Mijn communie deed ik begin jaren 50, in een lange witte jurk, door moeder gemaakt, met een sluiertje, wat nogal onwennig voelde. Later werd de jurk ingekort voor de zondag. Het was een klassikaal gebeuren, iedereen deed mee, terwijl er tegenwoordig gekozen kan worden. De bemoeienis van ouders was niet groot, hadden ze ook geen tijd voor, de nonnen van de meisjesschool regelden alles wel. Er zijn een paar zwart-wit footootjes van, niet zo'n mooi "staatsieportret' in kleur, vaak ook het gebeuren op video vandaag de dag. Tijdens het "moment suprème" zat je op een rij geknield voor de stenen communiebank, handjes onder het witte kleed en dan maar tong uitsteken, want we mochten de hosties absoluut niet aanraken. Ook mocht je er niet op kauwen. Ze waren wel mooi blank en dun, met een figuurtje erin gestanst, tegenwoordig zijn het soms net toastjes. Als de kerkdienst eindelijk voorbij was, naar huis voor de rest van het verplichte nummer. Het was een sober feestje waarbij wel wat familie kwam, met gebak en een glaasje, maar 's avonds was iedereen weer weg. De kadootjes bestonden uit: handtasje, missaal en rozenkrans, dat ging 's morgens mee naar de kerk, en het onvermijdelijke serviesgoed met nog wat kleine dingen. Sommige klasgenootjes kregen toen al een horloge of zelfs een fiets, stikjaloers was je dan, terwijl je op de dag zelf best tevreden was. Bij ons thuis deden ze mee voor de lieve vrede, ze waren absoluut niet kerks of godvruchtig, terwijl dat op school erin gestampt werd. Nogal dubbel voor een klein kind, nooit veel van gesnapt. Wel dat een en ander niet klopte, daarom misschien een stimulans om later zelf op zoek te gaan naar de waarheid en de Bron van alles.