INHOUD GG
HOME
SPECIAAL
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
INTERVIEWS

PRINT PAGINA
REAGEREN
 

G E M M A  G E U X

Schuld en boete - en de moraal

Of ik hier alsjeblieft geen leuk verhaaltje van wil maken! Nou, goed. Er valt ook niets te lachen. Ik zal proberen het bij een droge opsomming van feiten te houden en dan gooi ik er af en toe een scheutje menselijke emotie met zelfspot doorheen. Dat moet kunnen.

U herinnert zich nog onze wens om anders te gaan wonen? Wat meer buiten, veel ruimte, met andere mogelijkheden, en omringd door een exotische veestapel? Zoals u weet liepen wij in eerdere berekeningen zelf al dood op onze financiële tekorten en dat was natuurlijk jammer. Niets aan de hand. Wij wonen gewoon gelukkig op onze oude vertrouwde stek.

 

Tot zich de hypothekenwizz meldt. Het is zijn vak om alles waar u en ik intuïtief van denken dat het buiten ons bereik ligt, binnen het bereik te rekenen. Wij hebben wel wat mitsen en maren, maar de heer X. timmert het hele plaatje naar wens in elkaar. Niet geheel naadloos, maar op termijn te overzien, dachten wij.

De boerderij gloort aan de einder, wij bieden – zij loven, wij bieden opnieuw.

 

En dan wordt het verhaal wat warrig. Door omstandigheden raken afspraken verwisseld. Het verzoek tot een ‘second-opinion’ raakt daardoor naar een later tijdstip, nadat wij het voorlopig koopcontract tekenen. U voelt het al, dit verhaal zou geen goed verhaal zijn als alles koek en ei is. Want wat blijkt? We hebben de glazen donderdagavond nog niet geheven, of de Tweede financier veegt op vrijdagochtend plan-Eén volledig van tafel. Het commentaar liegt er niet om: wishful thinking, geen enkele garantie, onverzekerd en: "Ik zou u met zo’n verhaal niet eens naar buiten laten lopen!" Zijn berekening, op dezelfde voorwaarden, ligt vele honderden euro’s hoger. De naden in het eerste verhaal, worden wijd openstaande kieren, spelonken, gorges, kloven. Aangeslagen nemen wij contact op met de verkopende makelaar en geven wij telefonisch openheid van zaken. Wij maken een afspraak voor maandagochtend.

 

Wij zouden het tussenliggende weekend uit gaan waaien aan de Franse noordkust. Maar daar staat ons hoofd helemaal niet meer naar. We hebben het gevoel dat we iets moeten doen. Wij vinden iemand in Apeldoorn bereid om opnieuw en voor alle zekerheid, deugdelijk te berekenen hoe groot onze beperking wel niet is. Nummer Drie levert ons die zaterdag een kostenplaatje dat er ook niet om liegt. Al overwegen we nog even of het, hoewel heel ver boven ons budget en in jarenlange benauwdheid levend, acceptabel is. Op zichzelf al klinkklare onzin natuurlijk, maar zo verlegt een mens zijn grenzen. Dat wilde ik u even meegeven.

Na een consult van twee uur blijkt, bij kostenvergelijking tussen de ene maatschappij en de andere, nummer Drie ‘de kosten koper’ in de berekening  v e r g e t e n  te zijn.

Einde verhaal…

 

Niet helemaal… Wij hebben namelijk wel een voorlopig koopcontract getekend, met ontbindende voorwaarden van financiering. Om objectief te kunnen aantonen dat wij op geen enkele wijze in staat zijn deze nachtmerrie (inmiddels) te bekostigen, maken wij op voorstel van de verkopende makelaar een afspraak bij een door hem aangewezen bank. Dames en heren, die komt op maandagmiddag in drie kwartier tot de eenvoudige slotsom dat wij de haalbare kaarten niet in handen hebben. Op geen enkele manier en in de verste verte niet. Wij zijn de jokers! Wij melden ons vol berouw en vervuld van schaamte met gebogen hoofden bij de verkopende partij die ons ontslaat van onze niet na te kunnen komen verplichtingen. Eenmaal buiten, halen wij dankbaar diep adem…

 

"Fokke en Sukke" prijken die avond, 21 oktober, op de achterpagina van de krant.

Het is een cartoon; Fokke en Sukke hadden het altijd zo gezellig samen.

Fokke hangt in een strop te bengelen. Papieren dwarrelen over de vloer. Sukke komt vrolijk binnen met de vraag: "En? Hoe is het rendement van onze beleggingshypotheek?"

 

Kijk, dàt gevoel – daar zijn wij vanaf, al voor we er werkelijk aan begonnen zijn.

Wij verwijten niemand iets, iedereen heeft zijn best gedaan.

Wij zijn de Mutsen, de Dozen, Domme Naïeve geFopte Sukkels van Verhuisdozen.

Kent u deze; van die mensen die op een boerderij gingen wonen? Nou? Die gingen niet. Gelukkig… en: proost dan maar.

 


Terug naar begin van de pagina

 

Hieronder kunt u uw reactie mailen naar Gemma.
Vul uw naam in:


Geef uw e-mail adres op:


Over welke column gaat het? (datum of onderwerp):


Uw opmerkingen:


 

 

Terug naar begin van de pagina