Heel, heel lang geleden, las ik eens: een boek. (Ik las er sindsdien wel meer, maar daar heb ik het nu niet over.) Het bewuste boek moest uit, zo snel mogelijk – het was een afschuwelijk boek, met een niet loslatend plot van bladzijde drie af aan ongeveer, en never no happy end.

Dat was vanaf het begin al duidelijk.

Ik weet niet hoe ik aan dit boek kwam, ergens uit de RAMSSJ – of van iemand gekregen?

Het was geen literatuur, ’t was vast een prul… Maar wel een aangrijpende prul.

(Waar ik toch van denk, dat dat een boek, een goed boek maakt – dan maar zonder Nobelprijs.)

Ik weet, dat ik ’s avonds begon met lezen en het boek ’s nachts uit had. Het moest uit, over, klaar.

Het leek daarna eindeloos te duren voordat het eindelijk, eindelijk, eindelijk l i c h t werd.

De enige keer daarna, dat ik zó onder de indruk ben geweest, was na Tjernobil – en het grootste wonder dat zich daarna voltrok was: de lente.

En die lente na april 1986 was zo verschrikkelijk grijs, dat ik dacht dat het nooit meer goed kwam.

Wat het eerst aan groen uitloopt, legt zo’n zweem van grijs langs de horizon dat zelfs een vérziende ernstig twijfelt aan zijn perceptie.

Dat grijze is altijd zo, maar dat was ik - door alle Tjernobil-angst- glad vergeten…

Nu kijk ik graag naar televisie – de liefste snapt absoluut niet dat ik daar tijd voor heb, maar in één oogopslag herken ik het afgrijselijke verhaal met een enkele blik op een soort miniserie op TV.

Het lijkt verdorie wel op …. God, nee hè? En ik wil helemaal niet kijken, ik wil beslist niet kijken!

(Ik heb de rare gewoonte om verschillende boeken op latere tijdstippen te herlezen, nou- dat heb ik met dit bewuste boek n o o i t gehad. Ik durfde het niet eens weg te geven, volgens mij heb ik het gecremeerd!)

Dus wat doe ik?

Ja hoor! Ik kijk.

In flarden, flitsen, twee-drie keer – want voor je het weet, is zo’n miniserie afgelopen en dat is maar goed ook. Want aan het einde ben ik weer net zo aangedaan. Echt waar.

Gelukkig blijft iedere lente, een wonder – zoals ieder seizoen zijn betovering kent.

Deze week lentert het volop: het is prachtig weer. Het groen loopt voorzichtig uit, bloesembomen confettiën feestelijk tegen een blauwe lucht, de nacht vorst het laatste restje winter en de tuin roept.

Ach…

De prinses is dood, en wordt daardoor Koningin. ’Mevrouw’ is ineens een nuchtere Hollandse eretitel. Het Nederlandse begrotingstekort loop nog verder op. Iraki's slepen dode Amerikanen door Fallujah. Cyprus zit zonder akkoord, maar Nederland krijgt een nationaal alarmsysteem voor terreur. Scholen hebben, ten onrechte, miljoenen aan overheidsgelden geïnd – maar Maria kan er zelf ook wat van…Het wad wordt nooit meer wat.

….en het lentert nog steeds vrolijk verder. Je zou bijna verwachten dat van mínder de wereld ophoudt met draaien. Maar nee: het is l e n t e en de middelste wil gaan spartelen in Piets vijver, want: ‘Gem – het is écht warm hoor!’ … ik geniet ervan…

nie leeze, echt noot nie leeze en dè meen ik écht: