Als ik eraan denk hoeveel boekhandels ik in het centrum heb zien veranderen en verdwijnen, voel ik me behoorlijk oud.

Zo weet ik nog goed hoe Gianotten een tamelijk intiem winkeltje op de Korte Heuvel was. En dat het ondenkbaar was dat dat winkeltje ooit het grote Pillot op de Heuvel (in dat pand waar later achtereenvolgens Burger King en Quick tegen McDonalds het onderspit moesten delven) zou wegconcurreren.

Ook weet ik nog dat Livius, toen nog Vrije Boekhandel geheten, een obscuur zaakje in de Heuvelstraat was, waar een boek alleen verkocht mocht worden als de auteur links genoeg werd bevonden. En dat die zaak gevestigd was naast een punk/new wave-boetiekje dat Par Par of zoiets heette. Blijkbaar zocht soort soort.

En ik weet nog dat De Boekelier een filiaal in de Juliana van Stolbergstraat had.

Een boekhandel die me ook nog helder voor de geest staat, is Interpers op de Oude Markt.

Bij Interpers stond achter de toonbank een altoos onberispelijk geklede man met grijzend brillantinehaar, die niet de eigenaar doch wel het gezicht van Interpers was.

Ik geloof dat-ie De Leeuw heette.

Snotjongens als ik waren voor meneer De Leeuw een gruwel. Als ik de winkel betrad, volgde hij mij met argusogen. Wanneer ik het waagde om een boek in te zien, riep hij onmiddellijk: "Jongeman, leg dat boek eens terug!"

Zijn angst dat ik een boek zou beduimelen of beschadigen, was enorm. Bovendien had ik waarschijnlijk toch geen geld, en dat ik wellicht een toekomstige koper zou kunnen zijn, was toen toch nog niet rendabel. Soms verbood meneer De Leeuw mij echter niet enkel om praktische, doch ook om morele redenen om een boek door te bladeren.

Zo ontplofte hij bijkans toen hij zag dat ik de discreet onder het tijdschriftenrek weggemoffelde illegale seksparodieën van Suske en Wiske ontdekt had. "Jongeman!" bulderde hij. "Leg onmiddellijk dat boek terug! Dat is ab-so-luut niet voor jou bestemd."

Zo was 't maar net. De boekjes waren bestemd voor ranzige Vlamingen, die van heinde en ver kwamen om de hitsige avonturen van Willy Vandersteens geesteskinderen op de kop te tikken.

Meer dan eens heb ik groepjes Belgen bij Interpers (dat kennelijk de alleenverkoop voor heel Zuid-Nederland had) stapels van die boekjes zien kopen, gierend van smoezelige voorpret om de voorpagina waarop Wiske zat te zuigen aan het buske van Suske.

Meneer De Leeuw bleef hier altijd stoïcijns onder. "'t Is dat 't geld opbrengt", zag je 'm dan denken.

Minderjarigen die de felbegeerde seksstrip wilden kopen, kregen bij meneer De Leeuw echter nul op het rekest, hoe groot de potentiële afzetmarkt bij stoere pre-puberale jongetjes ook was.

Dat sierde hem. En, achteraf bekeken, sierde het hem ook dat hij mij nooit een boek liet inkijken. Want door dit consequente verbod ontstond bij mij het idee dat een boek kennelijk iets heel bijzonders en iets heel kostbaars was.

Wellicht heb ik mijn liefde voor het boek wel te danken aan meneer De Leeuw, een toonbeeld van opvoedkunde.