltje aon,
mee unne grijze hoed.

’s Mèrreges saomen naor de kerk,
hèèl plechtig gingen we dè beleven.

De ogen stijf dicht, de handen tesaom,
’t bevel wier dur de zuster gegeven.

En nao de mis was ’t thuis feest,

’s middags saomen aon taofel gezeten.

’t Woord dinee kenden we toen nog nie,
er werd gewôn wèrrum gegeten.

En wa ik ok nog zeggen wou,
ja ons moeder ha d’r best goed gedaon.

We aten in de kaomer en ’t eten da kwaam
in schaolen op toffel te staon.

Nao ’t eten efkes dur den hof,
want om half drie was ’t wir tèd.

Dan gingen we mee z’n allen
wir naor ’t plechtig lof.

Nao ’t lof kwaam ’t feest pas goed op gang.

De familie kwaam oe feliciteren.

D’r was altij wel ’n cadeauke bij:
’n wijwattersvatje of ’n schilderij.

En es ’t koffiedrinken was gedaon,
de familie naor huis toe was gegaon,
en ge bij oe cadeaukes stond,
en keekt we ge toch wel ’t allermooiste vond,

dan riep ons moeder:
"Kom naor bed, ’t is mooi geweest."

Daor haolde ge alles nog ‘ns vur de geest,
en docht, ’t waar ’n schòn communiefeest.

1^ste H. Communie gedaan in Haaren 1936