'Kapper-Bloemen-Lektuur', stond er ooit in
rode letters op de witte neonborden bij de ingang van het Centraal
Station. De Kapper paste niet echt in dat rijtje. Kappers kom je op een
station immers niet gauw tegen.
Toen de Kapper er na jaren van
misplaatstheid mee ophield, werd de harmonie in het neonbordenrijtje
echter nog heviger verstoord. De wit-rode Kapperslichtbak maakte plaats
voor de groen-geel-rode neonreclame van The Vibes, een cd-zaak die
gespecialiseerd was in reggae. Volgens geruchten zou The Vibes eigendom
zijn van de Jamaicaanse reggaezanger dr. Alimantado. Ook waren er
geruchten over heroïnehandel onder de toonbank door.
The Vibes had dus een uiterst obscure
reputatie. Deze reputatie werd regelmatig versterkt door de flexibele
openingstijden. Dat de personeelsleden, door de dikke ganja-nevels bijna
geheel aan het hoog onttrokken, luidruchtig zaten te musiceren tijdens
de 'overuren' was evenmin imagobevorderend. Toen ik een van de
Jamaicaanse verkopers enige maanden geleden geboeid in een politiewagen
zag stappen, leek de obscure reputatie definitief gevestigd, vooral
omdat kort daarna The Vibes zijn deuren sloot. "Héé,
jongah!" riep de verkoper nog tegen me, vooraleer de agent het
portier dichtgooide.
De verkoper kende mij namelijk goed,
daar ik geregeld bij The Vibes kwam. Want, bedenkelijke reputatie of
niet, ik vond het een prachtwinkel. Dankzij The Vibes maakte ik kennis
met de muziek van King Tubby, Mikey Dread, Junior Byles, Cocoa Tea, The
Grinds Man, en Captain Barkey and the Wicker Man. Allemaal
reggaegiganten die toevallig gedraaid werden als ik binnenliep. Telkens
was ik binnen een minuut verkocht.
Ook van de nimmer gesignaleerde
winkeleigenaar dr. Alimentado wist ik enige cd's te bemachtigen.
Bestellen van cd's was echter een hopeloze zaak. De gewenste titels
werden weliswaar keurig genoteerd, maar deze notities raakten altijd
zoek. Als ik er nog eens naar vroeg, luidde het antwoord steevast:
"No, Ah don't remember!" Maar ach, dat soort gebreken nam je
bij zo'n unieke winkel op de koop toe.
Derhalve is het doodzonde dat deze
laatste dissonant van het station is verdwenen en plaats heeft moeten
maken voor een Free Record Shop, die keurig op z'n plaats is naast
Bloemen en Lektuur, Swirl Ice Cream, Pizza Hut, Houwen's Vlaai. De
uniformering van het Tilburgs station lijkt hiermee voltrokken. Niks aan
te doen. Het enige wat binnen mijn mogelijkheden ligt, is deze
herdenking van de winkel waar ik, behalve enige reggaekennis, ook mijn
merkwaardigste ervaring opdeed betreffende het beroemd-zijn-in-Tilburg.
Het geschiedde enige jaren geleden,
toen ik een groot voorpagina-interview had met een Tilburgs
huis-aan-huisblad. Huisaanhuis als het blad was, belandde er ook een
exemplaar bij The Vibes op de mat. De verkoper, nauwelijks het
Nederlands beheersend (behalve dan dat "Héé, jongah!" dat
hij me later vanuit de politieauto zou toeroepen), kon de tekst van mijn
interview natuurlijk niet ontcijferen, maar de foto kwam hem wel bekend
voor. Bij mijn eerstvolgende bezoek riep hij dan ook: "Yeah mon! Ah
saw you in da papers!"
|