Zwangerschapsverlof

Een zwangerschap van tien maanden is geen biologische vergissing noch een dwaling der natuur. Onze middelste heeft het gepresteerd om daarná nog, én onder hevig protest – het levenskunstlicht te aanschouwen. Zijn vader werd bijna voor gek verklaard door de dienstdoende gynaecoloog omdat: ‘Nieuwbakken vaders tijdens én na bevallingen altijd meer plachten te zien dan strikt genomen gezond voor ze is’, zei ze. Ergens in de vroege ochtenduren daarna, kwam ze mij haar verontschuldigingen aanbieden. Bij nadere inspectie bleek de boreling inderdaad twee boventanden in zijn kaak te hebben staan. Vader had gelijk. Als u het wilt weten, twee weken later had hij er vier.

Inmiddels schrijf ik tien maanden columns voor CuBra.

Regelmatig ontvang ik positieve reacties via de mail en dat doet mij genoegen, zoals ik blijkbaar u ook een genoegen doe. Negatieve geluiden bleven vrijwel uit. Onverwacht, want ik had zoveel meer kritische opmerkingen in de eigen gedachten. Het kan toch niet allemaal even goed geweest zijn, denk ik dan, of is een columnist dan toch zijn eigen scherpste criticus? Toegegeven, er verdwijnt bij mij niet veel in de prullenbak want dank zij mijn PeeCeetje kan ik eenvoudig deleten. En er zitten veel meer documenten aangemaakt in de laptop, dan u er ooit te lezen krijgt. Want die dingen zijn niet af, of lopen (nog) niet lekker, of waren ooit zó actueel, dat ze een dag later al oud nieuws geworden zijn, of ze zijn ‘van de zaak’ en allemaal daardoor voor u niet interessant.

De combinatie Firma B., CuBra, en de liefste en de lieverdjes, met alles daaromheen – is heerlijk, en erg vermoeiend. Ik krijg er geen dikke benen van, mijn tensie blijft evenals mijn glucosespiegel normaal – mijn gewicht is er niet buitenproportioneel van gestegen (zullen we maar zeggen….) maar, het hoofd loopt over.

Het loopt over van nieuwe ideeën, kleine latente ambities en het hart loopt over van oude dierbare vriendschappen, die veel meer aandacht verdienen. Over van: van alles wat ik ook zo graag wil en op één of ándere manier niet meer doe. Niet meer voor elkaar krijg, bedoel ik eigenlijk.

Want ach, waarom heeft een dag toch maar vierentwintig uur? Als iemand nog eens durft te zeggen dat de 24-uurs-economie niet van de grond komt in Nederland, ik zou zeggen – komt u eens gezellig bij ons kijken. Het rendement mag dan niet zo zijn dat we er mee naar de beurs kunnen, maar daar streven wij ook niet naar.

Onze orderportefeuille zit barstensvol, nieuwe aanvragen zijn altijd onderweg, gaten in de markt laten we noodgedwongen maar links liggen en er geld aan verdienen, doen we ook al niet.

De Firma B. = Low budget, en de rest = No budget en heeft nog meer het kaliber van liefdewerk-oudpapier. Ik houd er in ieder geval voor mezelf de winst van minimaal 4 uur werk per dag aan over, en voor maximaal 6 uur aan slaap!

Dat ontsluit niet lekker. De volgorde rammelt, ziet u wel? Nah!

Het wordt hoog tijd, dat ik de oplopende schulden aan mijzelf eens ga aflossen. De redactie van CuBra is daar niet enthousiast over, maar…ikke wel!

Ik ga voor even wat langer stevig investeren in het avontuur van het grote niets. Niets, moet u héél ruim zien. Zo houd ik mijn persoonlijke begroting gezond.

Om in september opnieuw mijn tanden in u te zetten.

Als altijd blijf ik benieuwd hoe het met u gaat, dus als u mij allemaal eens een ‘vakantiekaartje’ wilt mailen? Dat kan, eveneens zoals altijd, hieronder.