De Interpolistoren was geruime tijd het hoogste punt van Tilburg, maar in het kader van de vooruitgang moest het hoger & hoger. Zijn er geen bergen in Nederland? Dan bouwt men in Tilburg gewoon een skiramide. Als Tilburg niet naar de berg kan, dan komt de berg naar Tilburg. Hoger & hoger moest het, Tilburg moest niet alleen het hart, maar ook het hoogste punt van Brabant zijn. Daarom kwam er de woontoren op de hoek van Ringbaan- West met de Hart van Brabantlaan. Prettig wonen; niet goedkoop, inderdaad. Ja, het kost een paar duiten, maar dan heb je ook wat. En wat je dan hebt? Een schitterend uitzicht.

Ik heb geluk gehad, ik heb een woning boven in de woontoren kunnen bemachtigen; via een inschrijving op Internet. Het is de wereld van de communicatie. Iedereen kan praten, chatten, mailen, cybersexen met elkaar. Meestal is er echter niemand aan de andere kant van de lijn, en als er iemand is dan gaat het allemaal nergens over. De mensen komen elkaar tegen (tijdens het skiën in de skiramide), maar ze zien elkaar niet. Vroeger was dat anders, op de fiets door de regen, een pint pakken in de kroeg en met elkaar ouwehoeren. Fietsen hoeft niet meer en ouwehoeren gaat via de digitale snelweg.

Vanuit mijn penthouse op de zesenveertigste verdieping van de woontoren, zwaai ik naar mijn kennissen (eigenlijk zijn het niet meer dan vage bekenden) die even verderop in Eindhoven wonen. Mijn ouders in Roosendaal wonen in een bejaardenflat op de vijftigste verdieping; ik heb ze blijkbaar niet voorbij kunnen streven. Momenteel zijn ze ook niet thuis, ik zie dat het licht niet brandt, ze zullen wel de hort op zijn met de helikopter. Misschien zijn ze bij de skiramide. Meestal laten ze het via e-mail even weten als ze naar Tilburg komen, maar vandaag stonden er in het geheel geen videoboodschappen op mijn mailbox.

Soms heb ik het idee dat ik vereenzaam, ook al is de rest van de wereld zo dichtbij als maar zijn kan. Ik hoef de zweefmetro die een station onder de woontoren heeft, maar te nemen om binnen twee seconden op de Heuvel te zijn (Station Fietsenkelder). Ik kan de hele wereld bereiken, ik ben zelf de hele dag mobiel bereikbaar. Daarnaast zwaai ik naar mijn kennissen in Eindhoven, zeer ouderwets. Ik kan dat geen contact noemen, daarvoor is het niet digitaal genoeg, het lijkt te veel op écht contact.

Ik loop het dakterras op en de koude wind giert om mijn hoofd. Ik zie de halve wereld, ik kan communiceren met de halve wereld. Het uitzicht is schitterend. Een eenzaam uitzicht is het. Een schitterend eenzaam uitzicht. Deze halve wereld is een lege wereld. Ik kijk over de rand van het terras, zesenveertig verdiepingen lager ligt de wereld. Nog maar één stap en ik heb de wereld aan mijn voeten, exact op het midden van de kruising tussen de Hart van Brabantlaan en Ringbaan-West.