Ik
moest beamen dat de caféruimte er, na de verbouwing, aanzienlijk op
vooruit was gegaan.
Daarbij
was het publiek gemengder geworden, waardoor de radeloze dames en heren
(die al die jaren door hun nadrukkelijke aanwezigheid het établissement
de bijnaam 'De Laatste Hoop' hadden bezorgd) niet meer
sfeer-en-gezichtsbepalend waren.
Ik
was die avond al geruime tijd binnen en de gesprekken die ik tot dan toe
had gehad, waren gespeend geweest van sleutelwoorden als
'relatieprobleem', 'spijt', 'schuldgevoel' en 'uit'.
Door
deze gunstige ontwikkeling begon mijn goede humeur welhaast
onverstoorbare vormen aan te nemen.
Ik
kon mij zelfs niet ergeren aan de baardige man die mij aanschoot met de
door elke schrijver zo intens verachte vraag "Inspiratie aan het
opdoen?"
"Nee
hoor," antwoordde ik vriendelijk. "Ik ben nu in mijn vrije
tijd."
"Oh,
maar dat begrijp ik best, hoor", zei hij, minzaam glimlachend.
"Dat
heb je als schrijver nodig op z'n tijd. Kijk, ik heb dat ook nodig. Ik
heb vandaag namelijk de hele dag gewerkt en ik ben hier nu ook puur voor
mijn ontspanning. Niet dat ik 'n hekel aan mijn werk heb, hoor. Nee, ik
heb 'n enorme liefde voor mijn vak... Mijn huwelijk kwam dan ook altijd
op de tweede plaats..."
Na
een korte stilte hervatte hij, nog immer minzaam glimlachend, zijn
monoloog. "Niet dat die scheiding mij verder iets deed, hoor. Maar
het is cultureel bepaald dat je dient te treuren over je verbroken
relatie. In mijn omgeving vonden ze het dan ook erg vreemd dat ik er zo
laconiek over deed. Het zat ze dwars dat het mij niet dwarszat. Want het
hoort je dwars te zitten, net als in de films en in de boeken die erover
gaan. Gewoon cultureel bepaald. Maar goed, ik heb nu weer 'n vriendin en
die zit nu thuis en ik zou d'r wel willen bellen, maar ik zit de hele
avond al aan de Palm en ze hoort 't wanneer ik gedronken heb. Nou heeft
ze daar zo'n hekel aan... Maar ik zou toch willen bellen ... Dus nu zit
ik al heel de avond, tegen de verdrukking in, Palm te drinken..."
"Maar
dan bel je d'r toch voor je gaat buizen?" onderbrak ik hem.
"Dat
is absoluut waar", beaamde hij. "Maar hoe sta jij in relaties?
Ik bedoel, ben je absoluut homo of absoluut hetero of absoluut bi? Ik
kan me namelijk voorstellen dat je daar heel dualistisch in bent, ik
bedoel, ik vind jou heel aardig en... en... ik bedoel, ik heb mijn
homosexualiteit wel overwonnen, hoor. Denk ik. Vroeger niet. Toen was ik
verliefd op het jongetje van Lassie."
Hij
viel even stil. Zijn glimlach was inmiddels geweken. De Palm had zijn
werk goed verricht.
"Ach...",
zuchtte hij, toen ik net wilde wegsluipen. "Je wordt alleen geboren
en je gaat alleen dood en wat ertussenin zit is allemaal bullshit."
Vervolgens viel-ie om.
Maar
ik moet beamen dat de caféruimte er, na de verbouwing, aanzienlijk op
vooruit is gegaan.