Ik heb het u verleden week beloofd:

Fijn als u op de camping staat, waar u in het gunstigste geval onder een lauw straaltje moet afwassen. Afbikken. Let wel op dat u geen concurrentie heeft van meerdere ‘afwassers’ want dan valt de waterdruk helemaal weg.

Ik heb mijn bekomst van kamperen.

Ik wil niet meer.

Ik wil niet meer met zeventig man op de plee, in de rij staan voor de douche – met muntjes, zonder muntjes en na tien uur ‘s avonds alleen ijskoud water.

Ik wil geen volgekotst toilet meer vinden om half drie ’s nachts. Op een ander tijdstip van de dag trouwens ook niet.

Ik wil niet eerst uit het afvoerputje van de ergonomisch misplaatste afwasbak, de koude gestolde pastamaaltijd van dat leuke Vlaamse gezin van hierachter moeten schrapen. Aan het zeefje is duidelijk af te lezen dat de maaltijd niet net zo goed gesmaakt heeft als thuis. En niet alleen aan het zeefje trouwens…

Ik wil niet meer in het ‘luxe’ zwembad van de camping, waar in drie talen zoveel verboden aan de muur hangen dat ik me afvraag, of het nog wel de bedoeling is dat iemand zich überhaupt in dit water begeeft. Heren, mogen hier alleen zwemmen in een ouderwets degelijke zwembroek. "Vanuit hygiënisch oogpunt" staat er. Wie het snapt, mag het mij uitleggen. Voor ons is dat een probleem, al mijn mannen zwemmen in shorts. Onze jongste poedelt daarom in zijn Mickey Mouse onderbroek, die op een afstandje het meest lijkt op de voorgeschreven kledij. De andere twee overwinnen hun gêne en duiken in iets schoons en soortgelijks, zonder Disneyfratsen, in het gechloorde water. De liefste heeft gelukkig ook nog zijn ouderwets sexy Badehose’ ingepakt, maar principieel is hij tegen w.c.eend – dus zwemt hij niet . Na vier dagen trekken wij verder naar een stek met minder sterallures.

Om te zwemmen hadden we dat zwembad helemaal niet nodig. Van de twintig dagen Normandië en Bretagne, waren er vijftien zo nat, daar kan geen zwembadje tegenop. Het voordeel van dit vallend natuurwater was, dat we in ieder geval aan mochten trekken wat we wilden. We wilden wel meer aantrekken, maar dat kon niet. Dat was allemaal al nat, of vochtig, of klam. Omdat de schimmellucht niet meer te harden is, en de tent van de jongens tijdens een stortbui is ondergelopen, gaat alles nog gauw in de wasmachine van de dure camping. Ze hebben namelijk ook een dure droger, waar zó een week stageld in verdwijnt. Het optimistisch tussen twee bomen gespannen drooglijntje, laten we achter. En alle schoenen drogen we in de auto, als we rijden. Als we rijden…

De liefste heeft namelijk een voorkeur om te reizen in de oeroude Franse Dame, La D.S. Zij dwingt ons in het begin van de vakantie, ter hoogte van Antwerpen, al retour. Zij ‘tikt’. Als de eigen specialist thuis de volgende dag een geruststellende prognose geeft, gaan wij opnieuw ‘en route’. Ze tikt nog steeds de weg weg. Zij staat zeshonderd kilometer van huis en begint vervaarlijk te lekken. Als in een sprookje kan iedereen ons volgen langs het veelgekleurde spoor dat wij achterlaten. Wij consulteren een arts ‘in den vreemde’, met een wachtlijst van drie dagen. Het wordt uiteindelijk een bypass waar zij zienderogen van opknapt. Ze heeft het, weer eens, gered.

En avant! Honderden kilometers lang proberen wij het grauwe grijs te ontvluchten en verwachten na iedere heuvelrug en bergtop het zonlicht aan den einder. Dat impressionisten in deze contreien wonderen konden verrichten met waterverf, hoeft u mij niet meer in te wrijven.

Dat La Vieille op de definitieve terugweg het erg heet krijgt, is niet alleen te danken aan een van haar opvliegers maar veel eerder aan de nog oudere ‘hut’, die zij onwillig achter zich aan ‘sleurt’.

Na al die dagen regen en wind, en jawel - vier hele dagen zon - werkt de temperatuur zich eindelijk tot een absoluut hoogtepunt. Haar banden plakken vast aan het smeltende asfalt en wij kleven klam zwetend en snotverkouden aan de bekleding van het interieur.

Wij lezen thuis in de boekjes na waar we geweest zijn. Het was er mooi. Natuurlijk hebben we veel gelachen want een mens moet toch iéts? Maar ik ben bekaf en echt dringend aan géén vakantie toe. Het oude caravannetje krijgt zijn laatste rustplaats op de sloop en de zegen na. De oude Dame revalideert in onze garage. We gaan gewoon weer lekker aan het werk terwijl de tent van de kinderen droogwappert.