Eventjes een vervolg op de column van een aantal weken terug. Over die theaterproductie waaraan ik mee mag doen. Er begint heel voorzichtig wat schot in de zaak te komen. Ik moet zeggen dat het me, na een hoop gezwoeg, nu dan toch eindelijk gelukt is om de danspasjes te onthouden.

Dat is al een hele goede stap in de richting, nietwaar? Daarom zie ik mijn gehuppel tijdens de zang inmiddels een stukje minder somber in. Maar er moet toch nog hard aan gewerkt worden wil het er uitzien alsof het mij geen enkele moeite kost. Gisteren hebben wij weer enorm veel lol gehad tijdens de repetitie. Helaas zijn wij dames van het gezelschap ons weer te buiten gegaan aan het lachen om onze ‘houteren Kloazen’.

Ja, het klinkt oneerbiedig maar wij kunnen het écht niet helpen. Is het voor een aantal vrouwen onder ons, waaronder uiteraard ik, al moeilijk om een dansje aan te leren? Nou, dan is dat toch zeer zeker het geval voor het merendeel van onze mannen. Zij hebben al de grootst mogelijke moeite om op de tel te lopen. Hun gestuntel en gehannes ziet er zo koddig en vertederend en belachelijk uit.

Gisteren was het weer eens raak. We moesten leren om vanuit de coulissen op de tel op te komen lopen. De dames aan de ene kant en de mannen aan de overkant. Omdat wij aan de overkant stonden konden we precies zien wat een gestuntel en geworstel dit bij onze mannen opleverde. Alleen al die vertwijfelde blikken in hun ogen, deden ons krom liggen van het lachen. De verwarring die ontstaat als ze veel te laat opkomen en in een ‘houteren klazen mars’ aan komen lopen. Oh oh, wat een schouwspel is me dat toch zeg! De mannen zijn ons lief hoor, maar het b l i j v e n mannen. Daarmee wil ik zeggen dat ze soms wel heel erg vergeetachtig zijn. De dansjuf doet er echter alles aan om haar bedoelingen en ideetjes over te brengen. Gelukkig maar, want we zijn per slot van rekening ook maar een stelletje ongeregeld.

De zangjuf heeft er ook een er hele kluif aan, om ons koor goed te mennen. Ze legt steeds maar weer duidelijk uit hoe het uiteindelijk moet gaan klinken.: "De intonatie en de uitspraak moet goed zijn anders valt heel zo'n mooi muziekstuk in het niet. Dat mag niet, dat zou zonde zijn, dus blijf bij de les, ben stil , let op, en maak aantekeningen in je boek". Na haar betoog slaan we aan het zingen en klinkt het "niet slecht" volgens haar. Nou dat geeft de burger weer moed. Wij dames zijn natuurlijk niet feilloos, m a a r ik merk dat het toch vaak onze jongens zijn die de fout ingaan tijdens de koorrepetities. En dat de zaak dreigt te ontsporen en zodoende de tonen alle kanten opschieten, behalve de goede. De zanger met de meeste kennis van noten doet er vaak alles aan om zijn medezangers de goede kant mee op trekken, maar in zijn eentje is dat verloren moeite. Want onze zangjuf spoort altijd de daders in een mum van tijd op. Niets ontgaat haar. Ze heeft oren als een oordeel. Ze hoort alles. En terwijl ze staat te dirigeren flitsen haar ogen alle kanten op om haar blik te laten rusten op de dader(s). Het lijkt soms wel op een soort van ‘pliessie en boef’. Soms roept ze verongelijkt bij het horen van een foutje, op verbaasde toon " Heeeee, wie was dat?" Dan zie ik in mijn ooghoek allemaal koppies achter iemand wegduiken, met andere woorden: ik ben er effe niet.

Ik moet daar altijd vreselijk om lachen.

Gaat u binnenkort naar een grote voorstelling in de stadsschouwburg van Tilburg dat louter door amateurs op de planken wordt gezet?

Dan hoop ik dat u zult genieten. Dat hebben wij ook gedaan.

En toe, beloon het gezwoeg van onze mennekes met een extra applaus alstublieft.

Want u gaat wat beleven! U zult zien wat een stel, soepele, acrobatische dansers uit het houteren klaozen-as verrezen zullen zijn.

Er zal geen enkele Kloas te bekennen zijn.

Die eer viel alleen "ons" te beurt.

En ’t is himmel ùitverkocht – gin körtje mir te krèige!

Daanse Jaanse, en zing ut högste lied, mee oe: ‘fèèn femilie!’