Reacties op columns worden altijd op prijs gesteld. Soms vormen reacties een aanleiding voor nieuwe stukjes en soms worden oude relaties hersteld. Zo ‘ontmoette’ ik op de digitale snelweg een complimenteuze oud-collega, ene Paridaans, die ik onmiddellijk dacht te kunnen strikken voor mijn huidige werkgever. Wij weten vaak niet waar het talent zich verborgen houdt. Ik heb van alles geprobeerd om deze goudvis aan boord te hijsen, haar op mijn blote knieën gebeden en gesmeekt, maar helaas. Deze dame heeft inmiddels een ánder talent ontwikkeld. Een talent waarmee zij zingend door het leven kan. In een uitspanning van het kaliber: Blue Note. Ze mag bij ons ook zingen, zoveel en zolang als ze wil, met ál haar kleren nog aan, maar nee,- ze wil écht niet.

P. mailt: "Ik hemmet vil te druk en ‘k zij vil te muug, zot meens!"

Ik heb gedreigd om haar tot haar pensioengerechtigde leeftijd te bombarderen met mailtjes (ik ben al aardig op weg). Zélfs haar sollicitatiebrief geschreven, ik; "Ge moet jou ok alles veurkaauwe…" Alles vergeefs. Helemaal voor niets… Voor niets?

P. wil weten hoe het mij al die jaren is vergaan en hoé ik in hemelsnaam schrijvend bij CuBra terechtgekomen ben? Het antwoord luidt als volgt:

Lieve PP., ik ben blij, voor jou, dat je een fantastisch leuk leven hebt. Voor mij is het balen natuurlijk. Denkte de den Heer nie zomar veur niks iemand op oewe pad flikkert – ‘k hai de kerskes al aon gestoke, un noveen opgestart, mee mèn waandelschoene aon stao ik klaor in de bijkeuke om naor Ons Lief Vrouwke van de St. Jan te stiefele, om te bedaanke. ’k Hai bekaant de Paus geschrèève, wè denkte desse zee? WÈ DENKTE? Bekekt ut mar, mee oe gedoe! Dè zee se. Nee, ik snap h’m. Dè zu’k ok wel wille, mee mèn talente aon d’n slinger – mar ik kan nie zinge. Nie zoas ut moet, zoas de meense ut gère heure. Men stem is veul te zaacht en bereik he’k ok al te wèinig mee menne gròòte waffel. Verders zei’k hastikke muzikaol mee m’n ore. En he’k bij iedereen un melodieke in mènne kop.

Vroeger tekende ik nog wel, of schilderde – tegenwoordig o n d e r t e k e n ik alleen nog maar en áls ik schilder, is het een kozijn of een muurtje. Bovendien is tekenen en schilderen voor mij niet te combineren met the boys. Ze peuteren me altijd uit de nodige concentratie. Ik hou veel van ze en dat is maar goed ook… Maar voor de artistieke zelfkant is het niks.

’t Is nie veur niks dè die groote schilders almaol kèrels zen. Die plekte hun nazaote gelijk onder unne hoepelrok, dès gemak zat. Dieë Miegelansjeloo ging wel zo verekkes hoog op dun steiger ligge (dè waar eigeluk ok mar un hille luie meens…) det ie zún eigeste kèènd niemir heurde schreuwe, al schelde ze um aaf mee un bot schelmiske. As ie h’m dan zoo toch wel is heurde, riep íe irst dettie z’n eige stil moes haauwe en dan kweek íe hil hard om "Maria", zo hiette zun vrouw. Dan kos zij mee de plesters, d’n joodijum en d’n hansaplast on de gang, om hummus wir himmel aon mekare te plekke. Mar wel buite. Op d’n gang. Netuurluk waar d’r wel is unne verdwaolde kreeatieve hollewaai, die iets op ut kanvas kwakte, maar die hai dan gin jong of ze hai unnen ‘oopèir’ veur de manne- en dan tellut niemir. Dan hiet ut: unnen hobbie, des gin vak, ginne kunst!

Na jaren op het gesticht, en ik, door al die jaren hard werken in de zorg, mijn rug volledig in de gort geholpen had, mocht ik een tijd ‘herstellen’ van deze slijtageslag.

Lang verhaal, kort – een tijdje vrijwilligerswerk / cadeautje gekregen (de jongste)/ wat medische bla-bla. Uiteindelijk werd ik door E. (andere oud-collega) min of meer gedwongen om te solliciteren. As gij denkt dè IK un ambetaant wijf zei, dan is ’t mar goed dek dún E. nie op oe afstuur. As ik un terriër zei, dan valt E. onder de pitboels: mee un rij ekstra taande. Scherpe! Groote! En die sprikt vloeiend A.B.B., as unne gek!

Schrijven: doe ik al vanaf de eerste klas. Toen zat er ook al niemand op te wachten. Nu schrijf ik omdat ik het geleuter daar in de ‘wandelgangen’ van de firma B. al heel gauw zat was, terwijl ik er weinig kom. Schrijven: omdat ik vind dat er wel heel makkelijk over zaken gesproken wordt door de mensen. Omdat die mensen beslissingen nemen over en voor weer andere mensen, die dan maar moeten zien hoe ze het allemaal moeten gaan doen. Omde ‘k denk degge wel kunt maauwe, maar doe gewoon mar is waor ge vur gekome zijt en lult dan goddomme mar wè minder. Zin ze nàà himmel belaojtòffeld? En omde’k gère lach, maar nie vur de flauwe kul, daorom is’t - de’k schrijf. Uit verbazing, frustratie, als therapie, met humor, vanuit compassie en: Nie blond hé, dè doe ok unnen hôop. ‘k Wor hil langzaomaon wijs en veul grijs, mar dé hoef nie gelijk op te valle. Dus schrijf ik zo is un stukske voor hil ut perseneel daor bij den B. Dan hebbu ze teminste wè om over te lulle. Ik voer ze allenig mar un bietje. Ik plaog ze gère. En dan is’t meepesaant mar is gezeet.

Meneer CuBra heeft dat eens doorgelezen en heeft mij verzocht, om wat voor CuBra te doen.

Of dit ergens toe leidt? Ik zou het niet weten. Ik ga er in ieder geval niet op zitten wachten, dat is zonde van de tijd. Want daar heb ik een chronisch tekort aan. Te veel leuke plannen blijven in de kast, te veel zaken komen niet van de grond. En zo zal het wel blijven…