DD = Dames Dubbel (Geux en Koogje)

GEUX:

VEKAANSIE VURTELLINGE

All things, bright and beautifull…

Hij verstopt zich altijd in dezelfde min of meer droge sloot, die zwaar overwoekerd is door Rododendrons. Het kost wat tijd, want hoe dieper hij zich tussen de overhangende dichte takken verbergt – hoe langer Hond moet speuren om hem te vinden.
Eigenlijk staan wij veel verderop op het bospad allang te wachten op zijn bekende kreet: “Hoooo-hond!” … Wij horen ver weg alleen een benepen: au.
De liefste en ik kijken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
Hier klopt iets niet.
Jongste is niet kleinzerig.
Jongste, Middelste en Hond hebben zojuist het riviertje getrotseerd – een dam verlegd en duizenden brandnetels langs de oever gepasseerd in korte broek. Wat nou au?
“AU,…AU!,” klinkt het wat harder, waarop wij zijn kant in beginnen te lopen – wij kunnen hem niet zien en daarom roepen wij, dat hij ons moet blijven roepen. En dan breekt de paniek in de stem van de jongste door:
“Er zitten hier overal wespen! AU-AU! Ik kan er niet uit! Whaaaaah! AUWAU!”.
Middelste neemt een spurt en is nét wat sneller bij de verstopplek als de liefste.
Met een snoekduik schiet hij onder de takken van de Rododendrons, haakt zijn broer niet zachtzinnig achter de rand van zijn shirt en trekt hem met alle kracht uit de greppel.
“AUWAUWAU!”, blijft de jongste halfhuilend gillen “Ze steken me overal!”
“Ren naar het water”, roep ik – onzin, want daar zijn we inmiddels best ver vanaf. Tegen de tijd dat de jongste met zijn kleine beentjes de oever bereikt heeft, is hij één grote bult.
Gelukkig begint de liefste meteen aan de kleren van de jongste te trekken en schud hem eruit.
Tot zelfs in zijn rubber laarzen zitten de boosdoeners en ook de middelste ziet zijn eerdere heldendaad beloond met een wespenaanval tussen zijn schouderbladen. Hij staat met een ontbloot bovenlijf op het modderige bospad, de wespen fijn te stampen die maar niet uit zijn T-shirt willen vertrekken.
Stoer zuigen wij achttien wespenstekengif uit, en spuwen Indiana Jonesachtig op de grond.
Wanneer wij uiteindelijk onze weg door het bos vervolgen, verandert het kermen van de jongste langzaam in het bedenken van de meest agressieve destructieve anti-wesp methoden. Messen, geweren, Molotovcocktails, benzine, vuur, napalm!
Middelste vertelt over Amerikaanse Killer Bees, die wel zo groot als zijn vuist.
Het wordt een schitterend avontuur: al vertellend wordt het een steeds groter overwonnen gevaar.
De broers zien eruit, alsof wij ze aan de trekhaak naar het bos vervoerd hebben