Als ik de laptop aanzet, verschijnt op mijn scherm dat het ding bezig is om zichzelf in de slaapstand te zetten. Ben je nou helemaal! Niks, slaapstand, hallo wakker worden – bent u er nog? Toegegeven dat ikzelf ook nog een beetje in de ruststand verkeer, maar dat kan mijn PC toch niet ruiken? Ik kom nota bene net onder de douche vandaan, de tanden zijn gepoetst en ik heb nét de oude krant van gisteren gelezen. Dat schiet er de laatst tijd vaak bij in. Ook het nieuws via de televisie is niet meer te volgen. Als ik eens een keer meekijk, moet ik steeds aan de liefste vragen: ‘wie of wat dat eigenlijk is…’.

Ik heb het nogal druk en dat is mijn eigen schuld. Het is niet zo dat ik geen nee kan zeggen. Om me heen hoor en zie ik dat veel mensen van zo’n onvermogen wakker liggen. Wat niet betekent dat het nee-woord mij vóór in de mond ligt. Het aandeel - eigen schuld, dikke bult - bestaat uit te veel dingen willen doen, gecombineerd met een grote portie moeten. U heeft dat waarschijnlijk ook, dus u kent het euvel als geen ander. Bij ons in huis staat de stofzuiger dan ook al twee dagen lang midden in de huiskamer geparkeerd. Behalve dat hij roept, roept de was en een berg strijkgoed, de beide wc.’s echoën, de trap wil zijn wekelijkse zandbak kwijt, de badkamer gilt dof uitgeslagen om hulp. Zoals gewoonlijk. Langzamerhand verliest alles herkenning en raken vaste bakens op drift.

Voor mijn werk moet ik eigenlijk aan de gang met kwartaallijsten en de personeelsplanning. Omdat ik op mijn werkplek vaak gestoord wordt, is dat een karweitje voor thuis. Nu moet u niet meteen gaan reageren van: géén werk mee naar huis nemen. Ik probeer namelijk te voorkomen dat de frustratie door eindeloze onderbrekingen leidt tot een laag rendement, daar wordt immers niemand beter van. Maakt u zich geen zorgen, mijn thuiswerktijd voor de baas krijg ik terug. Dat wil zeggen: als ik dat ingepland krijg…

Het magische toverwoord van deze tijd is: flexibilisering. Het dwingt ons allemaal tot vreemde kronkels en leidt tot pijn in weinig gebruikte spieren. In mijn branche is deeltijdwerken al jaren lang een bekend verschijnsel en telewerken is volslagen nieuw. Van oudsher zijn deeltijdwerkers, gedwongen, elastischer in hun zinvolle tijdsbesteding. Het is altijd een passen en meten tussen werk en privé. Wij maken onszelf graag wijs dat dit een tijdelijke situatie is, want later… – later betekent zoiets als wanneer de kinderen groot zijn, later gaat dat allemaal beter. Mits de tijd niet volslipt met andere noodzakelijke zorgtaken en plichten.

Soms wil je gewoon niet wachten op later, en de kinderen heb je nu. Het hedendaags dilemma…

We hebben allemaal zo’n haast en naar ik begrijp is bijna iedereen moe, zo ontzettend moe.

Het kan niet allemáál aan het weer liggen want het weer is, voor de tijd van het jaar, uitstekend. En zélfs de natuur ziet eruit alsof het allemaal gisteren al af moest zijn, maar dat kan natuurlijk ook aan de zomerse dagen van April liggen.

Wij denken, dat beiden in deeltijd werken de oplossing is. Samen zijn we verantwoordelijk voor het gezinsinkomen, kunnen we onze rekeningen op tijd betalen, houden we echt geen vetpot over en is de botervloot (gevuld met dieetmargarine van de goedkoopste landelijke grutter) op het eind van de maand hartstikke leeg. We ‘delen’ de taken in huis, wij denken de geijkte rollenpatronen een gezond futuristisch tintje te geven en daardoor kunnen de kinderen qua opvoeding en zorg bij twee ouders terecht. En de liefste, die véél en véél meer zaken in het leven ‘leuk’ vindt, denkt voor al die leuke dingen eindelijk tijd te krijgen. Ideaal! Ideaal?

Een jaar na dato bemopperen wij samen dezelfde onderwerpen: dat schoonmaken in dit huis ‘vechten tegen de bierkaai’ is, en we komen nu allebei tijd te kort, vinden we. Lusten en lasten worden gedeeld. De problemen die ik al jaren ken, die nu eenmaal kleven aan deeltijd werk, zijn voor de liefste hartstikke nieuw. Voor hem is het extra moeilijk omdat in ‘mannetjesland’ een percentage arbeidstijd inleveren (nog) geen ingeburgerd begrip is, en men onbekend is met de omgangsvormen. Dus wordt er op zijn werk over zijn deeltijd arbeidscontract gekankerd, als hij er niet is. Zo ontpoppen sommige collega’s zich in de schemering van de coulissen als niet nader genoemde geslachtsorganen.

En hij, de liefste – verdient zijn persoonsomschrijving nog steeds met verve. Chappeau!

Ik ben niet eens een schatje, dus ik kan dat hier rustig schrijven. Ook daar vullen wij elkaar aan, moet u maar denken. Mocht er een lezer zijn, die zich aangesproken voelt, kan hij of zij hieronder zoals altijd bij mij r e c h t s t r e e k s zijn of haar beklag doen.

Met al dat gedoe van druk-druk-druk, morgen brengen en gisteren klaar en de bijbehorende terugwerkende centrifugaalkracht, vergeten we makkelijk wat we in den beginne zo aardig aan elkaar vonden, wat alles dan toch nog de moeite waard maakt, of hoe dat dan veranderd is. Met we, doel ik net zo goed op u, collega van de liefste.

Het leven bestaat slechts uit zoveel delen van het één en toevoegingen van zoveel delen van het ander, roeren – klutsen en dan? Verbazing koesteren over de hardnekkige klonters in de pap?