PARANOIA

Potverdorie, het zál toch niet wáár zijn?

Schreef ik u vorige week: …Op bezuinigingen binnen de Gezondheidszorg moet u mij niet aanspreken. Dan raak ik helemaal niet meer uitgeschreven en uitgejankt. Over verspilling binnen de zorg eveneens geen woord, want dan spuw ik VUUR. Over salarissen in de zorg (voor de werkvloer): geen letter, geen letter alstublieft.
Haal een emmer!
En vervolgens heb ik u gemeld dat:
…volgens mij de AIVD bij ons in de buurt actief is, dat ik daarom alle kruiskopschroeven uit het pand heb verwijderd...
valt deze week de verzamelde pers over de gigasalarissen van de directeuren van Zorginstellingen!

Ergens in ons huis zit er vast nog zo’n schroefje verstopt…

Over het onderwerp ‘directie-beloning’ had ik maanden geleden enkele artikelen vanuit vakbladen naast mijn stoel liggen, die bij mij ook enige onrust veroorzaakten. Ik heb daarover een column geschreven voor het personeelsblad van de Firma B. waar ik in dienst ben.
In de strekking van ‘et tu, Brutes’.
Er staat iets in over dat een directeur natuurlijk minimaal vier maal zo hard en verantwoordelijk werk levert, als tien fulltime beroepskrachten op jaarbasis. Vier maal zoveel inzet, twintig maal zoveel uren. Dat een directeur van een Zorginstelling natuurlijk moet kunnen concurreren met het mondiale bedrijfsleven, met de begrijpelijke opgaaf van redenen zoals een Nederlandse minister zijn toekomstig verhoogde inkomen verdedigt.
Dat een directeur daardoor, na al die tropenjaren, vele malen harder en eerder toe is aan het (door hém wel-) verdiende prépensioen.
Een Hoge (b)Oom, slijt immers sneller in de wind en Gras kun je altijd maaien.
Vervolgens heb ik deze column l a f ge-delete: bijt nooit de hand, die u voedt.
Oh jee, ramp, niks gedelete!
Ik heb hem ergens ver weg opgeslagen – maar voor de AIVD niet ver weg genoeg…

Daarna dacht ik cruciale en zakelijke bedrijfscorrespondentie voortaan rechtstreeks te voeren met het hoger kader. Het betrof ditmaal een totaal andere kwestie. Het had te maken met een befehl-ist-befehl-principe, en dat de werkvloer gewoon uitvoering dient te geven aan een onmogelijke opdracht van het management.
Zo’n brief heeft resultaat - want ik heb binnen drie dagen de laaiende directeur aan de telefoon: dat hij het nooit zó opgeschreven zou hebben! Hiërarchisch begint de goede man mij langdurig de les te lezen, want dat schijnt zo te horen in onze organisatiestructuur en eindigt hij het eenzijdige gesprek met de opmerking dat: de boodschap is over gekomen.
Dat hij zijn invloed zal aanwenden om in de toekomst dit soort excessen te voorkomen.
‘Dan heb ik mijn doel bereikt, dat is prettig, en mag ik u verder ook een hele prettige dag toewensen?’ fluister ik d i e p onder de indruk in de hoorn, want ik weet namelijk zelf héél goed waarom ik het opschrijf, zoals ik het opgeschreven heb.
Tegenwoordig word ik door het management en de directeur gebeld, zowat voor de inkt droog is.
Hoe zou dat nou toch komen?
Een gevalletje: bedrijfsspionage?

Ik moet zeggen dat de koude rillingen ook mij over de rug liepen toen enige tijd terug ene Joep in de media uitvoerig de revue passeerde: 21 11 2003 Joepie de Poepie.
Toeval.
Op veertien november van het vorige jaar beweerde ik dat we geen Brabants volkslied gaan krijgen, anno 2004: we hebben het niet en we krijgen het niet.
Toevallig.
Voorspelde ik op 19 september twee-duizend-en-drie Maxima een dochter? Tatataaah Amalia!
Vijftig procent kansberekening.
En schreef ik op 4 april van datzelfde jaar: al Kut? Nah, ’t is nog steeds: één Koet, ál Koet.
Eh…

Daar treft de AIVD geen blaam, dat is vast de CIA…

Goh, w i e is toch eigenlijk die man, die op zondag hier het vlees komt snijden?
Dat ik me dat nooit eerder heb afgevraagd…
En die k a b e l aan het uiteinde van mijn laptop, wás die er altijd al?
Hoe komen al die s c h r o e v e n weer hier in de muur?
…
Zeg schat, eh m e n e e r , is onze hond, wel een hond of…