INHOUD DD
HOME
SPECIAAL
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
INTERVIEWS

PRINT PAGINA
 

DD = Dames Dubbel (Geux en Koogje)

 


GROEISTUIPEN

KOOGJE:

Het kind kondigt aan dat ie een hele toffe kamer gevonden heeft. Hij wilde al langer op kamers gaan wonen, maar zijn vader en ik hebben hem daar nog enkele maanden van weten te weerhouden. Maar aangezien hij NU een kans uit duizenden heeft om op deze kamer te kunnen gaan wonen, laat hij zich niet meer langer door onze goede adviezen weerhouden.

En omdat wij het hem van harte gunnen dat hij in het huis van zijn dromen kan gaan wonen, op een toplocatie in het centrum van de stad, is de kogel snel door de kerk. Pa-lief zal hem bijstaan in het opknappen van deze kamer en Ma-lief zorgt thuis voor alle toestanden die de verhuizing met zich meebrengt.

Zijn, in de afgelopen twintig jaar, zo zorgvuldig bijeen gespaarde spulletjes worden allemaal bekeken en al mijmerend over hoe destijds zijn oogjes stonden toen hij ze van de Sint of Kerstman cadeau kreeg, stop ik ze in dozen. Ik ben nooit een melodramatische moeder geweest, dus nu ook niet. Ik gun hem zijn leventje van vrijheid en plezier. En nu ook deze grote stap naar algehele zelfstandigheid. Maar vreemd zal het wel zijn, zo zonder hem. Van onze drie kinderen, is hij toch wel de meest dynamische. Een knul met een tomeloze energie en veel gezelligheid. Hoewel we die gezelligheid de laatste jaren toch een heel stuk hebben moeten missen. De reden is, net zoals bij zo velen - de niet helemaal rimpelloze schoolcarričre, een portie onverantwoordelijkheidgevoel en dit alle twee dan ook in de breedste zin van het woord. Maar ook dat schijnt heel normaal te zijn, blijkt ons nu. Elk kind heeft zo zijn eigen "ding". Wij hadden het idee dat we bij dit kind alle zeilen bij moesten zetten om ook hem te laten zien wat het leven, als volwassene, inhoudt. Het heeft veel tijd en heel veel "praatsessies" gekost om hem liefdevol, doch sturend toe te blijven spreken. Kinderen opvoeden is heerlijk hoor, en ik zou echt niet anders gewild hebben maar heel soms dan snakten we toch naar een beetje meer rust. En al te vaak hebben ouders (en dus ook wij) verwachtingen bij een kind, waar aan het kind zelf niet kan, of wil, voldoen.

Wij zijn blij dat we hem uiteindelijk de ruimte hebben gegeven om zijn eigen leventje te gaan indelen zoals hij het zelf wil.

De maatschappij legt sommige jongeren te veel op. Er moet vooral een diploma gehaald worden. Maar niet elke jongere kan tegen het schoolse systeem waar hij mee te maken krijgt. Wat ik als moeder ervaren heb, is dat de huidige schoolfabrieken niet de gelegenheid krijgen om echt met deze moderne tijd mee te gaan. Toch hebben ook deze afgehaakte jongeren, waaronder onze zoon, hun eigen talenten. Ook zij hebben de maatschappij veel te bieden. Vaak zijn het harde werkers met een groot sociaal gevoel. In ieder geval zijn wij blij dat onze knul nu lekker in zijn vel zit. Dat is voor ons het allerbelangrijkst. Het is alsof, nu hij op kamers woont, wij ons gezellige kind weer terug gekregen hebben.

En dat geeft ons een heerlijk rijk gevoel.

 

GEUX:

Wij staan nog maar aan het begin, van het door jou hierboven beschreven proces. Omdat de leeftijden van ‘onze schatjes’ zo ver uit elkaar liggen, heb ik het gevoel dat ik al drie generaties lang naar Sesamstraat kijk. Wij lezen van het ene kind, naar het andere – avond aan avond - voor uit Paulus de Boskabouter, Pinkeltje, en Jip en Janneke kennen wij van buiten. Ik hoor net op het nieuws dat Fiep Westendorp, de illustratrice van J&J vandaag is overleden. Bij ons leeft Fiep, zoals schrijfster Annie, gewoon lekker heel lang door. Boek van de bieb uit? En niet meteen iets anders voor handen? Dan grijpen we nog altijd met liefde terug op de bijna sleets gelezen banden van deze kinderbijbels. Fiep en Annie zijn niet kapot te krijgen! De door ons (als kind) zo gewaardeerde Puk en Muk en Moortje zijn na kind nummer één, helaas definitief uit het voorlees-assortiment geschrapt. Het kán echt niet. We vinden dat daar zoveel discriminerende niet te omzeilen dommigheid in staat, dat de verhaallijn onverkoopbaar is geworden. ‘Muk en Moortje’, zijn nu alleen nog de namen van mijn moeders poezen.

Maar ook hier groeit de oudste de deur uit. Wanneer ik hem vraag om – in tegenstelling met de vorige studiepoging – zijn beurs dit keer wél op tijd aan te vragen, vertelt hij dat hij twijfelt aan het gebrekkige nut van een beurs voor thuiswonende studenten. Ik moet toch echt niet denken dat hij iedere dag een reistijd van wel d r i e uur in de trein gaat verdoen? ‘Lieverd,’ zeg ik, ’dát moet jij voor jezelf uitmaken – wil ik eens voor je informeren bij een collega in Hilversum, hoe het daar met de kamermarkt gesteld is?’ Zo gaat het dus: de oudste haalt het rijbewijs en de jongste kan nét zijn veters strikken. Wij blijven absolute beginners, met het eind nog lang niet in zicht – mijn zwager heeft gelijk: ‘een kindje, is nooit weg.’ Heerlijk!


Terug naar begin van de pagina

 

Reactie aan DD mailen? Verstuur uw bericht door HIER te klikken.