Word maar nooit op een Tilburgs mèske verliefd! Tenminste, niet als je beiden werkt in Eindhoven. Ook de veranderde spoortijden maken het nóg niet mogelijk. De trein naar Tilburg vertrekt immers nog steeds twee minuten ná die naar Amsterdam. Dan kom je, verliefd, samen aan op het perron en er moet afscheid genomen worden. Kusjes en nogmaals kusjes en dan is het toch zo sneu om zelf doodgemoedereerd in die trein te stappen en haar nog twee lange minuten alleen op het verlaten perron achter te laten. Even gewacht dus en de omgekeerde situatie verkregen. "Maar als jij nog bijna een half uur hier bent, blijf ik ook bij jou, hoor!"

Twee minuten verschil en twee wezens die niet uiteen willen.

De eerste tijd waren wij dus samen een treinstel. Ik kan het iedereen aanraden die een relatie wil hebben en wil houden bovendien. Je ziet elkaar en, vóór het fout kan gaan, moet de ander weer haastig naar het station. Is dat niet verdrietig dan, weer zo ver van elkaar te zijn? Natuurlijk, maar het verlangen wakkert aan en de liefde wordt heviger.

Nog steeds twisten we erover of zij, de eerste keer naar Amsterdam komend, nou een retourtje had gekocht of toch maar alvast een enkeltje. Ik heb dat retourtje, waar zij het over heeft, nog nooit gezien en blijven deed ze die nacht wel.

Het was de dertigste december en de volgende ochtend moest ze alweer in Tilburg zijn. Ik zou 's avonds volgen maar merkte op het station dat die avond na acht uur geen trein meer reed. Wat een verliefd man niet allemaal vergeet!

Toen werd, we bekennen het nu maar, misbruik gemaakt van het busje van Pater Poels. Dat was er voor verhuizingen en andere vormen van hulpverlening. Het was er niet voor om in het holst van de nacht, ná werktijd nog, mee naar Amsterdam te rijden, daar tussen het knallende vuurwerk in de Jordaan door te gaan, en ten slotte, met veel kussen en weinig kijken, weer naar Tilburg te rijden. Op de brug over de Waal was er bijna een einde aan onze, nog zo prille, relatie gekomen en was bijkans alles in het water gevallen. Blijf toch treinstel als je knuffen wilt en leidt in de bus van Poels de bestuurster niet af. Het was de oude brug nog die bij Bommel 'twee zijden die elkaar vroeger schenen te vermijden' verbond. Die brug was smal en wij deden mal. Ik zie de staalconstructie nog voor me opdoemen. Telkens als wij thans, meestal met de kinderen nu, met de trein langs de oude brug gaan wordt er geroepen: 'de kusjesbrug'. En, tot verbazing van de andere reizigers, dapper gezoend.

Het station van Tilburg is fraai en heeft een hoog letterkundig gehalte. In de wachtkamer van het middelste perron heeft Gerard Reve het een keer - één keer maar? - met zichzelf gedaan. En in de wachtkamer van het eerste perron zaten wij toen opeens een daverende knal klonk en rook uit de toiletten ernaast kwam. Een man, een vluchteling, had zich met benzine overgoten en in brand gestoken. Ik had hem zien staan en zien wachten tot de toiletjuffrouw even verdween.

Vaak als ik 's avonds aankom op het station, blauw verlicht als een junkiebordeel, zie ik hem nog staan en zijn laatste blik weer op mij richten, zich voor het laatst vastklampend aan deze wereld.