Op 22 januari 2003 mogen we allemaal weer. U kunt het rode potlood thuislaten want in (bijna?) alle Brabantse gemeenten wordt er gestemd via een stemmachine. Daardoor boet het enigszins aan charme in, die de daad vroeger inhield. We hebben tenslotte niet voor niets op de kleuterschool geleerd om binnen de lijntjes te kleuren en later binnen de overeenkomstige lijntjes te leven. Voor het oog van het kerkvolk, want daarbuiten schaatsen velen scheef. Maar: hoe nu verder? Wat gaan we doen op deze belangrijke dag?

Tijdens een zaterdagavondborrel met lieve vrienden blijkt de politiek springlevend. Behalve dat we ons gezellig druk kunnen maken over de Brabantse bestuurlijke beslommeringen, wagen de gesprekken zich voorzichtig buiten de provinciegrens richting het Haagse Pluche en weten we zelfs wat Wereldse vraagstukken op te lossen. Bij wijze van spreken, want al pratend (en steeds verder boven ons gemiddelde theewater) raken we langzamerhand aardig in de frut. Wat voor het ene vraagstuk een grandioze oplossing lijkt te zijn, is weer funest voor een andere kwetsbare categorie. En over alles waar we klein en dicht bij huis over beginnen, eindigen we in grote conflicten. Met onderlinge belangen, eerder gemaakte afspraken, rolpatronen, geld, olie, honger, industriële vooruitgang, big brother, automatisering, onderwijs, gezondheidszorg, sociale controle en zelfs – daar komen ze weer – dé normen en dé waarden. Terwijl de flessen leger worden, raken we al voller van het eigen gelijk.

In gesprekken liggen drie dingen altijd zeker gevoelig: politiek, geloofsovertuiging en salarissen. De kunst om je de verschillende standpunten niet persoonlijk aan te trekken, is binnen het debat dan ook van groot belang. En hoe harder ‘men’ begint te roepen dat ‘men zich nergens meer over verbaast’, hoe meer het mij verwondert.

(Ik heb daar niets eens borrel voor nodig. Ik verbaas me vaak zomaar bij een kop thee, over allerlei ‘pietluttigheden’ waar een ander overheen stapt. Het went. Het went ook, dat de door mij uitgesproken verwondering soms bij gespreksgenoten enige lichte irritatie wekt. Het wennen zit dus voornamelijk aan míjn kant. Wat ik inmiddels wel geleerd heb, is om deze signalen naar het al dan niet voortzetten van de discussie te buigen. Ik hou daarom de woorden wel eens binnen, met moeite.) Maar ik word er niet vrolijker van…

Gisterenavond hebben we het invullen van de STEMWIJZER op internet even onder de loep genomen. Volgens mij geeft het alleen de richting van het ouderwetse potlood aan: kleurt u het vakje met streepjes naar links, of gaan de streepjes naar rechts? Men zou, na het bepalen van de politieke voorkeur even over de schouder moeten kunnen kijken of extra dode-hoek-spiegelen, en dat kán als de aangewezen partijprogramma’s gelezen worden vóórdat het hokje definitief wordt ingevuld. "Ja, en wié doet dat?" wordt mij terecht gevraagd. Weet ik véél? Het lijkt mij gewoon een gezond idee… Even verderop probeert een aangetrouwd (en nog steeds bevriend) familielid mij ervan te overtuigen dat allochtone minderheden positief gediscrimineerd zouden moeten worden, als het gaat over deelname aan en posities in de landelijke politiek. En hij heeft gelijk! Tuurlijk! Ik ben het helemaal met hem eens: dat het schandalig is, dat onze volksvertegenwoordiging geen afspiegeling is van de multiculturele samenleving. Maar, wat mij eveneens verbaast, en ik dus even schandalig vind, is dat, ten aanzien van vrouwen – die al eeuwen hier rondsjouwen en ook expliciet al eeuwen aantoonbaar hun steen maatschappelijk bijdragen – niemand een dergelijke doeltreffende maatregel tot een verhoging van politieke deelname van deze bevolkingsgroep realiseert. Ik zie aan zijn blik dat het moment is aangebroken om vooral niet gezelliger te worden als ik al ben. Eh, proost. Voorzichtig probeer ik nog even, dat één vrouw op het bordes naast Hare Saaiemeid (toch meer gedronken als ik dacht…) niet echt in verhouding te noemen is. Zijn tegenwerping dat er wel ooit meer gestaan hebben, wuif ik simpel weg met de redenatie dat ik nog nooit fifty/fifty op de bedoelde trappen en in de bedoelde functies heb gezien. Zijn blik draait zich nog nadrukkelijker van mij af. Signaal!

Eerder die avond had ik al verkondigd dat het al dan niet dragen van de chador, burqa of hoofddoek eigenlijk een dwingend moslimmannenmachtsmiddel betreft, en daar werd hij óók al niet goed van. Dat ik het positief wilde zien, met de bewering dat moslimvrouwen in ieder geval qua onderwijs hoger scoren als de ándere sekse en zij dus op den duur daar waarschijnlijk hun (en ons aller) voordeel mee zullen gaan doen, redde de avond niet echt.

Nieuwsgierigheid dwingt tot nader onderzoek, want ik kan na inname van wat spiritualia natuurlijk beweren wat ik wil. Broodnuchter wil ik op zondagochtend liever w e t e n , dus: leve de laptop, de kabel en het CBS.

Wij zijn met een slordige 16.1 miljoen Nederlanders, waarvan 3 miljoen allochtonen en daarvan zijn 1.6 miljoen mensen van niet-westerse afkomst. De levensduur van vrouwen ligt bijna vijf jaar hoger als die van mannen. Dat lees ik, ik heb het zelf niet nageteld – ik hoop dat u het van het CBS wilt aannemen. Een site-je verder vind ik de kerncijfers van de totale Nederlandse bevolking: mannen 7.971.967 en 8.133.318 vrouwen.

Er is vast en zeker ergens iemand te vinden die deze cijfers hartstikke goed naar de vele maatpakken, één jurk, núl hoofddoek en núl boernoes op het bordes kan vertalen. Intuïtie zegt me dat, alle ‘gelijke’ kansen en alle ‘positieve discriminatie’ ten spijt, er iets niet helemaal deugd aan de samenstelling van welk kabinet ook. Eerlijk is eerlijk, naar rato lijkt het in de rest van Nederland ook nog nergens naar. Als ik dan hier de hand even naast eigen boezem mag steken, voel ik hier bij CuBra ook de stevige schouders van de heren Naarus en Ed. Verder word ik warm omringd door meneer Piet, meneer Ed II, en de heren Cees & Willem. Mooie krachtige oer-Hollandse jongensnamen, toffe gasten en beslist geen dooie boel, al geeft bijna de helft met de koude hand. Naar beneden kijken, helpt niet – het gaat er niet van weg.

Daarom, als u ZUS stemt, aan een partijvrouw van uw doordachte keuze uw politieke voorkeursstem geeft, (om te beginnen) dan snap ik dat…