INHOUD GG
HOME
SPECIAAL
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
INTERVIEWS

PRINT PAGINA
REAGEREN
 

G E M M A  G E U X

 

HAWAÏ

 

Werken, in de softsector, heeft sinds gisteren voor mij weer een nieuwe dimensie.

Wij krijgen namelijk PALMTOPS. Weliswaar gaat deze pret maar één week duren, maar die ene week is dan toch maar mooi meegenomen. Op naar Mauï, op naar de Grote Oceaan!

Eerlijk zal ik u opbiechten dat ik bij aankondiging van de komst van deze PALMTOPS mij ernstige zorgen begon te maken over mijn figuur. U mag best wel weten dat dit in een palmtop niet helemaal tot zijn recht komt. En een lichaamscorrectie door het volgen een succesdieet, nee, dat zit er niet meer in. Maar ik kan daar wel mee leven hoor – voor een wandeling op een parelwit zandstrand met voor mij de intens blauwe zee? Heel goed. En die het niet wil zien, die houdt de ogen maar dicht.

Wuivende palmen, de branding – pinacolada. Ik wil zo’n felgekleurd parasolletje in iedere longdrink.

In ton-sur-ton tinten, van mijn felgekleurde bloemenslinger waarvan de bloemenblaadjes ritselen in de zeebries. Die PALMTOP en ik? Soulmates! Laat de kokosnoten maar vallen!

 

Er komt een doos.

Twee dozen.

Op de ene staat ‘in te leveren palmtops’ en op de andere ‘nieuwe palmtop, bij aanvang van dienst – inschakelen - .

’t Zal mij benieuwen…

De PALMTOPS zijn zwart en beslist niet groter dan mijn hand.

Het is helemaal niet de bedoeling dat ik zo’n ding aantrek, ik moet er iets mee doen.

Ik moet mij aanmelden door met een soort plastic griffel op het schermpje te duwen. En dan moet ik een lettercode van drie letters invoeren. Nee, u raadt de code nooit, dus hou maar op.

 

Daarna begint het gelazer: drie keer per uur gaat er een piepje, en begint het ding te trillen, dan zoek ik op een bijgevoegde lijst een code en meld vervolgens via dezelfde procedure (met die griffel) wat ik op dat moment aan het doen ben. En bij wie, in de volgende code.

Mijn leesbril slaat deze avond regelmatig aan van inspanning.

Ik houd tijdens mijn dienst ook de palmtop van een collega bij, die tijdens haar dienst bezig is met een andere intensieve klus en daardoor niet bij machte is om zelf met het magische toverstafje te zwaaien.

Acht uur lang, duw ik met de lange tandenstoker dezelfde code in, voor handeling en plaats. Maal drie, betekent dat, dat ik me vierentwintig keer volslagen blind staar op deze kabouter-TV. Tussentijds gaat in mijn palmtop ook regelmatig de wekker af en dan zoek ik op een lange lijst naar de codering van de handeling die ik op dit moment verricht en ook wáár.

Maakt alles bij elkaar achtenveertig keer in acht diensturen, piep – tril – palmtop zoeken, palmtop open, de lange zwarte tandenstoker eruit, melden – code 1 zoeken – code invoeren, code 2 zoeken – code invoeren – klaar – palmtopje dicht, over en sluiten. Piece of cake! Aloha!

 

Na vijf uren, begint de uit zijn krachten gegroeide rekenmachine van mijn collega een beetje te

r o k e n . Eh, dát staat nergens op of in.

R o k e n heeft géén code -alles heeft zowat een code- o jee, moet ik nu één-één-twéé invoeren?

Ik mis daardoor drie oproepen van het zwarte ding, maar de bewuste palmtop beschikt over een zelfherstellend vermogen (dat zien wij graag in de softsector, een zelfherstellend vermogen) en ik vervolg de procedure als voorheen.

Maar dan begint mijn eigen palmtop, nummer 1253, ook kuren te vertonen. Tot het invoeren van code 1 gaat alles goed en daarna gebeurt er van alles op het scherm, waar ik helemaal niet om gevraagd heb en ook helemaal niets van weet.

Nummer 1253 lijkt terminaal, maar rookt niet.

Achterop de waslijst met codes, staat de gebruiksaanwijzing voor de Eerste Hulp Bij Ongelukken Met De Palmtop. Ik moet op het HUISJE, dat links onder in beeld staat drukken: dat staat er.

Ik druk me suf, maar nee hoor… Gelukkig is er ook een telefoonnummer dat ik bellen kan.

Dus bel ik, ja héé, hallo– weet ik véél?

 

De Hans die ik aan de krakende lijn krijg, zegt nog snel dat íe zo’n hele goedkope telefoon heeft én een hele slechte verbinding. Dat is mij duidelijk ja. Tot vier keer toe wordt de verbinding verbroken.

De vijfde keer vraag ik eerst maar wat hij van mijn verhaal heeft meegekregen.

Nou hij snapt dat mijn palmtopje, zoals zijn telefoontje- niet helemaal toppie is. En dat ik op het HUISJE moet drukken, zegt hij! Het HUISJE! Ja Hans, zeg ik rustig, ik duw ook op het HUISJE. Ik duw met die botte viltstift zowat een gat in het scherm, maar HUISJE doet niks, HUISJE houdt de deur potdicht en er komt zelfs geen rook uit de schoorsteen. Toppie lijkt een beetje Tipsy. Hans zegt dat ik hem weg moet gooien, echt waar: "gooi maar weg" zegt Hans. Ik vraag Hans of hij misschien nog voorkeur heeft voor: op het bureau, in de hoek, de vuilnisbak of vanaf een bepaalde afstand in de doos? Zeg het maar Hans, wáár wil je het hebben? Knerpend, krakend en piepend, bijna hijgend - kiest Hans voor de doos. En of ik er een briefje bij wil schrijven, a.u.b.

 

Dát had íe nou beter niet kunnen doen… als u mij vraagt iets op een briefje te schrijven, schrijf ik ook echt een briefje. Dat geef ik graag op een briefje! Maar of dit nu is, wat Hans bedoelt?

En HAWAÏ? A m m e h o e l a !


Terug naar begin van de pagina

 

Hieronder kunt u uw reactie even niet meer mailen naar Gemma. Wilt u toch naar Gemma mailen, stuur uw bericht via de redactie. Klik dan hier.