HAASTIGE SPOED, IS ZELDEN GOED!

Het is een gezegde waar ik maar al te vaak te laat achter kom. Het kan inderdaad nare gevolgen hebben. Over de desastreuze gevolgen wil ik het nu niet hebben. Die wil ik graag overslaan. Er is genoeg ellende. Nee mensen, ik hou het bij de pijnlijke doch ook hilarische gevolgen.

(Die overigens echt allemaal uit het leven gegrepen zijn!)

De meeste mensen zullen het wel herkennen, die pure paniek die bij je uitbreekt als je te laat dreigt te komen op een hele belangrijke afspraak.

Die verdomde wekker is niet afgelopen terwijl ZE heerlijk ligt te ronken in het warme bed.

En dan plots, alsof er een knop omgedraaid wordt, schrikt ze wakker.

Ze schiet als een katapult overeind, en beseft tot haar grote ontzetting, dat ze veel te laat wakker is geworden.….waaaah…P A N I E K…!!

Mensen, let op !

Vanaf dit moment, wordt het alleen maar erger!.

Ze holderdeboldert het bed uit…struikelt zowat over haar schoenen - die altijd zo knusjes en ordelijk naast haar bed staan. Nu vliegen ze alle kanten op, maar dat heeft ze niet meer meegekregen want ze bevindt zich al in de badkamer. Haar gedachten schieten in de richting van haar schoenen, ook alle kanten in - behalve de goede. Ze raakt door die totale ontreddering zelfs de weg kwijt in haar eigen huis. Ze kan verdorie niets meer vinden, en al vloekend racet ze verder naar een plek waar ze helemaal niet moet zijn.

Dan blijkt ineens niets meer op zijn plaats te liggen. Ze kijkt wel, maar ziet niks.

Ze registreert gewoonweg niets meer. Maar ja, weet zij veel? Daarvoor is ze te druk in de weer.

Tot ineens bovennatuurlijke krachten lijken vrij te komen. Want nu ligt ’t ding, dat zij zoekt, er gewoon weer wel. Maar er is geen tijd om daar over na te denken, want tegelijkertijd blijkt dat ze voor de zoveelste keer binnen drie minuten, zichzelf weer op een plek bevindt waar ze helemaal NIET moet zijn.

Haar gedachten flitsen als ongeleide projectielen onverminderd voort in haar hersenpan.

Ze krijgt het met geen mogelijkheid voor elkaar, om ook maar één ding goed te doen.

Hierdoor stagneert het hele ochtendritueel als de neten.

Het enige wat ze denkt is : "Ik ben hartstikke te l a a t " én : "ik moet w e g zien te komen…en wel héél snel". Ze staat dus in de badkamer te zoeken naar wat spullen, maar die spullen liggen in de slaapkamer. Ze is in de slaapkamer en ze merkt dat haar schoenen niet staan, waar ze horen te staan.

Waar zijn die krengen nu toch verdorie? Sakkerend en tierend rent ze alsmaar als een halve gare heen en weer. Haar denken is steeds één stap vooruit op haar handelen. Da’s goed, maar afwisselend gaat het even snel helemaal andersom. Wat nog meer paniek oplevert. Ze is met veel te veel dingen tegelijk bezig. Daardoor stelt haar coördinatievermogen h e l e m a a l niets meer voor.

Door het gesjouw en geklungel laat ze ook nog van alles uit haar handen schieten.

En negen van tien keer, valt het kapot – ook dát nog!

"Verdomme" gilt ze, terwijl ze al weer als een kip zonder kop en vier grote poten verder vlucht naar een ander vertrek in haar huis.

In gedachten zit ze allang op de fiets, maar in werkelijkheid staat ze nog gewoon in haar blote kont op de badkamer. Geen wonder dat er dan dingen fout gaan.

Alles zit tegen, en nog steeds werken die hersencellen in haar gigantische duffe kop op volle toeren.

Maar ze redt het niet om op een normale manier te denken.

Alles draait om dat ene doel: toch nog zo snel mogelijk op die afspraak proberen te komen.

Ze zit nu dan toch e i n d e l i j k op de fiets, en al flink trappend merkt zij huiverend, dat het toch wel héél erg koud is. Maar ja, ze had ook helemaal geen tijd om daar rekening mee te houden. Eindelijk komt ze op de plaats van haar afspraak aan. Ze stuift naar binnen, doet haar jas uit, roept nog quasi luchtigjes :"hallooo ?!" en - alsof het nog niet genoeg was geweest voor die dag – ziet ze dán pas, dat ze alleen maar haar onderjurk aan heeft…

Of…

De bruiloft is al in volle gang. Maar ze heeft het gelukkig nog net gered. Ze ziet er geweldig uit in mijn feestkleding. Ja, dat had je gedacht. Want wat ze nu merkt is echt vreselijk. Ze schrikt zich rot. Ze zou wel door de grond willen zakken. Want ze ontdekt dat ze zal moeten dansen op die dierbare en overduidelijk zichtbaar afgesleten comfortabele pantoffeltjes.

Die schattige schoentjes die altijd zó mooi onder deze jurk staan, staan nog steeds mooi - thuis!

Of…

Ze komt terug van de kapper en treft thuis een hevig verontwaardigde echtgenoot aan. Hij vertelt dat hij de hele ochtend gezocht te heeft naar zijn ondergebit. Want het ondergebit dat in zijn bakje lag, paste helemaal niet. Oeps…ze heeft in aller haast per ongeluk zijn ondergebit in gedaan.

En vreemd genoeg heeft ze daar helemaal niets van gemerkt.

Welnèè, ze hèè ’tur zelfs un bekske koffie meej unne koek meej weggewerkt!

Gem: hedde gij hier nog iets oan toe te vuuge?

Of ben je een van de gelukkigen die zelfs onder de meest stressvolle situaties ijzig kalm kan blijven?

Dè leste, van die taande – dè hedde gij vurzonne: verrekte maf!

Mar de rest? Dè bende gij hillemaol – ten bloote voete ùit.

Sommige meense zen schaope mee vèif poote (en ik wit, dè gij de ok zèit) mar soms bende dus meer unne vliegende kiep mee extra drumsticks…

Hedde gij al is geprobird om te belle, degge wè laoter komt? Zot meens!