Prentjes die je - naar mijn ervaring - niet veel aantreft zijn die welke werden ( worden?) gedrukt en uitgegeven ter gelegenheid van een priesterwijding en de daaropvolgende eerste Mis in de parochiekerk van de wijdeling. Ik herinner me uit vroeger jaren dat dergelijke gebeurtenissen altijd een feestelijk karakter hadden, waarbij grote stoeten bruidjes hoorden en veel wierook en bloemen. De aanwezigen in de kerk kregen ter herinnering een prentje uitgereikt.

Zo moeten de prentjes uit deze aflevering ook in mijn bezit gekomen zijn. Ze betreffen twee Tilburgse jongens die in de jaren vijftig tot priester gewijd werden en daarna in hun parochiekerk – het Goirke - de eerste mis opdroegen. Beiden hebben hun gouden jubileum mogen vieren. We hebben het over Ton Baeten en Bert Snik. De eerstgenoemde trad in bij de Kruisheren, ook wel Norbertijnen of Witheren genoemd, en de tweede werd Capucijn.

Het prentje van Ton Baeten ( afb. 1) toont aan de voorkant een mooie madonna-met-kind. De handtekening van de kunstenaar is wel zichtbaar, maar ik kon ik die niet ontcijferen. Op de achterkant staat een persoonlijke uitspraak van de neomist, een gebed en biografische bijzonderheden. Het is aardig om te weten dat de wijdeling als kloosternaam gekozen heeft voor Arthur. Pater Arthur dus. Dat was bedoeld als een eerbetoon aan zijn vader die ook Arthur heette.

Over de loopbaan van Ton Baeten in zijn orde en in in het kerkelijke leven van Nederland geeft de website van Wikipedia (http://nl.wikipedia.org/wiki/ ) veel informatie. We vinden onder meer de volgende bijzonderheden:

"Na lager onderwijs aan de parochieschool van 't Goirke te Tilburg volgde hij het gymnasium in Heeswijk bij de Norbertijnen (op 22 juli 1958 afgerond met een Staatsexamen Gymnasium A), waarna hij op 17 september 1949 als novice intrad in de Abdij van Berne in het Brabantse Heeswijk. Twee jaar later legde hij zijn tijdelijke geloften af en op september 1954 zijn plechtige geloften. Op 5 augustus 1956 werd hij tezamen met elf jaargenoten door Mgr. Jos Baeten, toenmalig Bisschop van Breda en een ver familielid, tot priester gewijd."

" In de abdij heeft hij vele taken vervuld en verantwoordelijkheden gedragen, zoals bestuurslid van de abdij, prior (1968) en abt (1982). Hij was lange tijd bisschoppelijk gedelegeerde voor de religieuzen in het Bisdom 's- Hertogenbosch. In 1984 ontving hij bij het 850-jarig bestaan van de abdij de koninklijke onderscheiding Officier in de Orde van Oranje-Nassau. Op 15 november 1982 werd hij gekozen tot abt van de abdij. Hij werd hiermee de 87ste abt van Heeswijk en koos als wapenspreuk "Confirma fratres" (Versterk uw broeders). Door de progressieve en eigenzinnige koers van de abdij tijdens zijn abbatiaat kwam hij in aanvaring met het bisdom 's-Hertogenbosch. Abt Baeten was het gezicht van een generatie geestelijken die sympathiseerde met bewegingen zoals de Acht- Mei-beweging en wars was van vele liturgische regels. Onder Baetens leiding werd de abdij van Berne een geestelijk centrum van de modernistische beweging."

"Op 1 december 2000 is hij als abt teruggetreden."

" In 2005 gingen de Nederlandse bisschoppen niet akkoord met het voorstel tot benoeming van Ton Baeten als geestelijk adviseur van de katholieke ouderenbond Unie KBO. De voornaamste reden voor deze beslissing was dat hij in april 2001 een column had geschreven voor het Eindhovens Dagblad over euthanasie (Euthanasie: onwrikbare standpunten?), dat inging tegen de kerkelijke standpunten rondom deze ethische kwestie."

