De kneuter en den dichter

D'r zaat es 'n kneuterken op de hèi

Te kwinkelen en te kwettere.

D'r kwamp toevallig 'nen dichter veurbij,

'nen dichter der Brabantse lettere.

De kneuter die knipte z'n eugskes toe

En knepperde-n-es mee z'n bèkske;

Toen zin ie, zeg dichter, nou zing ik veur oe

'n Lieke van hier op m'n tèkske.

En 't kneuterke schraopte gducht z'n keel

En 't zette z'n èige an 't zinge;

Och 't din zu z'n best um 't môiste gekweel

Uit z'n krakelend keelke te wringe!

Den dichter heurde-n-et kneuterken aon,

Dè zon al wa 't kos, in de vruugte;

In 't één oog van't peuterke blonk 'n traon

Toen 't ophaauwe moes van de muugte.

Toen zin den dichter , zeg kneuterke klèin

We moeten et sàme perbere;

Ge wordt allinnig te muug en ik mèen

Dè'k van èuw mee plezier zal lere.

Toen zijn ze samen an 't zinge gegaon

De kneuter, hil hôg, in octave,

Den dichter mee basstem, um diep onderaon

De tegepartij op te grave.

Dan namen ze afscheid mee droevigen blik

En zinne "tot ziens" en -- de groete.

En 't kneuterke snetterde nog mee 'ne snik:

"Wa zund nou al schèie te moete."

Den dichter zin troostend: "zij stil, 'k kom terug"

En zwèide van vèr nog nao 't tèkske

Daor ginds op de hèi waor de kneuter wir vlug

Te springe zaat in z'n greùw pèkske.

Lodewijk van Woensel

De kneuter en de dichter

Uit 'De kneuter'

Eindhoven 1957