Jullie zijn wél i j d e l , zegt de fotograaf, wanneer wij eerst onze lippen willen stiften.

Hoor eens even wie het zegt!

Ik weet toevallig dat deze Max Koot der Lage Landen voor een eigen foto-introductie elders, zijn eigen kop liefst zeven maal op zijn aller voordeligst wist te presenteren.

Lieve man: wij hoeven er maar één. Dat moet natuurlijk wel een hele goeie zijn, dat snapt u.

Wat wij, Madame Koogje en ik, dan wensen?

Ikzelf vind dat ik er niet zo herkenbaar op hoef te komen. Ik fotografeer niet zo makkelijk, Koogje is wél fotogeniek, dus daar moeten we dan goed gebruik van maken.

En, vragen we bedeesd, of het iets met een hoedje mag zijn?

CuBra heeft immers iets met hoedjes en dat kan net zo goed op ons van toepassing zijn: onder één hoedje misschien?

De Dames Dubbel spelen nog even met de gedachte om in BH te poseren, maar aangezien we – ook met een gezamenlijke inbreng – de dubbele D-cup nóóit of te nimmer halen, laten we dat erotische idee maar varen.

Hetgeen door de fotograaf ten zeerste wordt betreurd.

De dames liggen wel regelmatig gierend dubbel, wat de moeilijke taak van onze Max niet eenvoudiger maakt.

Bovendien is er iets mis met het licht: er is te weinig licht.

Wij vinden het onbarmhachtig genoeg, maar de camera heeft er veel moeite mee.

Het resultaat is dan ook mager.

Veel foto’s zijn bewogen, terwijl wij het toch een serieuze zaak vinden hoor, meneer de fotograaf.

Echt waar!, beweren wij met uitgestreken smoel.

Ik zie aan zijn gezicht dat hij hier ernstig aan begint te twijfelen.

Of hij dan niet iets kan photoshoppen, zodat hij met de computer onze beide gezichten tot één gelaat tovert? Dat wil hij wel proberen.

Wat het resultaat van dit experiment is, blijft u hier gelukkig bespaard.

(Volgens Lisette zien wij samengevoegd eruit, als een patiënt met een kakelverse forse hersenbloeding. Mijn oog zit drie centimeter hoger als het oog van Lisette, en Lisette vindt dat haar mondhoek er zomaar vreemd scheefjes bijhangt. Lisette denkt dat het totaal een heel stuk opknapt, van een sigaretje! Daarom maakt zij een gat in de foto en steekt een filter erdoor. Zie: Quasimodo is niet gestopt met roken!)

Nah, de vertwijfeling bij meneer Koot neemt nu met hele grote sprongen toe.

Wij poseren met hoedje zus, met hoedje zó, en profiel, en face, staand, zittend – de fotograaf klimt zelfs op een stoel – maar het wil maar niet.

Wij zien er niet uit!

Ik zie er niet uit: het is of The beauty and the beast, of ik sta erop als Sancho Panza…

Lisette doet mij voor hoe ik verleidelijker de lippen kan tuiten, maar die moeite had ze zich beter kunnen besparen. Hoe ik ook mijn best doe, het wordt helemaal niets.

Vissenkop, oude vissenkop, en mijn hemel: wat ben ik grijs – Lisette, ben ik zo grijs?

Jeh, medje! zegt Lisette – zij gaat voor de waarheid, maar dat had in dit geval ook wel wat subtieler gekund Koogje…

Zelfs meneer Koot, geeft het na een uur echt helemaal op.

Hij zal wel zien, wat hij er van maken kan en mailt ons de resultaten.

Ja, nu zitten we met de gebakken peren.

Hadden we verleden week plechtig beloofd dat u zich op een gezellig kiekje kon verheugen, moet ik u deze week mededelen: dat het er niet is.

Ook niet na een ochtend photoshoppen, waarbij de fotootjes door het uiteindelijk te gebruiken formaat dan wel scherper lijken maar tevens als menselijke gezichten niet meer herkenbaar zijn.

Dát gaat ook weer te ver. Hebt u nog heel even geduld? We doen het gewoon opnieuw, als we ingestorte Max tenminste nog uit zijn dwangbuis gelokt krijgen.

Want kijkt u zélf nou, dit is toch niks?

(Wat natuurlijk NIET aan Max ligt: Max, lieverd, het ligt aan ons hoor…)

Ik vind foto's laten maken de gewoonste zaak van de wereld, maar heeft u al eens geprobeerd om u te laten fotograferen met een onwillig type aan uw zijde?

Ik zal u vertellen: dat is een ramp!

Die Geux beweegt te veel, en daarom staat ze op ieder fotootje naast mij als een vage veeg. Of ze heeft haar ogen dicht! Eigenlijk doet ze er alles aan om maar zo weinig mogelijk in beeld te komen. Daarbij wordt de zaak nog eens extra bemoeilijkt omdat Geux, de heer Koot continu opjaagt en hem weinig kans geeft om zijn artistieke gaven tot volle bloei te laten komen.

Wat een geduld heeft die man!

En ik wil me niet op de borst slaan, maar dat doe ik deze keer toch wel.

Aan ideeën hadden we geen gebrek: hoedjes, struisvogelveren, kamelenpetjes - ook allerlei ingewikkelde composities werden geprobeerd, enfin, na een hele avond Geux bij de les te hebben gehouden , was het resultaat erbarmelijk slecht. Vond ik.

Ik wilde een nieuwe fotoshoot.

Maar Geux die vond de foto's er p r i ma uitzien...

Ze wilde me doen geloven dat dit niet te zien zou zijn als het op CuBra formaat tevoorschijn zou komen.

(Ze tracht op deze manier weer eens een keer zo min mogelijk in beeld te komen...joa-oa ammehoela...ik heb haar door!)

Ik ga nog één keer samen met de Heer Koot mijn uiterste best doen, om haar er toe te beweging zich NIET te bewegen. FREEZE....Nu maar hopen dat het gaat lukken. 

Wen gedoe meej dè meens zeg! En dè ammel veur un fotooke....