Het prentje van Bert Snik ( afb. 2) toont aan de voorkant een jonge priester die duidelijk beschouwd wordt als voorganger en herder getuige de hoofdjes van de gelovigen die op het eerste gezicht een kudde schaapjes lijken te vormen. De grafisch aardig vormgegeven tekst komt uit psalm 42. Op de achterkant is er ook al geen sprake van een persoonlijk aandeel van de wijdeling. Om zijn ouders te danken citeert hij b.v. kardinaal Suhard, wie dat ook moge wezen.

Over Bert Snik, pater Nivardus, is op Wikipedia niets te vinden, maar tot mijn verrassing wel op Cubra, waar Ed Dalderop het volgende schrijft:

"Ik vond mezélf (zoals zovelen) vaak hinderlijk complex, en beschamend onzorgvuldig. En Leo Scheepers was voor mij dan ook een prototype van competente eenvoud, Martien Raessens van onnavolgbare precisie, en Bert Snik van franciscaanse simplicitas. En ook Gerrit Jacobs en Martien van de Mortel vond ik heel wat franciscaanser dan mijzelf."

(Uit : Mijn seminarietijd, van Ed Dalderop, gepubliceerd op http://www.cubra.nl/eddalderop3/06.htm )

Op http://www.kapucijnen.com/im/im_snik_nivardo.html ontdekte ik dat pater Nivardus op 18 mei 2008 overleden is. Hij wordt op de website als volgt herdacht:

Nivardo Engelbertus Johannes Snik/ Nivardo Bert Snik, minderbroeder kapucijn

Geboren: 30 januari 1931 in Tilburg
Kapucijn: vanaf 30 augustus 1950
Gestorven: 18 mei 2008 in Osorno, Chili
Begraven in Quilacahuin-Osorno, Chili.

Bert Snik volgde zijn broer Gerard naar de kapucijnen. daar kreeg hij de naam Nivardus. In 1957 werd hij priester gewijd en een jaar later kreeg hij de benoeming voor de arme Indiaanse bevolking van Zuid Chili. Hij bereidde zich twee jaar voor en ging met de kapucijnen Juan Jansen en Efrem te Haaf naar Chili. Vanaf toen heette hij Nivardo.
Van 1960-1982 was hij pastoor en timmerman in de parochie Quilacahuin. Van 1982 -1990 was hij pastoor in San Juan de la Costa en de vele dorpjes eromheen. Hij vond het een moeilijke tijd. In 1990 keerde hij terug naar Quilacahuin, een warme parochie met een grote scholengemeenschap en een ziekenhuis. Na een hartoperatie in 1998 moest hij een stap terug doen. Hij werd gezinskatecheet.
Nivardo was een wonderlijk mens, ten gevolge van toenemende doofheid wat in zich zelf gekeerd. Hij was door en door eenvoudig en vroeg niets voor zichzelf behalve timmergereedschap en een gehoorapparaat. Toen hij in 2007 zijn 50-jarig priesterfeest vierde, eerst in Nederland en daarna in Chili, kreeg hij erkenning voor zijn manier van leven: hij werd ereburger van San Pablo en mocht daardoor de eretitel dagen: "Vriend van het Volk".
Op zondag 18 mei stierf hij plotseling na een hartaanval. Op 20 mei werd hij begraven in zijn parochie Quilacahuin in de stomende regen onder geweldige belangstelling. De witte gewaden van de bisschop en de vele priesters en de andere mensen werden doornat en vuil door de modder en de regen: ieder had het over voor de geliefde Nivardo Snik. Moge hij rusten in vrede. Op 31 mei was er een herdenkingsdienst in Tilburg.

De Franciscaanse eenvoud die volgens Ed Dalderop zijn vroegere studiegenoot Bert Snik sierde, blijkt hem als pater Nivardus – Nivardo dus niet verlaten te hebben.