DD = Dames Dubbel (Geux en Koogje)

Pril geluk hapt heerlijk weg

KOOGJE:

Pril geluk, hapt heerlijk weg.
Sinds een week of twee krijgen wij elke dag bezoek van een heel leuk stel. Nu is bezoek krijgen meestal erg gezellig. Maar elke dag bezoek ontvangen zou toch een beetje te veel van het goede zijn. Vooral als het steeds om hetzelfde koppel zou gaan. Maar in dit geval genieten wij er elke keer weer van. De enige in ons gezin die er soms moeilijk over doet, is onze kater: Biroe.

Hij heeft het niet zo op dit stel. Hij vindt ze namelijk hondsbrutaal. En eerlijk gezegd kunnen wij hem geen ongelijk geven.  Zodra hij met zijn oren in zijn nek naar binnen komt rennen, weten we al hoe laat het is. Dan is hij weer erg vijandig begroet door die twee. Dan duurt het écht niet lang meer of daar komen ze  weer gezellig binnen vallen, vliegen… Ze komen altijd via de keukendeur naar binnen. Eerst komt mevrouw Merel naar binnen trippelen, direct gevolgd door mijnheer Merel. Ze kijken altijd eerst behoedzaam om zich heen, en als de kust veilig is, beginnen ze hun slag te slaan. Ze hebben het namelijk voorzien op het voer van: Biroe. Het zijn nota bene van die droge bruine kattenbrokjes, die ze ook aan hun kroost voeren. Blijkbaar schrokken die kleintjes die gortdroge happen moeiteloos naar binnen. We snappen er niets van. Waarom zijn de gewone sappige Hollandse wormen toch niet meer in zwang?  Bij wijze van dank voor onze gastvrijheid laten ze a l t i j d een gezellige vogelflats achter op onze keukenvloer. Als dát geen geluk zal brengen, dan weet ik het niet meer. Binnenkort zullen de kleintjes wel uit gaan vliegen en zal het gedaan zijn met het frequente bezoek. Maar ik neem aan dat ze onze gastvrijheid volgend jaar wel weer zullen belonen met een nieuw nestje in onze tuin.

En Biroe?

Tja, die zal er mee moeten leren leven, dat hij niet de enige is die de kattenbrokjes lekker vindt.

GEUX:

Ik kén dat, allemaal lekker mee-eten uit de ruif. Merels, kerels: en allemaal mee-eten! Soort één, krijgt tegenwoordig hier ter plekke weinig kans. Heer Hond bewaakt huis en haard met zoveel verve dat de merels de bijkeukendrempel niet meer zomaar naderen. Heer Hond hoeft alleen maar te rijzen (op te staan) en frrrrrrrt, schetter-schetter (Véél K.., S… en F… woorden, in het ‘merels’, hetgeen wij absoluut niet verstaan, en gelukkig maar; want het schaamrood zou ons alleen maar naar de kaken stijgen), en daarmee: exit, familie Merel.
Tegenwoordig komen ze hier groot met gemorst vissenvoer!  De voortuin waar de vijver is, is redelijk rustig en een Eldorado voor merels. Voer, water, rust – wat wil een merel nog meer? Wormen? Forget it! Low cholesterol fast food!

Categorie twéé: de kerels. Kerels eten, nee, kerels vreten de oren van je hoofd. Dit huishouden bestaat uit uitsluitend: kerels. Bijna, de uitzondering op de regel, vorm ikzelf- hetgeen te verwaarlozen is. En zéker wanneer het zomert. Wanneer het zomert, zwemmen wij. En niet alleen wij. Vriendjes zwemmen mee en vriendjes  e t e n   vervolgens mee. Vriendjes consumeren: bergen! Ik vraag me af wáár ze het laten, broodmagere lijven en lijfjes (bij ons lopen de leeftijdscategorieën nogal uit elkaar, dus ook het formaat lijf)  maar als je ziet wat er allemaal in verdwijnt? Hebben ‘ze’ nét allemaal gegeten: willen ze snoepen en melden ze luidkeels dat ze: “nog geen toetje hebben gehad!” Het aantal gangen van een menu, wordt een labyrint! Toetje, is een verkleinwoord voor dessert. Ik vraag tegenwoordig meteen of ze een TOET willen maken, want ik zou dat wel graag eens zien. Dát moeten hele soepborden vól worden, dat is in een dessertschaaltje niet te vatten. En ter afsluiting van de dag smeren de heren: een boterham. Nou ja, één? Niet zo zuinig, maak er een lekkere grote stapel van, bak wat tosti’s – zwemmen maakt hongerig!

Zelfs Heer Hond weerstaat bij deze tropische temperaturen de aanblik op het koele zwemwater niet en springt poedelnaakt vanuit de rijdende auto, en sprint niets ontziend richting water. Zwemmen maakt ook Hond hongerig… dus bij de laatste avondboterham posteert hij zich met smekende blik naast de ijskast. Hij wijst bijna op zijn bek: korstje hier, please, korstje hier!  Please! Look at me!