TEKSTEN

Geschreven stad

Hendrik van Tulderstraat 3 - door Berry van Oudheusden

Marcel Aarts komt terug. Er loopt een straaltje bloed over zijn kin. Even is het stil en iedereen kijkt naar hem. Marcel haalt zijn schouders op. "Makkie", zegt ie, en veegt met een tissue zijn mond af. De juffrouw roept Eddy Groels en Mario Haans. Marcel gaat tegenover me zitten en pinkt een traan weg. Heette ik maar Aarts, denk ik, dan was het nu voorbij.

John Bartels komt terug en Paul Dijkers gaat. Nog negen letters. Dan ga ik naar binnen en hoor het fluiten. Ik loop achter de juffrouw aan en voel alles behalve mijn benen. Links en rechts zijn de hokjes waar het allemaal gebeurt. Ik kom bij mijn hokje en hij knikt dat ik in de stoel moet gaan zitten. "Laat maar eens kijken", zegt hij. Ik open mijn mond en voel het koude staal van haakje en spiegeltje. Buiten regent het. Er wordt wat in een bak gerommeld, er wordt iets op elkaar geklikt en het fluiten begint. Verder durf ik niet te denken.

Het is november. Ik zit in de vierde en dit is de zevende keer dat we met de bus van de Touringcentrale naar de schooltandarts in de Hendrik van Tulderstraat gebracht worden. Naast me zit Henk van Spaendonk.

"Wist je dat het nog leerlingen zijn?", vraagt ie.

"Wie?" mompel ik.

"Die tandartsen, die moeten het hier nog leren."

Ik kokhals. Een tijdje later komen André Kerstens en Henry van Laarhoven terug. Nog twee letters, alleen Albert Meurs en Frits de Natris nog en dan ik. Ik kan het rijtje dromen.

De juffrouw roept mijn naam. Ze heeft een hekel aan kinderen, dat zie je zo. Het gaat allemaal erg snel. Die deur, dat gangpad, die stoel. "Laat maar eens kijken." Ik pers mijn lippen op elkaar. "Open die mond!" Ik schud mijn hoofd. "Wil je een kerkhof?" Ik haal mijn schouders op, spring uit de stoel en ren naar de wachthal. Het is stil en iedereen kijkt me vol verbazing aan. Ik druk mijn zakdoek tegen mijn mond. "Makkie", zeg ik.

We krijgen een brief waarin staat dat ik één herkansing krijg. Mijn moeder spreekt me toe en laat haar kunstgebit zien. Een week later zit ik weer in die stoel. Er wordt in een bak gerommeld. Er wordt iets op elkaar geklikt. Zes paar handen houden mijn nek, benen, en armen vast. Het fluiten begint.

Ik open mijn mond voor een sorbet met slagroom bij de Hema. Mijn moeder is lief, want ik heb overal bloeduitstortingen. Ze belooft dat ik een echte tandarts krijg.

In november en april verscheen de bus bij het schoolplein. Na het speelkwartier kwam een juffrouw in de klas en riep op alfabet de namen af. Nooit werd ik een keer overgeslagen. Ferry Kanters wel, want die had een echte tandarts. In kon het hele rijtje dromen. Marcel Aarts als eerste, ik ergens in het midden en Patrick Zwiers als laatste. Vijfendertig namen. Nu nog kan ik het hele rijtje zo opdreunen. Dankzij de juffrouw van de schooltandarts.