|
|
DD
= Dames Dubbel
(Geux en Koogje)
Dames Dubbel (foto volgt)
GEUX:
Ik lees het Brabants Dagblad enkel en alleen op zaterdag. Wij hebben thuis dan ook meteen gebruikgemaakt van de zaterdag-abonnee-service. Maar ja, zo komt het wel eens dat ik regionale ontwikkelingen niet helemaal goed bij kan houden. Daardoor is een artikel in het oude Stadsnieuws voor mij een verrassing: TIWOS, de woningbouwvereniging, is (weer) de grote sponsor van de Tilburgse revue.
Het is voor u allen natuurlijk hele oude gesneden koek.
Ik ben, sinds de allerlaatste voorstelling, een absolute fan van dit Brabantse evenement.
Dat teksten wederom aangeleverd gaan worden door (weer eens) alleen mannen, drie mannen, is voorspelbaar – drie koningen gaat maar niet voorbij…
Het thema van de nieuwe revue is: het gevoel. Heb ik altijd gedacht dat vrouwen daar een patent op hebben… op HET gevoel. Maar nee… Aad de Geus kan de portefeuille emancipatie met een gerust hart potdicht laten. Als ik al enige vreugde beleef aan het koningskind, is het in ieder geval het feit dat het een meisje betreft… maar ook dat was niet nodig geweest.
Desalniettemin: vrijdag is nog steeds de enige vrouwendag op CuBra, dan moet het ook maar echt een vrouwendag worden ook. Daarom stel ik een samenwerkingsverband voor met een andere dame.
U kent haar misschien beter onder haar alias: Petra Paridaans.
In het echte leven draagt zij de naam Lisette Koogje. Lisette heeft lang na moeten denken of ze dit wel wilde: met mij - samen, schrijven voor CuBra.
Eigenlijk vindt Lisette het doodeng.
Ik beweer steeds dat u niet bijt, dat u niet scheldt of slaat, maar zij wil keiharde garanties.
Dus als u haar eens wat positiefs wil mailen, dan graag.
Wát wij gaan schrijven, soms in Haaikaants (volgens Lisette is dat stads, vermengt met het Brabants dialect) - laat zich toch helemaal niet op muziek zetten, ook niet op hele gevoelige.
En wij weten in de verste verte niet, hoe het allemaal uit gaat pakken. Maar wij zullen ons opnieuw prachtig laten portretteren voor de site, want het oog wil immers ook wat. Daar bent u met mij alleen altijd al bekaaid genoeg vanaf gekomen. U heeft dus eindelijk iets om naar uit te zien.
Of het verder leuk wordt? Dat gaan we proberen, dames én heren!
Vanaf nu – iedere vrijdag: D.D., wat niet slaat op de omvang van de boezems, maar op:
Dames Dubbel met Lisette Koogje & Gemma Geux. Deze week: ta-ta-ta-tahhhh, Lisette Koogje!
KOOGJE:
ENTREE
Ik vind het altijd spannend, op het enge af, om ergens voor de éérste keer binnen te komen.
Zo ook die keer, dat ik kennis ging maken met het Oirschots Gemengd koor.
Toen ik bij het gebouw aankwam, zag ik vlak voor mij een oude man het gebouw binnengaan.
Nu is dat op zich niet vreemd. Ware het niet, dat deze man er helemaal poedeltje-naakt bijliep.
Van allerlei dingen flitsten er door mijn hoofd.
Een ding stond vast, hier klopte iets niet.
Op mijn vraag: waar hij moest zijn, keek hij mij met zijn ingevallen koppie heel vriendelijk aan, stak gedecideerd zijn arm door mijn arm, en voor ik het wist schuifelden we gezellig verder en kwamen we via de klapdeuren binnen.
Plots stond ik daar - temidden van alle koorleden, met een s p i e r n a a k t e man aan mijn zijde.
Ik zag de stomverbaasde gezichten en was me bewust van het, voor hen, vreemde schouwspel.
Er moest iets gedaan worden.
Mijn openingszin bestond uit de onsterfelijke woorden:
"Hallo, ik ben Lisette, waar is hier het toilet?"
(Eindelijk, Stanley afgetroefd…)
Grote ogen staarden me aan, maar niemand kon een woord uitbrengen. Ik zag een tiental vingers verdwaasd één richting uit zwaaien, waarna de blote man en ik de zaal doorschuifelden op zoek naar wat meer privacy.
De menigte stond ons nog steeds perplex, roerloos en met open monden na te staren.
Gelukkig was de man tevreden met mijn keuze en ging gewillig op een van de toiletten zitten. Nu had ik mijn handen vrij om verder in actie te komen. De vragen tolden nog steeds razendsnel door het hoofd. Wie is deze man? Waar komt hij vandaan en waar moet hij naar toe?
Antwoorden: Het gebouw bleek te grenzen aan een bejaardentehuis (zo heetten deze oorden destijds nog). De beheerder nam telefonisch contact met hen op. "De verpleging mist hier niemand hoor", beweerden ze beslist, "maar we zullen wel eventjes komen kijken." En ja hoor, mijn pleeboy woonde daar wél. Bleek, dat ie via een open raam in zijn adamskostuum de wijde wereld in was getrokken.
Ik hoefde mezelf niet meer te introduceren bij het Oirschots Gemengd koor.
Dat werk zat er al op. Het ijs was op een wel heel wonderlijke manier gebroken.
Voor herhaling vatbaar, maar ja… op deze site kan ik me niet achter de blote billen van een meneer verschuilen!
Reactie aan DD mailen? Verstuur uw bericht door HIER te klikken.