CuBra
Inhoud Devotie- prenten
Inhoud De Croon
Home
Speciale bijdragen
Rijk rooms leven

CuBra rubriek van Gerard de Croon

U kunt reageren

Klik hier om een e-mail te verzenden 

Gerard de Croon

Devotieprentjes in woord en beeld - 31

Elke week een aflevering

Gemma Galgani

Een heilige Italiaanse maagd uit het begin van de 20e eeuw met een bijzondere interesse in het lijden van Jezus Christus. Ze leefde van 1878 tot 1903. Ze is in 1940 heilig verklaard.

Dat zijn de belangrijkste feiten over de vrouw die op het prentje is afgebeeld.

Daarmee zou ik kunnen volstaan, maar er is misschien wat meer te vertellen.

Eerst even dit: ik heb er eigenlijk niet veel zin in om over deze heilige te schrijven: haar manier van leven staat me tegen en ik vind die zelfs tegennatuurlijk. Enkele zinnetjes uit haar biografie op Wikipedia geven aardig aan wat ik bedoel: Zij leed veel vanwege haar slechte gezondheid en door het feit ze zichzelf niets toestond. Ze at nauwelijks, ze sliep weinig en op de kale grond en soms verwondde ze zichzelf.

Nogal masochistisch als je het mij vraagt.

Toch voel ik me moreel verplicht iets uitgebreider op haar leven in te gaan, want het prentje komt uit het kerkboek van mijn moeder, die Gemma Galgani bewonderde en verder is er het feit dat in de parochiekerk waar ik misdienaar ben geweest - het Goirke in Tilburg - naast de deur naar buiten een borstbeeld van haar stond dat ik vele malen moet hebben zien staan zonder er echt naar te kijken. Dus dat doe ik dan nu maar.

Gemma werd geboren in een groot gezin in de omgeving van Lucca (Italië.) Haar leven werd getekend door lijden en verdriet. Haar moeder stierf toen Gemma nog maar zeven was. Haar vader stierf ook betrekkelijk jong en Gemma werd opgenomen in een adoptiegezin. Ze trof het met haar adoptiefmoeder want die leefde zeer met Gemma mee. Het meisje had tuberculose, haar ruggenmerg was aangetast. Alle pijn en verdriet wist ze echter zonder klagen te verwerken door haar meer dan gewone liefde voor de lijdende Jezus. Ze wilde graag intreden bij de Zusters Passionistinnen, maar die vonden het meisje niet geschikt voor het klooster o.a. vanwege haar slechte gezondheid en vanwege de vele visioenen die ze kreeg. Ze kreeg ook de zogenaamde "heilige wonden"of stigmata. Dit zijn dezelfde wonden als die Christus aan het kruis kreeg. Elke vrijdag bloedden de wonden, waarna ze verdwenen en er alleen witte vlekken overbleven. Ja, zo iemand is natuurlijk moeilijk te accepteren als medezuster. Vreemd genoeg werd Gemma na haar dood alsnog ingelijfd door de Passionistinnen.Op het prentje is in de rechterbenedenhoek het ordeteken te zien van deze congregatie. ( Zie ook de aflevering over Paulus van het Kruis.)

 

In Nederland is het vooral Sittard waar Gemma bijzonder wordt vereerd. De pelgrims bezoeken daar de Gemmakapel die vóór 1997 nog de kloosterkapel was van de Passionistinnen. In het genoemde jaar zijn de laatste zusters daar vertrokken en nu worden de bedevaartsactiviteiten georganiseerd door de Stichting Gemmakapel Sittard.

Vermeldenswaard lijkt me het volgende : In april 2000 overleed Toon Hermans, onze grote cabaretier. Hij had een grote bewondering en liefde voor de H. Gemma Galgani. Net als zij is ook hij op paaszaterdag gestorven. Na zijn uitvaartdienst in de Gemmakapel kende het bezoek aan de kapel een tijdlang een flinke opleving.

En om met een persoonlijke noot te eindigen: Mijn moeder is ook op paaszaterdag gestorven. Dat was in de ochtend van 13 april 1974, haar 71e verjaardag. Haar geboortedag was 13 april 1903 en dat is twee dagen na de sterfdag van de H. Gemma.

Eigenlijk wordt het me bij het opschrijven van deze laatste zinnen pas duidelijk waarom ik Gemma Galgani niet zo maar kon overslaan in deze serie.

 

Bronnen: Met de heiligen het jaar rond- Bussum 1954/ De heiligen – Amsterdam 2002/ website Meertensinstituut/ website Wikipedia