Ze hadden een konijn.

Ze hadden wel meer. Zo zat er ooit een varken in het hok, ver voor mijn tijd want ik ben van meer dan zomaar een tijdje na de oorlog. Kippen – waar ik me ook niets meer van kan herinneren maar waar ik op zwart-wit foto’s mezelf naast zie staan. Een gigantische volière vol vogels, die eenmaal leeg - door de kinderen tot de nok toe vol werd gevuld met alle herfstbladeren van het Brabantse plein waaraan wij woonden (en Moe blij…). Ze hebben ook eens een eend gehad, die niet wilde zwemmen. Nú begrijp ik dat, want welke eend wil in bad met een stuk of zes gillende kinderen? Maar toen vond ik het volstrekt onlogisch!

Maar goed, waar waren we gebleven, eh… konijn.

Natuurlijk moest het dier in de pot, dat is duidelijk. Maar omdat ‘levende have’ zichzelf uit een braadpan spartelt, moet het wel eerst door-en-door dood. Dat bakt een stuk eenvoudiger. How to kill a rabbit? Mijn moeder was de dochter van een jachtopziener en zal volgens mij wel vaker met dit bijltje hebben gehakt. Waarom ze Pa deze taak toebedeelde, ik heb geen flauw idee. Misschien was ‘ie weer eens ‘niet leuk’ geweest, eigenwijs, wist ‘ie het weer eens beter – wie het weet, mag het zeggen? Anderzijds was zij natuurlijk ook gewend om het vlees doodgeschoten aangeleverd te krijgen, en zat moord haar niet in de vingers. Villen of plukken was geen enkel probleem. In ieder geval; aan Pa de eer om dit keer voor het dagelijks vlees te zorgen.

Ai. Een vlieg platslaan, was geen enkel probleem. Maar daar lag zo ongeveer wel de grens. Mijn vader trok bij een i e t s groter bloedspoor grauwwit weg en was slechts nog tot automatisch handelen in staat. Hetgeen zich regelmatig aan ons, kinderen, openbaarde. Want kapotte knieën, te hechten koppen en gebroken armen en benen dwongen de arme man met enige ongezonde frequentie tot vervoer van het slachtoffer naar de Eerste Hulp van het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Dat haalde hij nét. De geboortedatum van het betreffende kind of wat andere relevante informatie dat het herstel van de patiënt zou gaan bevorderen, kon hij niet meer verstrekken. Gelukkig had mijn moeder de tegenwoordigheid van geest om zijn tekorten, ruimschoots aan te vullen. Als ze niet mee kon, drukte zij het gewonde kind de eigen inentingskaart in de handen en hoopte er het beste van.

Waarschijnlijk vanwege deze bloedweerzin, verzon hij een andere methode om Broer Konijn vakkundig om te brengen. In de bijkeukendeur, die deze ruimte indraaide, zat namelijk een haak en zo bedacht Pa: ‘Dood! Door ophanging’. Een strop was zo gemaakt, hij berekende de lengte van het touw. De afstand van de haak, de ongeveer kwart draaicirkel van de deur en dan tot de zithoogte van het konijn. Alle gruwel zou zich op deze wijze, buiten ieders gezichtsveld voltrekken. Met als resultaat, een fraai en hartstikke dood stuk vlees. Zonder onnodig bloedvergieten. Goed bedacht.

Het snode plan werd uitgevoerd op de dag dat Pa besloot dat Ko’s laatste uur definitief aangebroken was. Ko kreeg nietsvermoedend de feestelijke strik om de hals, snuffelde nog een keer aan Pa’s handen en mijn vader zal hem wel bemoedigend op zijn kopje geklopt hebben. Zo was ‘ie wel. En knoopte vervolgens het andere uiteinde stevig aan de haak. Terwijl hij zelf in het tussenhalletje bleef staan, schoof hij de deur, de klink naar zich toetrekkend, voor zijn neus dicht waardoor aan de andere kant van de deur de strop zich om de nek van het dier aantrok.

Hij wachtte af. Voor alle zekerheid wat langer. En nog maar iets langer. En nog maar even.

Waarna hij de deur een stukje opende, belangstellend door de kier gluurde om vervolgens: oog in glanzend oog met een, tot op zijn t e n e n uitgerekt en spartelend konijn te staan!

Als u nu denkt dat deze mislukte aanslag enige aanspraak deed op mijn vaders gevoel van dierenliefde, of clementie met dit dierenleed, dan hebt u het gloeiend mis. Ko ging er aan. Het touw werd professioneel een heel stuk ingekort. Pa deed een schietgebedje wat eindigde met een zeer hartgrondig uitgesproken "nondeju!", en trok de plank dit keer met kracht in het gat van de muur.

Voor alle zekerheid rookte hij daarna een h e l e sigaar.

Men wenste elkaar de volgende dag een ‘smakelijk eten’ toe, ofschoon er door iedereen nog nooit zo weinig van een maaltijd werd genoten, als juist deze kerst.

Ik wens het u ook…