HELLO DOLLY

KOOGJE:

Sinds een maand ben ik met een leuk theaterproject bezig. Er werken heel veel mensen aan deze productie mee. De repetities zijn in volle gang, en de toon is al gezet. Het enthousiasme is niet te stuiten. We willen er met z'n allen voor gaan.
Elke repetitie zie je voorzichtig iets groeien. Worden er bepaalde zaken steeds duidelijker en concreter. Zie je voorzichtige groei in de karakters, die de mensen gaan vertolken.
Dat is voor mij fascinerend om te zien en mee te maken.
Het spelen vind ik leuk. Maar gemakkelijk is het voor mij z e k e r niet. Het is onwennig om in de huid van een ander te kruipen. Ik bewonder dan ook de medespelers die met het grootste gemak switchen van hun eigen persoon, naar hun rol. Door veel naar ze te kijken tijdens de repetities, krijg je meer inzicht in hoe ze in staat zijn dit te doen. Ik blijf het knap vinden. En ik ben reëel genoeg om in te zien, dat ik nooit in staat zal zijn om zoiets goed te kunnen. Maar dat neemt niet weg dat ik het fantastisch vind om te doen en blij ben, dat ze mij nu voor de tweede keer een kans gunnen om het weer een keertje te gaan p r o b e r e n.

Nu vond ik dat ik met een stukje zang en een klein rolletje al ruimschoots door het productieteam bedacht was.
Maar nee, er komt nog een andere discipline bij. Ik mag nu ook een d a n s j e gaan doen…
Terwijl ik dit neerschrijf kan ik nauwelijks een schaterlach onderdrukken. Maar goed, ik werd ervoor uitgekozen, dus ik doe mijn uiterste best en om in de geest blijven van ons team: ik ga ervoor!
Met het (alweer) grootste gemak doet de choreografe (oftewel onze dansjuf) ons opnieuw voor, wat er straks van ons verwacht gaat worden. Ze beweegt zich wat vloeiend heen en weer, en het ziet er inderdaad best wel makkelijk uit. Maar ja: dan komt het moment dat je zo’n juf na mag gaan doen....
Nou, dat wordt dus een héél ander verhaal. Het word je dan je héél snel duidelijk dat het absoluut geen makkie is. Kijk, voor een leek is het onthouden van ‘wat pasjes’ alleen al, een heel karwei!
Met wat extra inspanning moet dát wel gaan lukken. Maar dat is nog niet alles…
Het wordt nog veel erger, als je ontdekt dat je met de armen loopt te zwaaien terwijl je ondertussen alleen aan de juiste volgorde van die pasjes loopt te denken. Er gebeuren de vreemdste dingen met mij. Het lijkt wel alsof ik een enge ziekte heb, die heel mijn motoriek op hol doet slaan. Ik voel me net een kamerolifant. Log, lomp en beweeg me totaal gedesoriënteerd. Ziet u het voor zich?
Mijn hersenen die kunnen die nieuw ingevoerde opdrachten niet helemaal goed ontcijferd krijgen. En daardoor krijg IK het patroon van het dansje weer niet op een rij. Als ik na wat gezwoeg en gestuntel om mij heen kijk, zie ik dat de andere uitverkorenen er een heel stuk meer van bakken. Zij doen het best wel goed, vind ik. Is er voor mij dan toch nog zoiets als hoop??
Kom op Lisette zeg ik tegen mezelf, oefenen....verdomd veel oefenen. Ik bijt me erin, ik geef het n i e t op. Ik wil het ook kunnen. Dan hoor ik en passant, dat het de bedoeling dat wij tijdens het dansje ook nog een l i e d moeten zingen.
Wha ha...ik lach me rot. Ik zie het al voor me. Ik kan dat toch nóóit allemaal tegelijk? Dat lukt me nooit. Ik zie er nog van komen dat mijn danstalent die act helemaal in de frut stuurt, dat kan gewoonweg niet anders.
Vol ongeloof en in opperste verwarring, herhaal ik alles nog een keertje in een rustig hoekje van de zaal. Ik tel me suf: 1 2 3 4 5 6 7 8 ....Pasjes, oh god - armen (m o o i Lisette !! )zwaaien én liedje zingen en dat allemaal tegelijk? Ja ja, ik denk dat ze mij al veel eerder af zullen voeren, zou het niet?
Gegroet, U hoort nog van mij.....

GEUX:

Dear Dolly!

Dat verklaart meteen waarom je niet veel tijd meer hebt, om te schrijven.
Behalve géén tijd, zitten armen en benen in een Gordiaanse knoop.

Lieve lezers:

Mevrouw Koogje heeft absoluut NIETS weg van een olifant – zij is een gazelle, en dan bedoel ik uiteraard geen fiets. Mevrouw Koogje is een hinde, gracieus en super slank. Mevrouw Koogje past in jurken, die ik zes jaar geleden aankon, en zij houdt dan nog voldoende ruimte achter de knopen over om dóór te gaan met ademen. Iets wat mij in zo’n jurk al jaren niet meer lukt.
Mevrouw Koogje moet alleen nog leren bewegen op het commando van de choreografe.
Mevrouw Koogje heeft bovendien een stem van een merel, het keeltje van een nachtegaaltje. Wanneer Madame K. uiteindelijk licht-spastisch in het souffleurskeldertje belandt of spontaan (geheel buiten haar schuld!) de orkestbak induikt, met het totale ‘corps de ballet’ achter zich aan, of het decor aan flarden swingt - dan weet zij dat met haar gouden stemgeluid ruim te compenseren.
Of de tekst die zij dan luid laat klinken, in het originele draaiboek voorkomt…betwijfel ik.

Lieve Lisette:

De zinsnede: “If I can make it there, I can make it anywhere” van Fred Ebb (1933- 2004, tekstschrijver van musicalklassiekers zoals: Life is a cabaret/ All that jazz/ Chicago/ New York, New York) is aangebracht boven de kleedkamerdeuren van het Arthur Ashe Stadium in New York. Schrijf het op je spiegel! Men wenst elkaar in theaterland geloof ik ‘Hals und Beinbruch!’ – Lisette, eh, ik houd het maar op toi-toi-toi…en doe in godsnaam voorzichtig!

(Hals und beinbruch komt traawes ùit ut Hebreeuws en ut orsjinèèl gao zòò : 'hazlóche un bróche' (hazlachá = geluk; b'rache = zegen). Dur is aanderhalve koosjere kiep die dè wit, mar medje dè wens ik oe wel: geluk en zegen, gin gebròòke nek en gipse pòòte. Dè witte gij wel war...)