DD = Dames Dubbel (Geux en Koogje)

Doel voorbij schieten…

 GEUX:

Dit is een hele rare week.
Laat ik middenin beginnen.
Kom op!
Mijn werkgever, de u welbekende Firma B., heeft  b e s l o t e n  om van 4.500 werknemers – tien Euro per iedere werknemer over te maken op giro 555. Een goede zaak.
Eh, maar er staat hier ván iedere werknemer – en dan: per iedere werknemer…hoe bedoelu’ precies, zeg, wáár komt dit geld dan vandaan?
Dat zal ik u vertellen.
Luister, …het is het geld van het Kerstpakket. Echt waar, van het kerstpakket 2005.
Nu vind ik een kerstpakket al jarenlang helemaal twee keer niks.
Iedereen zeurt en zeikt altijd over de overdaad die in de schoot geworpen wordt.
Overdaad, is een mooi woord voor iets dat nooit goed is, of nooit goed genoeg. Iets dat u niet nodig heeft. Het geven van een kerstpakket is een overbodige daad  op zich.
Binnen een andere Firma hebben collega’s & ik ooit bewerkstelligd, dat medewerkers zelf de keuze mochten maken tussen: een kerstpakket - of het bedrag dat besteed werd als donatie aan een ‘goed doel’, naar keuze van de Firma. Gelukt, fijn, iedereen tevreden.

Bij de Firma B was dit allemaal allang geregeld, vóór ik er een voet binnen gezet had.
Binnen de Firma B. gingen er in het verleden jaar, 2004, pakweg tweehonderd donaties (van de 4500 medewerkers) naar een goed doel in Roemenië.
Nu malen de molens binnen de Firma B. altijd uiterst langzaam. Traag, h e e l  e r g  t r a a g .
En als het over ‘geld’ gaat, dan mag u daar helemaal wel een lekkere periode voor uittrekken.
Maar giro 555 blijkt een toverformule.
Binnen  t i e n  dagen heeft Firma B. besloten: besloten dat…
vijfenveertigduizend euro’s, vanuit gelden van kerstpakketten 2005, als ongevraagde en aldus afgedwongen donaties naar het gironummer gaan, en het Bestuur doet daar heel groots nog eens een bedrag van vijfduizend euro bij. Komt het totaal op 50.000 euro.
(Even voor het vergelijk, ik ben nu eenmaal een táng, maar als we uitgaan van de 200 vrijwillige bijdragen van 2004 á 10 Euro, kom ik op 2000 Euro. Dan plus die 5000 Euro van het bestuur (ik denk: namens het Bestuur hoor, de ideële winstbestemmingen van zoveel procent, – belastingvoordeel etc.) komen we toch maar op een ietwat minder spectaculair maar in ieder geval unaniem werkelijk van harte geschonken bedrag van 7000 Euro. Hoort of voelt u het verschil?)
T i e n  dagen om tot een besluit te komen is trouwens een absoluut record – dat is eigenlijk het meest opmerkelijk aan deze actie…

Wij ontvangen dit bericht over ons verrassende ongekend gulle gedrag, per bedrijfsmail.
En een dag later, per post.
En iedereen is boos – om verschillende redenen.
Ik kan alleen maar voor mijzelf spreken.
En op die manier spreek ik ook mijn collega’s aan: Ik heb me blind geërgerd aan hun reacties van dit jaar. Ik heb daar niets van gezegd, ik zeg daar al jaren lang niets van – ik gun het ze -  maar nu vragen ze erom: de kerstpakketten gaan open en dan begint het afkeurend gemauw over: hoe erg het wel weer niet tegen valt.
Ieder jaar opnieuw geef ik subtiel het alternatief van een schenking: het scheelt een hoop gezeur en ergernis over een rol beschuit en een blik ragout, of over een reistas die op de eerste dagtocht al scheurt.
Bovendien zijn andere mensen wel hartstikke blij met de vijftien euro van het kerstpakket zoals mensen in Roemenië, Vietnam, Mozambique, of zoals de patiënten van een abortusboot ergens op de wilde baren.
Overal heersen ziekten als AIDS, TBC, er is honger, gedwongen prostitutie, kinderarbeid, armoede, er zijn domme burgeroorlogen, ongeruimde mijnenvelden, sprinkhanenplagen die de magere oogsten kaalvreten, watersnood en waternood, er is schrijnende nood - aan alles.
Natuurlijk gun ik mijn collega’s een project van min of meer hun eigen keuze, want nadat dit megamonster 555 project voor Azië een giga succes is geworden, hebben andere projecten hun gulle gaven héél hard nodig en waarschijnlijk het nakijken.

Er zijn 26.000.000 slachtoffers, wereldwijd, in ‘andere’ noodgebieden, buiten de 150.000 slachtoffers van de tsunami in Azië.
Zesentwintigmiljoen mensen, die u niet op televisie ziet – mede omdat er geen toeristen met videocamera’s in deze gebieden rondlopen… Dat is natuurlijk niet voor niets, er is namelijk niets te vreten – niets te zien – niets te beleven – niets te halen. Zelfs de zon, schijnt niet overal. En ik neem aan dat het, ondanks beschermingsfactor 30, niet écht lekker insmeert in een leprakolonie met vijf sterren.

Inmiddels is er wereldwijd 3 miljard toegezegd: exclusief voor Azië. 

Daarom mail ik de ‘werkgroep’ van de Firma B. dat ik, wanneer er iets te kiezen valt – mijn kerstpakketgeld zoals altijd nog steeds ter beschikking stel, voor een project buiten Azië of verder weg van de noord oostkust van Afrika.
Het risico dat nee zeggen tegen een goed doel gezien wordt als heiligschennis, neem ik op de koop toe. Dat ik de Firma B. nog nooit nodig heb gehad om een bedrag op giro 555 gestort te krijgen staat als een paal boven water…